Ετυμολογική

  (Ἥραιον Ὀλυμπίας, 1877)  Η ΚΑΤΑΡΓΗΣΙΣ ΤΩΝ ΟΛΥΜΠΙΑΚΩΝ ΑΓΩΝΩΝ ΚΑΙ Η ΑΝΑΒΙΩΣΙΣ ΤΟΥΣ ΑΙΩΝΕΣ ΑΡΓΟΤΕΡΑ  Οἱ Ὀλυμπιακοὶ Ἀγῶνες κατηργήθησαν μία μέρα τοῦ 394-3 μ.Χ ὡς εἰδωλολατρικὸν ἔθιμον. Ἦταν ὁ Ἰσπανὸς Θεοδόσιος Α’ ὁ Μέγας! (καταστροφεύς), ὁ ὁποῖος ἐκτὸς αύτοῦ καὶ θέλοντας «ἅπαντα τὰ τῶν Ἑλλήνων ἐς ἔδαφος φέρειν», ἀπηγόρευσε κάθε τὶ ποὺ θύμιζε τὴν παλαιὰν θρησκεία καὶ ἀντιλήψεις τῶν «Ἐθνικῶν» (ὁ ὅρος Ἕλλην εἶχε ἀπαγορευτεῖ, ἔτσι οἱ ἐπιμένοντες στὸ ἔθνος τους, Ἕλληνες, ὠνομάστηκαν ὑποτιμητικὰ -σὰν νὰ εἶναι κάτι κακὸν-, ἑθνικοί -κάτι ἀντίστοιχον τῶν σημερινῶν ἐπιμενόντων στὸ ἔθνος τους καὶ ἀντισταθέντων στὴν παγκόσμια ἀνεθνικὴν μαζοποίησιν, οἱ ὁποῖοι χαρακτηρίζονται «ἐθνικιστές»- ). Ἔτσι ἀπαγορεύτηκαν οἱ θυσίες καὶ τὰ μυστήρια· οἱ ναοὶ κατεδαφίστηκαν καὶ συλήθηκαν, τὰ ἀγάλματά μας δὲν εἶχαν καλλίτερη μοῖρα (κατὰ μία ἐκδοχὴ λέγεται πὼς τὸ χρυσελεφάντινον ἄγαλμα τῆς θεᾶς Ἀθηνᾶς, ποὺ εἶχε φτιάξει ὁ Φειδίας, κατέληξε νὰ γίνει νομίσματα ἀπὸ τὸν Θεοδόσιον. Κατὰ ἄλλην ἐκδοχὴ κατέληξε νὰ καεῖ «τυχα

  ΑΛΛΑ ΔΡΩΜΕΝΑ ΚΑΙ ΤΙΜΕΣ Στοὺς ὀλυμπιακοὺς ἀγῶνες δὲν συναντοῦσες μόνον ἀθλητὲς μὲ τεράστια σωματικὴ ἰσχὺν καὶ ἀντοχή, ἀλλὰ ἦταν μία καλὴ εὐκαιρία νὰ ἔλθεις σὲ ἐπαφὴ καὶ μὲ τὰ ἔργα μεγάλων ἀνθρώπων τοῦ πνεύματος. Κι αὐτὸ διότι σὲ αὐτοὺς παρουσιάζοντο καὶ πνευματικοὶ ἄνδρες, ὅπως συγγραφεῖς, ῥήτορες, φιλόσοφοι, οἱ ὁποῖοι παρουσίαζαν στὸ κοινὸν τὰ ἔργα τους. Λέγεται πὼς ὁ Ἡρόδοτος διάβασε στὴν   Ὀλυμπία μέρος τῶν Ἱστοριῶν του καὶ αὐτὸ ἦταν κάτι ποὺ ἀνέφλεξε τὸν ζῆλο τοῦ Θουκυδίδου. Οἱ ῥήτορες Γοργίας καὶ Λυσίας, ὁ σοφιστὴς Ἱππίας ὁ Ἡλεῖος κ.ἄ ἠγόρευσαν ἀπὸ τὸν ὀπισθόδομον τοῦ ναοῦ τοῦ Διός. Διάφοροι ζωγράφοι ἐξέθεταν ἐπίσης τὰ ἔργα τους.   Στοὺς Ὀλυμπιακοὺς ἀγῶνες κέρδισε καὶ ὁ Θεμιστοκλῆς τὸν μεγάλον ἔπαινόν του, ὅταν τὸ 476 π.Χ (4 χρόνια μετὰ τὴν ναυμαχία τῆς Σαλαμῖνος), εἰσερχόμενος εἰς τὸ στάδιον, τὸ πλῆθος σηκώθηκε γιὰ νὰ τὸν τιμήσει καὶ τὸν ἐπευφημοῦσε ὡς ἥρωα τῆς ναυμαχίας στὴν Σαλαμῖνα «καὶ γὰρ Θεμιστοκλέους ἐς τιμὴν ἐπανέστη τὸ ἐν Ὀλυμπίᾳ θέατρον.». Προφανῶς καὶ μετὰ ἀπὸ α

