Ετυμολογική

20. Ἄλλο γεγονὸς ποὺ φαίνεται πὼς ἐνέπνευσε κάποιον/ους Ἑβραῖον-ους* νὰ γράψουν τὰ βιβλία «Μακκαβαίων» προέρχεται ἀπὸ τὴν ζωὴ τοῦ μεγάλου Ἀλεξάνδρου. Γράφει ὁ Ἀρριανός ( «Ἀλεξάνδρου Ἀνάβασις», ΣΤ’, 26) : «ἰέναι μὲν τὴν στρατιὰν διὰ ψάμμου τε καὶ τοῦ καύματος ἤδη ἐπιφλέγοντος, ὅτι πρὸς ὕδωρ ἐχρῆν ἐξανύσαι· τὸ δὲ ἦν πρόσθεν τῆς ὁδοῦ· καὶ αὐτόν τε Ἀλέξανδρον δίψει κατεχόμενον μόλις μὲν καὶ χαλεπῶς, πεζὸν δὲ ὅμως ἡγεῖσθαι· ὣς δὲ καὶ τοὺς ἄλλους στρατιώτας, οἷάπερ φιλεῖ ἐν τῷ τοιῷδε, κουφοτέρως φέρειν τοὺς πόνους ἐν ἰσότητι τῆς ταλαιπωρήσεως. ἐν δὲ τούτῳ τῶν ψιλῶν τινας κατὰ ζήτησιν ὕδατος ἀποτραπέντας ἀπὸ τῆς στρατιᾶς εὑρεῖν ὕδωρ συλλελεγμένον ἔν τινι χαράδρᾳ οὐ βαθείᾳ, ὀλίγην καὶ φαύλην πίδακα· καὶ τοῦτο οὐ χαλεπῶς συλλέξαντας σπουδῇ ἰέναι παρ´ Ἀλέξανδρον, ὡς μέγα δή τι ἀγαθὸν φέροντας· ὡς δὲ ἐπέλαζον ἤδη, ἐμβαλόντας ἐς κράνος τὸ ὕδωρ προσενεγκεῖν τῷ βασιλεῖ. τὸν δὲ λαβεῖν μὲν καὶ ἐπαινέσαι τοὺς κομίσαντας, λαβόντα δὲ ἐν ὄψει πάντων ἐκχέαι». Ὁ Ἀρριανὸς περιγράφει τὸ περιστατικὸν ὅπου

ΤΑ ΠΑΝΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΚΑΙ ΜΥΘΟΙ ΚΑΙ Η ΕΒΡΑΪΚΗ ΒΙΒΛΟΣ! (συνέχεια ἀπὸ  ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΑΝΤΙΛΗΨΕΩΣ ΤΟΥ ΘΕΙΟΥ (ΜΕΡΟΣ 11ον) )  18. Ἄλλη ἱστορία ποὺ ἔχει τὴν βάσιν της στὴν ἑλληνικὴ μυθολογία εἶναι καὶ αὐτὴ τοῦ Ἁγίου Γεωργίου, ποὺ σκότωσε ἕναν τρομερὸν δράκοντα καὶ ἔσωσε ἔτσι μία κοπέλα ἀπὸ τὰ δόντια του, παραδίδοντάς την σώα καὶ ἀσφαλῆ στὸν πατέρα της. Αὐτὴ ἡ ἱστορία εἶναι ἀντιγραφὴ τῆς ἱστορίας τοῦ Περσέως καὶ τῆς Ἀνδρομέδας (κόρης τοῦ Κηφέως). Ὁ Περσεὺς μετὰ τὸν φόνο τῆς Μεδούσης πῆρε τὸν δρόμον τῆς ἐπιστροφῆς. Περνώντας ἀπὸ τὴν Αἰθιοπία, συνάντησε σὲ ἕναν βράχο δεμένη τὴν Ἀνδρομέδα, τὴν ὁποία καὶ ἐρωτεύτηκε πολύ. Ἡ Ἀνδρομέδα ἦταν τιμωρημένη, γιατὶ εἶχε ἐξοργίσει τὸν Ποσειδῶνα, λέγοντάς του πὼς εἶναι πιὸ ὄμορφη ἀπὸ τὶς Νηρηίδες. Ὁ Ποσειδῶν εἶχε ἀναθέσει σὲ ἕναν θαλάσσιον δράκοντα, τὸ Κῆτος, νὰ σκοτώσει τὴν κοπέλα. Ὁ Περσεὺς ὅμως δὲν θὰ ἐπέτρεπε νὰ πεθάνει ἡ ἀγαπημένη του καὶ νίκησε τὸν δράκοντα, σκοτώνοντάς τον. Γι’ αὐτὸ καὶ φέρει τὸ προσωνύμιον «Δρακοντοκτόνος», ἀλλὰ καὶ «Τροπ

ΤΑ ΠΑΝΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΚΑΙ ΜΥΘΟΙ ΚΑΙ Η ΕΒΡΑΪΚΗ ΒΙΒΛΟΣ! (συνέχεια ἀπὸ  ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΑΝΤΙΛΗΨΕΩΣ ΤΟΥ ΘΕΙΟΥ (ΜΕΡΟΣ 10ον) )  17. Ἔπειτα καὶ ποιός δὲν γνωρίζει τὸν τρόπον ποὺ συνέλαβε ἡ Παναγία τὸν Ἰησοῦ, διὰ τοῦ κρίνου, ἐξ οὗ καὶ Παρθένος… Ὅμως καὶ αὐτὸ τὸ περιστατικὸ θυμίζει ἀρκετὰ τὴν σύλληψιν τοῦ Ἄρεως ἀπὸ τὴν Ἥρα. Ἡ Ἥρα ὅταν ἔμαθε πὼς ὁ Ζεὺς γέννησε ἀπὸ τὸ κεφάλι του τὴν Ἀθηνᾶ Σοφία, ἀπεφάσισε νὰ γεννήσει καὶ αὐτὴν τέκνον ἄνευ τῆς συμπράξεως τοῦ συζύγου της. Ἔτσι ἔλαβε ἕνα ἄνθος ἀπὸ μία Ἀνθοῦσα (Ἀνθοῦσες ἐλέγοντο οἱ νύμφες τῶν λουλουδιῶν) καὶ μυρίζοντάς το συνέλαβε τὸν Ἄρη. Ἐξ οὗ καὶ ἡ Ἀθηνᾶ καλεῖται «ἀμήτωρ» καὶ ὁ Ἄρης «ἀπάτωρ». Παρθένος ἦταν και ἡ μήτηρ τοῦ Ἐρεχθέως, Ἀθηνᾶ. Μέχρι σήμερα δίπλα στὸν Παρθενῶνα βρίσκεται τὸ μέρος στὸ ὁποῖο μεγάλωσε ὁ Ἐρεχθεύς, τὸ Ἐρέχθειον. Μὲ ἀφορμὴ τὴν προαναφερθεῖσα Ἀθηνᾶ Παρθένον ἀξίζει νὰ σημειωθοῦν καὶ ἄλλες «συμπτώσεις». Πάρα πολλὰ ἀπὸ τὰ προσωνύμια τῆς Ἀθηνᾶς, ἀλλὰ καὶ τῆς Ἀρτέμιδος ἔχουν καταλήξει προσωνύμια τῆς μητρὸς τοῦ Ἰησοῦ.