ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΑΝΤΙΛΗΨΕΩΣ ΤΟΥ ΘΕΙΟΥ (ΜΕΡΟΣ 10ον)

ΤΑ ΠΑΝΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΚΑΙ ΜΥΘΟΙ ΚΑΙ Η ΕΒΡΑΪΚΗ ΒΙΒΛΟΣ! (συνέχεια ἀπὸ ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΑΝΤΙΛΗΨΕΩΣ ΤΟΥ ΘΕΙΟΥ (ΜΕΡΟΣ 9ον)) 

14. Ἔπειτα εἶναι γνωστὴ στοὺς περισσοτέρους Ἕλληνας σήμερα ἡ θυσία τοῦ Ἀβραάμ, ὅπου ὁ Θεὸς γιὰ νὰ τὸν δοκιμάσει, τὸν διέταξε νὰ σφάξει τὸ παιδί του, τὸν Ἰσαὰκ. Ἐνῶ ὁ Ἀβραὰμ εἶχε ἑτοιμάσει τὰ ξύλα στὸ θυσιαστήριον καὶ εἶχε πιάσει τὴν μάχαιρα, ξαφνικὰ τὸ παιδί ἀντικαθίσταται ἀπὸ ἕνα κριὸν καὶ θυσιάζεται αὐτὸς ἀντὶ τοῦ Ἰσαάκ ( «Γένεσις», 22).

Ὅμως συμπτωματικῶς καὶ πάλι προηγεῖται ἡ θυσία τοῦ Φρίξου στὸ Λαφύστιον ὄρος. Ἡ Ἰνὼ, κόρη τοῦ Κάδμου, πῆρε γιὰ σύζυγον τὸν βασιλέα τοῦ Ὀρχομενοῦ, τὸν Ἀθάμαντα,καὶ τοῦ γέννησε τὸν Λέαρχον καὶ τὸν Μελικέρτη. Ὅμως ὁ Ἀθάμας εἶχε ἤδη δύο παιδιὰ ἀπὸ τὴν Νεφέλη, τὸν Φρίξον καὶ τὴν Ἕλλη. Ἡ Ἰνὼ λοιπὸν ἀπὸ ζήλια πρὸς τὰ παιδιὰ τοῦ συζύγου της, ἔπεισε τὶς γυναῖκες τῆς πόλεως νὰ ψήσουν τοὺς σπόρους, ὥστε αὐτοὶ νὰ μὴ καρποφοροῦν καὶ παρουσίασε χρησμὸν στὸν Ἀθάμαντα πὼς ἡ μόνη λύσις νὰ ξανακαρποφορήσει ἡ γῆ τους εἶναι νὰ θυσιαστεῖ ὁ Φρίξος στὸν Δία. Ὁ Ἀθάμας ὑπὸ τὴν πίεσιν καὶ τῶν κατοίκων ἀναγκάστηκε νὰ ὀδηγήσει τὸν υἰόν του στὸν βωμόν. Μαθαίνοντας τὰ νέα ἡ Νεφέλη, ἔδωκε χρυσόμαλλον κριόν, ὥστε νὰ καταφέρουν τὰ παιδιά της νὰ φύγουν ἀπὸ ἐκεῖ καὶ νὰ σωθοῦν. Πράγματι ὁ Φρίξος καὶ ἡ Ἕλλη ἀνέβηκαν στὴν ῥάχη του κριοῦ, ὁ ὁποῖος θὰ τοὺς μετέφερε ἱπτάμενος μακριὰ ἀπὸ τὴν Βοιωτία. Ἡ Ἕλλη μὴ μπορώντας νὰ κρατηθεῖ καλὰ ἀπὸ τὴν ῥάχη του ὠλίσθησε ἀπὸ τὸν κριὸν, ὅταν ἐκεῖνος εἶχε φτάσει πάνω ἀπὸ πόντον μεταξὺ Σιγείου και Χερσονήσου καὶ ὅπως ἐνημερωνόμαστε καὶ ἀπὸ τὸν Ἀπολλόδωρον ( «Βιβλιοθήκη», Α’, 9,1) , ἀπὸ τότε τὸ πέλαγος αὐτὸ ὠνομάσθη Ἑλλήσποντος, διότι στὸν βυθόν του ἔπεσε ἡ Ἕλλη.