ΜΕΓΑΛΟΙ ΟΛΥΜΠΙΟΝΙΚΕΣ Μερικοὶ ἀπὸ τοὺς μεγάλους ὀλυμπιονίκες, τῶν ὁποίων οἱ ἀνδριάντες ηὑρίσκοντο στὴν ἱερὰν   Ἅλτιν τῆς   Ὀλυμπίας ἦταν:  (Διαγόρας ὁ Ῥόδιος) Α. ὁ ΔΙΑΓΟΡΑΣ ὁ ΡΟΔΙΟΣ , «ὁ ἀήττητος καὶ εὐθύμαχος» (Εὐθύμαχος, διότι δὲν ἔσκυβε ποτὲ στὰ πλάγια καὶ δὲν ἀπέφευγε ποτὲ τὸν ἀντίπαλον). Σύμφωνα μὲ τὸν Πίνδαρον ἦταν «πελώριος» καὶ εἶχε ὕψος 2,20μ.! Ἦταν γιγαντόσωμος, μὲ ὀμορφον πρόσωπον, ὑπερήφανον περπάτημα καὶ εὐθυτενής. Παιδιά του ἦταν οἱ ἐπίσης ὀλυμπιονίκες ΔΩΡΙΕΥΣ (3 φορὲς νικητὴς στὸ παγκράτιον, 8 φορὲς Ἰσθμιονίκης, 7 Νεμεονίκης καὶ μία Πυθιονίκης), ΑΚΟΥΣΙΛΑΟΣ (παγκράτιον) καὶ ΔΑΜΑΓΗΤΟΣ (παγκράτιον, πυγμή) καὶ ἐγγονοί του οἱ ὀλυμπιονίκες ΕΥΚΛΗΣ (ἀπὸ τὴν θυγατέρα του, Φερενίκη. Νίκησε στὴν πυγμή) και ΠΕΙΣΙΡΟΔΟΣ (ἀπὸ τὴν θυγατέρα του, Καλλιπάτειρα. Νίκησε στὴν πυγμὴ παίδων). Ὀ Διαγόρας ἦταν ΠΕΡΙΟΔΟΝΙΚΗΣ [ < περίοδος ( = τὸ χρονικὸν διάστημα ἐντὸς τοῦ ὁποίου διοργανώνονταν   οἱ μεγαλύτερες ἀθλητικὲς ὀργανώσεις, Ὀλύμπια-Νέμεα-Πύθια-Ἴσθμια) + νίκη]. Εἶχε κερδίσει λοιπὸν

