ΟΤΑΝ Η ΕΛΕΝΗ ΔΕΙΧΝΕΙ ΣΤΟΝ ΠΡΙΑΜΟΝ ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΟΔΥΣΣΕΥΣ ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΤΟ ΠΛΗΘΟΣ ΤΩΝ ΑΧΑΙΩΝ, ΤΟΝ ΛΟΓΟΝ ΠΑΙΡΝΕΙ Ο ΤΡΩΣ ΓΕΡΩΝ ΑΝΤΗΝΩΡ. Ο ΑΝΤΗΝΩΡ ΕΞΙΣΤΟΡΕΙ ΤΗΝ ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΤΟΥ ΑΠΟ ΤΟΝ ΜΕΝΕΛΑΟΝ ΚΑΙ ΤΟΝ ΟΔΥΣΣΕΑ ΟΤΑΝ ΕΚΕΙΝΟΙ ΕΙΧΑΝ ΠΑΕΙ ΣΤΗΝ ΤΡΟΙΑ ΠΡΟ ΤΟΥ ΤΡΩΙΚΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ ΓΙΑ ΝΑ ΖΗΤΗΣΟΥΝ ΤΗΝ ΑΡΠΑΧΘΕΙΣΑ ΕΛΕΝΗ. ΕΠΕΙΤΑ Η ΕΛΕΝΗ ΠΑΡΟΥΣΙΑΖΕΙ ΣΤΟΝ ΠΡΙΑΜΟΝ ΤΟΝ ΑΙΑΚΙΔΗ ΑΙΑΝΤΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΚΡΗΤΑ ΙΔΟΜΕΝΕΑ. ΣΥΝΑΜΑ ΑΝΑΖΗΤΕΙ ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΤΟ ΠΛΗΘΟΣ ΚΑΙ ΤΑ ΑΔΕΛΦΙΑ ΤΗΣ, ΤΟΥΣ ΔΙΟΣΚΟΥΡΟΥΣ, ΚΑΘΩΣ ΔΕΝ ΓΝΩΡΙΖΕΙ ΠΩΣ ΑΥΤΟΙ ΕΙΝΑΙ ΝΕΚΡΟΙ. Τὴν δ’ αὖτ’ Ἀντήνωρ πεπνυμένος ἀντίον ηὔδα· «ὦ γύναι, ἦ μάλα τοῦτο ἔπος νημερτὲς ἔειπες· ἤδη γὰρ καὶ δεῦρό ποτ’ ἤλυθε δῖος Ὀδυσσεὺς σεῦ ἕνεκ’ ἀγγελίης σὺν ἀρηϊφίλῳ Μενελάῳ· τοὺς δ’ ἐγὼ ἐξείνισσα καὶ ἐν μεγάροισι φίλησα, ἀμφοτέρων δὲ φυὴν ἐδάην καὶ μήδεα πυκνά. ἀλλ’ ὅτε δὴ Τρώεσσιν ἐν ἀγρομένοισιν ἔμιχθεν, στάντων μὲν Μενέλαος ὑπείρεχεν εὐρέας ὤμους, ἄμφω δ’ ἑζομένω γεραρώτερος ἦεν Ὀδυσσεύς· ἀλλ’ ὅτε δὴ μύθους καὶ μήδεα πᾶσιν ὕφαινον, ἤτοι μὲν Μενέλαος ἐπιτροχάδην ἀγόρευε, παῦρα μέν, ἀλλὰ μάλα λιγέως,
Η ΕΛΕΝΗ ΜΟΛΙΣ ΕΧΕΙ ΒΓΕΙ ΑΠΟ ΤΟ ΠΑΛΑΤΙ ΚΑΙ ΚΑΤΕΥΘΥΝΕΤΑΙ ΣΤΙΣ ΣΚΑΙΕΣ ΠΥΛΕΣ, ΟΠΟΥ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ Ο ΠΡΙΑΜΟΣ ΚΑΙ ΔΙΑΦΟΡΟΙ ΑΛΛΟΙ ΤΡΩΕΣ. Ο ΠΡΙΑΜΟΣ ΦΩΝΑΖΕΙ ΤΗΝ ΕΛΕΝΗ ΝΑ ΚΑΘΙΣΕΙ ΔΙΠΛΑ ΤΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΖΗΤΑ ΝΑ ΤΟΥ ΠΕΙ ΠΟΙΟΙ ΕΙΝΑΙ ΜΕΡΙΚΟΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΝΤΡΕΣ ΠΟΥ ΕΒΛΕΠΕ ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΤΟΥΣ ΑΧΑΙΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΕΙΧΑΝ ΤΡΑΒΗΞΕΙ ΤΟ ΒΛΕΜΜΑ. Η ΕΛΕΝΗ ΤΟΥ ΑΠΑΝΤΑ ΣΤΙΣ ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΕΤΣΙ ΣΥΣΤΗΝΕΙ ΣΤΟΝ ΕΚΥΡΟΝ ΤΗΣ ΤΟΝ ΑΓΑΜΕΜΝΟΝΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΟΔΥΣΣΕΑ... οἳ δ’ ὡς οὖν εἴδονθ’ Ἑλένην ἐπὶ πύργον ἰοῦσαν, ἦκα πρὸς ἀλλήλους ἔπεα πτερόεντ’ ἀγόρευον· «οὐ νέμεσις Τρῶας καὶ ἐϋκνήμιδας Ἀχαιοὺς τοιῇδ’ ἀμφὶ γυναικὶ πολὺν χρόνον ἄλγεα πάσχειν· αἰνῶς ἀθανάτῃσι θεῇς εἰς ὦπα ἔοικεν· ἀλλὰ καὶ ὧς τοίη περ ἐοῦσ’ ἐν νηυσὶ νεέσθω, μηδ’ ἡμῖν τεκέεσσί τ’ ὀπίσσω πῆμα λίποιτο.» Ὣς ἄρ’ ἔφαν, Πρίαμος δ’ Ἑλένην ἐκαλέσσατο φωνῇ· «δεῦρο πάροιθ’ ἐλθοῦσα φίλον τέκος ἵζευ ἐμεῖο, ὄφρα ἴδῃ πρότερόν τε πόσιν πηούς τε φίλους τε— οὔ τί μοι αἰτίη ἐσσί, θεοί νύ μοι αἴτιοί εἰσιν, οἵ μοι ἐφώρμησαν πόλεμον πολύδακρυν Ἀχαιῶν— ὥς μοι καὶ τόνδ’ ἄνδρα πελώριον ἐξονομήνῃς, ὅς τις ὅδ’ ἐστὶ