«τῶν δὲ Αἰόλου παίδων Ἀθάμας, Βοιωτίας δυναστεύων, ἐκ Νεφέλης τεκνοῖ παῖδα μὲν Φρίξον θυγατέρα δὲ Ἕλλην. αὖθις δὲ Ἰνὼ γαμεῖ, ἐξ ἧς αὐτῷ Λέαρχος καὶ Μελικέρτης ἐγένοντο. ἐπιβουλεύουσα δὲ Ἰνὼ τοῖς Νεφέλης τέκνοις ἔπεισε τὰς γυναῖκας τὸν πυρὸν φρύγειν. λαμβάνουσαι δὲ κρύφα τῶν ἀνδρῶν τοῦτο ἔπρασσον. γῆ δὲ πεφρυγμένους πυροὺς δεχομένη καρποὺς ἐτησίους οὐκ ἀνεδίδου. διὸ πέμπων ὁ Ἀθάμας εἰς Δελφοὺς ἀπαλλαγὴν ἐπυνθάνετο τῆς ἀφορίας. Ἰνὼ δὲ τοὺς πεμφθέντας ἀνέπεισε λέγειν ὡς εἴη κεχρησμένον παύσεσθαι τὴν ἀκαρπίαν, ἐὰν σφαγῇ Διὶ ὁ Φρίξος. τοῦτο ἀκούσας Ἀθάμας, συναναγκαζόμενος ὑπὸ τῶν τὴν γῆν κατοικούντων, τῷ βωμῷ παρέστησε Φρίξον. Νεφέλη δὲ μετὰ τῆς θυγατρὸς αὐτὸν ἀνήρπασε, καὶ παρ᾽ Ἑρμοῦ λαβοῦσα χρυσόμαλλον κριὸν ἔδωκεν, ὑφ᾽ οὗ φερόμενοι δι᾽ οὐρανοῦ γῆν ὑπερέβησαν καὶ θάλασσαν. ὡς δὲ ἐγένοντο κατὰ τὴν μεταξὺ κειμένην θάλασσαν Σιγείου καὶ Χερρονήσου, ὤλισθεν εἰς τὸν βυθὸν ἡ Ἕλλη, κἀκεῖ θανούσης αὐτῆς ἀπ᾽ ἐκείνης Ἑλλήσποντος ἐκλήθη τὸ πέλαγος». 

Τὸ χρυσόμαλλον κριάρι ἔφτασε στὴν Κολχίδα, ὅπου ὁ βασιλεὺς Αἰήτης (υἰὸς τοῦ Ἡλίου καὶ τῆς Περσηίδος καὶ ἀδελφὸς τῆς Κίρκης καὶ τῆς γυναικὸς τοῦ Μίνωος, Πασιφάης) ὑποδέχθηκε τὸν Φρίξον καὶ τοῦ ἔδωσε τὴν κόρην του, Χαλκιόπη. Ὁ Φρίξος θυσίασε τὸν κριὸν στὸν Δία καὶ τὸ δέρμα του (δέρας) τὸ χάρισε στὸν Αἰήτη. Τὸ χρυσόμαλλον δέρας ἔγινε ἡ αἰτία διοργανώσεως ἐκστρατείας, στὴν ὁποία ἡγήθηκε ὁ Ἰάσων. Εἶναι ἡ πολὺ γνωστὴ «Ἀργοναυτικὴ ἐκστρατεία».