ΔΙΑΔΙΚΑΣΤΙΚΑ ΤΩΝ ΟΛΥΜΠΙΑΚΩΝ ΑΓΩΝΩΝ «Π ολλὰ μὲν δὴ καὶ ἄλλα ἴδοι τις ἂν ἐν Ἕλλησι, τὰ δὲ καὶ ἀκούσαι θαύματος ἄξια: μάλιστα δὲ τοῖς Ἐλευσῖνι δρωμένοις καὶ ἀγῶνι τῷ ἐν Ὀλυμπίᾳ μέτεστιν ἐκ θεοῦ φροντίδος.», Παυσανίας,Ἡλειακά,10 ( =Πολλὰ θὰ μποροῦσε νὰ δεῖ καὶ νὰ ἀκούσει κάποιος στοὺς Ἕλληνες ἀξιοθαύμαστα: περισσότερον ὅμως ἄξια θαυμασμοῦ ἦταν τὰ δρώμενα στὴν Ἐλευσῖνα -σημ. τὰ ἐλευσίνια μυστήρια- καὶ οἱ ὀλυμπιακοὶ ἀγῶνες, γιατὶ ἔχουν τὴν φροντίδα ἀπὸ τὸν Θεόν.) Οἱ ἀγῶνες ἐτελοῦντο κάθε ποὺ συμπληρώνονταν 4 ἔτη (βλ. μέρος 2 ον ,Ἰδαῖοι Δάκτυλοι), τὴν ἴδια περίπου ἡμερομηνία ( κατὰ τὰ μέσα Ἰουλίου), κατὰ τὴν διάρκεια τῆς ἱερομηνίας, τῆς πρώτης δηλαδὴ σελήνης μετὰ τὸ θερινὸν ἡλιοστάσιον. Ἡ προετοιμασία ξεκινοῦσε μῆνες πρὶν μὲ τοὺς ΣΠΟΝΔΟΦΟΡΟΥΣ [ > σπονδές ( =συνθήκη ἀνακωχῆς) + φέρω], οἱ ὁποῖοι ξεκινοῦσαν ἀπὸ τὴν Ἡλεία καὶ περιέτρεχαν ἀπὸ πόλι σὲ πόλι τῆς ἑλληνικῆς γῆς γιὰ νὰ ἀναγγείλουν τὴν «ἀρχὴ τῆς ἐκεχειρίας». Οἱ  Ἕλληνες ἐσέβοντο ὅλοι τοὺς ἀγῶνες καὶ γι’αὐτὸ διέκοπταν κάθε ἐν έξελί

  ΤΑ ΑΓΩΝΙΣΜΑΤΑ « Δῆλον δέ: ἐξ οὗ γὰρ τὸ συνεχὲς ταῖς μνήμαις ἐπὶ ταῖς Ὀλυμπιάσιν ἐστί, δρόμου μὲν ἆθλα ἐτέθη πρῶτον, καὶ Ἠλεῖος Κόροιβος ἐνίκα…Ὀλυμπιάδι δὲ ὕστερον τετάρτῃ καὶ δεκάτῃ προσετέθη σφίσι δίαυλος: Ὕπηνος δὲ ἀνὴρ Πισαῖος ἀνείλετο ἐπὶ τῷ διαύλῳ τὸν κότινον... ἐπὶ δὲ τῆς ὀγδόης καὶ δεκάτης Ὀλυμπιάδος πεντάθλου καὶ πάλης ἀφίκοντο ἐς μνήμην: καὶ τοῦ μὲν Λάμπιδι ὑπῆρξεν, Εὐρυβάτῳ δὲ ἡ νίκη τῆς πάλης, Λακεδαιμονίοις καὶ τούτοις. Τρίτῃ δὲ Ὀλυμπιάδι καὶ εἰκοστῇ πυγμῆς ἆθλα ἀπέδοσαν: Ὀνόμαστος δὲ ἐνίκησεν ἐκ Σμύρνης συντελούσης ἤδη τηνικαῦτα ἐς Ἴωνας. Πέμπτῃ δὲ ἐπὶ ταῖς εἴκοσι κατεδέξαντο ἵππων τελείων δρόμον, καὶ ἀνηγορεύθη Θηβαῖος Παγώνδας κρατῶν ἅρματι. ὀγδόῃ δὲ ἀπὸ ταύτης Ὀλυμπιάδι ἐδέξαντο παγκρατιαστήν τε ἄνδρα καὶ ἵππον κέλητα: ἵππος μὲν δὴ Κραννωνίου Κραυξίδα παρέφθη… τὰ δὲ ἐπὶ τοῖς παισὶν ἐς μὲν τῶν παλαιοτέρων οὐδεμίαν ἥκει μνήμην, αὐτοὶ δὲ ἀρέσαν σφίσι κατεστήσαντο Ἠλεῖοι. δρόμου μὲν δὴ καὶ πάλης ἐτέθη παισὶν ἆθλα ἐπὶ τῆς ἑβδόμης καὶ τριακοστῆς Ὀλυμπιάδος, καὶ Ἱπποσθένης