Ἐπιπλέον ἔχουμε καὶ τὴν θυσία τῆς Ἰφιγένειας, ἡ ὁποία ἐνέπνευσε νὰ γραφτοῦν ἀριστουργήματα καὶ ἡ ὁποία σύμφωνα μὲ τὸν μάντη Κάλχαντα ἔπρεπε νὰ θυσιαστεῖ, ὥστε τὰ πλοῖα τῶν Ἀχαιῶν νὰ μπορέσουν νὰ πλεύσουν γιὰ τὴν Τροία. Ὁ Ἀγαμέμνων εἶχε σκοτώσει τὸ ἱερὸν ἐλάφι τῆς Ἀρτέμιδος μὲ ἀποτέλεσμα νὰ μὴν πνέει οὔριος ἄνεμος. Μὴ μπορώντας νὰ κάνει κάτι ἄλλο ὁ Ἀτρείδης γιὰ νὰ «ξεκολλήσει» ὁ στόλος του ἀπὸ τὴν Αὐλίδα, ἀπεφάσισε νὰ ἀκολουθήσει τὴν συμβουλὴ τοῦ Κάλχαντος καὶ νὰ θυσιάσει τὴν κόρη του, ἡ ὁποία τελευταία στιγμὴ ἀντικατεστάθη ἀπὸ τὴν Ἄρτεμιν, ἀπὸ ἕναν ἔλαφον.

15. Ἑπομένη ἱστορία εἶναι καὶ αὐτὴ τοῦ Ὀδυσσέως, ὅπως τὴν ἀναφέρει ὁ Ὅμηρος στὴν ῥαψωδία λ τῆς Ὀδυσσείας καὶ ἡ ὁποία χωρὶς νὰ παρηλλαχθῇ στὸ ἐλάχιστον ἔγινε «τὸ κουπὶ τοῦ προφήτη Ἡλία». Ὁ Ὀδυσσεὺς μὲ συμβουλὴ τοῦ μάντεως Τειρεσία ἔπρεπε, μὲ τὸ ποὺ φτάσει στὴν Ιθάκη καὶ ἐξολοθρεύσει ὅσους καταχράστηκαν τὸ βιός του καὶ τὸν κόσμον του, νὰ ξενιτευθεῖ ἐκ νέου, ὥστε νὰ ἐξευμενίσει τὸν Ποσειδῶνα, ὁ ὁποῖος εἶχε θυμώσει μαζί του, γιατὶ ὁ Ὀδυσσεὺς τοῦ εἶχε σκοτώσει τὸν υἰόν του, τὸν κύκλωπα Πολύφημον. Γράφει λοιπὸν ὁ Ὅμηρος ( λ, 94-135) τὴν συμβουλὴ τοῦ Τειρεσία (ἀπόδοσις Ζησίμου Σιδέρη, 1976) :

«Γιὲ τοῦ Λαέρτη θεϊκέ, πολύτεχνε Δυσσέα, γιατὶ ἦρθες ἐδῶ δόλιε ἀφήνοντας τοῦ ἥλιου τὴν λαμπράδα…Τὸ γλυκοπόθητο ζητᾶς Δυσσέα γυρισμό σου, μὰ δύσκολο κάποιος θεὸς γιὰ σένα θὰ τὸν κάμη. Γιατὶ τοῦ κόσμου ὁ Σαλευτὴς θαρρῶ δὲν θὰ ξεχάσει τὸ πάθος πὄχει στὴν καρδιὰ, ποὺ τύφλωσες τὸν γιό του…Κι ὅταν ὅταν ξεκάμεις μ’ ἄπονο μαχαίρι τοὺς μνηστῆρες…πάρε ἕνα καλοτράβηχτο κουπὶ καὶ φύγε τότε, ὅσο νὰ φθάσης σὲ λαοὺς ποὺ θάλασσα δὲν ξέρουν καὶ τρῶνε ἀνάλατο φαΐ, καὶ μήτε ἀπὸ καράβια κατέχουν κοκκινόπλωρα, μήτε κουπιὰ γνωρίζουν…Ὅταν στὸν δρόμο ἐκεῖ ποὺ πᾶς διαβάτης σ’ ἀπαντήσει καὶ λιχνιστήρι ( =φτυάρι) αὐτὸ σοῦ πῆ στὸν ὦμο ποὺ σηκώνεις, τότε τὸ καλοτράβηχτο κουπὶ στὴ γῆ νὰ μπήξεις κι ἐκεῖ νὰ σφάξεις ὄμορφα σφαχτὰ στὸν Ποσειδῶνα…καὶ στὴν Πατρίδα γύρισε». 

Καὶ λέει ἡ «λαϊκὴ παράδοσις» πὼς οἱ ἐκκλησίες τοῦ προφήτη Ἡλία χτίζονται ψηλὰ, στὶς κορυφὲς τῶν βουνῶν, γιατὶ ὁ προφήτης ἦταν ναυτικὸς καὶ εἶχε κουραστεῖ ἀπὸ τὴν θάλασσα κι ἔτσι ἀπεφάσισεν νὰ ζήσει τὸ ὑπόλοιπον τῆς ζωῆς του σὲ λαὸν ποὺ δὲν γνωρίζει ἀπὸ θάλασσα, τόσο ὥστε καὶ τὸ φαΐ τὸ τρώει ἀνάλατον! Καὶ τί εἶναι τὸ κουπὶ δὲν ξέρει : 

«(Ὁ προφήτης Ἡλίας) ἐγκατέλιπε τὸ πλοῖον του, φέρων ἐπ’ ὤμου ἕνα κουπί, καὶ ἐπροχώρει πρὸς τὴν ἐνδοχώραν ἀναζητῶν τόπον διὰ τὴν ἑφεξῆς διαβίωσίν του, τόπον μεσόγειον, ὥστε οἱ κάτοικοί του ν’ ἀγνοοῦν καὶ τὸ κουπὶ καὶ τὴν χρῆσιν του, μὰ καὶ αὐτὴν ἀκόμη τὴν θάλασσαν, μέχρι σημείου ὥστε νὰ τρώγουν τὰ φαγητά των ἀνάλατα…ἀνεῦρε τοιοῦτον τόπον, εἰς τὸν ὁποῖον ἐξελήφθη τὸ κουπί του ὡς φτυάρι…καὶ τότε ἐνέπηξε τὸ κουπί του...καὶ ἔζησε μόνος μετὰ τοῦ θεοῦ. Πρόκειται ἐδῶ περὶ παραδόσεως πλήρως ταυτιζομένης πρὸς τὴν προσταγὴν τοῦ Τειρεσίου πρὸς τὸν Ὀδυσσέα – Ὀδυσσ. λ. 121», ἐγκυκλ. «Ἡλιος», ἀπόσπασμα ἀπὸ τὸ βιβλίο «Ἡ καταστροφὴ τῶν ἑλληνικ. βιβλιοθ.», Ἄν. Τζιροπούλου.

Λέγουν πὼς τέτοιους ἀνθρώπους βρῆκε ψηλὰ στὰ βουνὰ καὶ ἐκεῖ ἕνας βοσκὸς ἀνεγνώρισε τὸ κουπὶ γιὰ φτυάρι κι ἔτσι ὁ Ἡλίας ἔχτισε ἐκεῖ τὴν καλύβα του καὶ γι’ αὐτὸ καὶ τὰ ξωκλήσια του οἱ χριστιανοὶ τὰ χτίζουν στὶς κορυφὲς τῶν βουνῶν. Ὅμως ἀκόμη καὶ στὴν ἀνέγερσιν τῶν ἐκκλησιῶν τοῦ Ἰουδαίου Ἐλιγιαχοῦ, ποὺ ἔγινε «Ἡλίας», ὑπάρχει ἑλληνικὸν ὑπόβαθρον.

«Εἰς τὰ ὑψώματα καὶ τοὺς λόφους ἀνεγειρόμενοι ναοὶ τοῦ ἀλλογενοῦς προφήτη Ἠλία, ἀκολουθοῦν καὶ διαιωνίζουν τὴν ἑλληνικὴ ἡλιολατρεία: Ἥλιος → Ἠλίας. Προκειμένου δὲ νὰ ἀπαλειφθῆ ὁ δανεισμός, ἐξεδιώχθη ἡ δασεῖα τοῦ ἡλίου καὶ μετετράπη εἰς ψιλήν: Ἠλίας. Ὅπου δὲ εἰς τὰ ὑψώματα ὑπάρχει ἐκκλησία τοῦ Προφήτη Ἠλία, αὐτὴ ἔχει κτισθῆ ἐπὶ κατεδαφισθέντων ἀρχαίων ἑλληνικῶν ναῶν καὶ βωμῶν…Στὸ Βιβλίο της «L’ Athènes Préhistorique« (=Η Προϊστορικὴ Ἀθήνα) ἡ Madeleine de Loverdo καταγράφει πολλὲς σχετικές, πλὴν ὅμως ἄγνωστες σ’ ἐμᾶς, πληροφορίες γύρω ἀπὸ τὸ γεγονὸς ὅτι τὸ ὄνομα Ἠλίας ἔχει σχέσι μὲ τὸν Ἥλιο…καὶ γι’ αὐτὸ τὰ παρεκκλήσια του (chapelles) κτίζονται πάντοτε ἐπὶ λόφων…

«Ὁ συσχετισμὸς ἑνὸς ὄρους μὲ τὸ ἱερὸν ἑνὸς οὐρανίου Θεοῦ καὶ κατόπιν μὲ ἱερὸν τοῦ St. (saint=ἅγιος, ἱερὸς) Ἠλία ποὺ τὸ ὑποκαθιστᾶ, δὲν εἶναι κάτι σπάνιον. Ἐπὶ τοῦ Ἀραχναίου τοῦ ἀφιερωμένου εἰς τὸν Δία εὑρίσκεται ἱερὸν ἀφιερωμένο εἰς τὸν Προφ. Ἠλία. Ἐπὶ τῆς προμυκηναϊκῆς ἀκροπόλεως τοῦ Ἄργους, δίπλα στὰ ἐρείπια ἑνὸς ἀρχαϊκοῦ ναοῦ, ὑψοῦται ἐκκλησία τοῦ Προφ. Ἠλία. Στὴν Κέα, τὸ ὄρος Προφ. Ἠλίας φέρει θεμέλια ναοῦ τοῦ Ἀπόλλωνος. Προφ. Ἠλίας εἶναι τὸ ὄνομα τῆς κορυφῆς τοῦ ‐ὄρους‐ Λύκαιου τὸ ὁποῖον ἀντίκρυσε τὴν γέννησι τοῦ Ἕλληνος Διός. Ἐπάνω εἰς τὸ Ὄρος τῆς Αἰγίνης μία ἐκκλησία τοῦ Προφ. Ἠλία ἀντικαθιστᾶ ἕνα ἱερὸν τοῦ Διός. Πλησίον τοῦ Συνεδρίου τῶν Δελφῶν, ἐκκλησία τοῦ Προφ. Ἠλία. Στὴν Ἄσκρα, τὸ παρεκκλήσιον τοῦ Προφ. Ἠλία ἐκτίσθηκε μὲ ὑλικὰ ἑνὸς βωμοῦ τοῦ Διός. Στὴν Ἀκρόπολι τῶν Ἀθηνῶν, τὸ ἱερὸν τοῦ Ἀπόλλωνος διεσκευάσθη ἐπίσης εἰς ἐκκλησία τῶν δώδεκα Ἀποστόλων, δηλ. τὰ δώδεκα σημεῖα τοῦ Ζωδιακοῦ»

Τὸ δὲ ἅρμα τοῦ ἡλίου, ποὺ ἐπέστρεφε κάθε πρωί γιὰ νὰ φωτίση τὴν γῆ, δὲν ἀνιχνεύεται μόνον στὸν ἅρμα ἐπάνω στὸ ὁποῖον ἀνελήφθη ὁ Προφήτης Ἠλίας εἰς τοὺς οὐρανούς. Ἐπαναλαμβάνεται πανομοιότυπο στὸ ἅρμα τοῦ Ἅγιου‐Βασίλη», Ἡ καταστροφὴ τῶν ἑλληνικῶν βιβλιοθηκῶν, Ἄννα Τζιροπούλου. 

16. Δύο ἄλλες ἱστορίες ποὺ συμπτωματικῶς! ὁμοιάζουν εἶναι καὶ αὐτὴ τοῦ κιθαρωδοῦ Ἀρίωνος καὶ τοῦ προφήτου Ἰωνᾶ.

«Ἡ περιπέτεια τοῦ Ἀρίωνος τοῦ Κιθαρωδοῦ, ποὺ ὅταν ἐρρίφθη στὴν θάλασσα διεσώθη ἀπὸ ἕνα δελφίνι, ἀντανακλᾶται στὴν πανομοιότυπη ἱστορία τοῦ Ἰωνᾶ, ὁ ὁποῖος ριφθεὶς εἰς τὰ κύματα διεσώθη ὑπὸ θαλασσίου κήτους. Ὁ Ἀρίων ὁ Κιθαρωδός, ἐκ Λέσβου, ὁ συνθέσας πρῶτος διθύραμβον, ἐπιστρέφοντας ἀπὸ τὸν Τάραντα τῆς Μεγάλης Ἑλλάδος ὅπου εἶχε μεταβῆ διὰ «καλλιτεχνικὴν περιοδείαν», ἐληστεύθη ἀπὸ ναῦτες ἀπατεῶνες. Πρὶν τὸν ρίψουν στὴν θάλασσα, ὁ Ἀρίων ἔψαλε συνοδείᾳ τῆς λύρας του ὕμνον εἰς τὸν Ἀπόλλωνα. Κι ἔτσι ὅταν ρίχθηκε στὰ κύματα, ἕνα δελφίνι*¹ (τὰ δελφίνια ὡς γνωστὸν θέλγονται ἀπὸ τὴν μουσικὴ) τὸν ἐπῆρε στὴν ράχι του καὶ τὸν διέσωσε. Ἡ διάσωσις αὐτὴ εἶχε τυπωθῆ καὶ στὰ νομίσματα τῆς Μηθύμνης. Ὁ δὲ Ἰωνᾶς, ὅπως ἀναπτύσσει ἡ Ἐγκυκλοπαίδεια ΗΛΙΟΥ εἰς τὸ λῆμμα «Ἰωνᾶς»:

«Ὑπῆρξε ἕνας ἀπὸ τοὺς μικροὺς προφήτας ἀκμάσας κατὰ τὸν 8ον αἰ. π.Χ.... Ἐπιβὰς πλοίου κατευθύνεται εἰς Ταρτησσόν, πόλιν πέραν τῶν Ἡρακλείων στηλῶν ἀνακαλυφθεῖσαν ὑπὸ Σαμίων θαλασσοπόρων. Κατὰ τὸ ταξίδιον, τὸ πλοῖον συνήντησε σφοδρὰν θαλασσοταραχὴν καὶ ὁ Ἰωνᾶς θεωρηθεὶς ὑπαίτιος ἐρρίφθη εἰς τὴν θάλασσαν ὅπου κατεπόθη ὑπὸ τοῦ κήτους καὶ ἐξεμέσθη μετὰ τριήμερον καὶ ἐσώθη εἰς τὴν ξηράν. Τὸ ὄνομα τοῦ Ἰωνᾶ (σημειωτέον, ἑλληνικῆς ἐτυμολογίας ἐκ τοῦ Ἴων = ὁ πορευόμενος) φέρει μικρὸν προφητικὸν βιβλίον τῆς Παλ. Διαθήκης, «τὸ ὁποῖον ὑπό τινων ἀποδίδεται εἰς αὐτὸν τὸν προφήτην, ὑπ’ ἄλλων ὅμως φέρεται γραφὲν ἐπὶ τῇ βάσει παλαιοτέρων παραδόσεων, πολὺ μεταγενεστέρως τῆς ἐποχῆς τοῦ Ἰωνᾶ, ὑπὸ ἀγνώστου συγγραφέως»

… Ἐδῶ γίνεται μεῖξις μὲ ἄλλο ἐπεισόδιον τῆς Ἑλληνικῆς Μυθολογίας, ἀπὸ τὸν κύκλο τοῦ Ἡρακλέους…Ὁ Ἡρακλῆς*² μπῆκε στὴν κοιλιὰ τοῦ κήτους ποὺ εἶχε στείλει ὁ Ποσειδὼν γιὰ νὰ κατασπαράξει τὴν Ἡσιόνη», Ἡ καταστροφὴ τῶν ἑλληνικῶν βιβλιοθηκῶν, Ἄννα Τζιροπούλου-Εὐσταθίου. 

*¹ Δὲν εἶναι τυχαῖος ὁ συσχετισμὸς τοῦ ὕμνου ποὺ ἔπαιζε ὁ Ἀρίων στὸν Ἀπόλλωνα καὶ τοῦ δελφινίου ποὺ τὸν ἔσωσε. Εἶναι γνωστὴ ἄλλωστε ἡ σύνδεσις τῶν Δελφῶν μὲ τὸν Ἀπόλλωνα. Ἀκόμα καὶ τὸ ἴδιο τὸ ὄνομα τῶν Δελφῶν ὑποδηλοῖ πὼς διόλου τυχαῖος δὲν εἶναι ὁ συμβολισμός. Τὸ λεξικὸν Σουΐδα γράφει πὼς ὠνομάστηκαν ἔτσι «διὰ τὸ τὸν Δελφύνην δράκοντα ἐκεῖ εὑρεθῆναι», τὸν ὁποῖον σκότωσε ὁ Ἀπόλλων. Ὅπως καὶ «Πυθώ» γιατὶ ἐκεῖ ἐπύθη ( < πύθομαι =σαπίζω) ὁ δράκων ποὺ σκότωσε ὁ Ἀπόλλων.

Ὁ ὁμηρικὸς ὕμνος στὸν Ἀπόλλωνα ἀναφέρει πὼς  (391-495) κάποτε Κρῆτες ἀπὸ τὴν πόλιν τοῦ Μίνωος, τὴν Κνωσσὸν ταξίδευαν γιὰ τὴν Πύλον, ὅταν πήδηξε στὸ καράβι τους πάνω ὁ Φοῖβος Ἀπόλλων ὑπὸ τὴν μορφὴ δελφῖνος. Οἱ Κρῆτες σάστισαν, τὸ πλοῖο δὲν «ὑπάκουε» πλέον στὶς ἐντολές τους καὶ ἔτσι περνώντας τὴν ἀμαθόεσσα Πύλον καὶ διάφορες ἄλλες πόλεις ἔφτασαν στὴν ἀμπελόφυτον Κρίσα, στοὺς πρόποδες τοῦ Παρνασσοῦ καὶ ἐκεῖ κατέβηκαν. Ὁ Ἀπόλλων ἀφοῦ τοὺς συστήθηκε, τοὺς ἐξέφρασε τὴν ἐπιθυμία του νὰ εἶναι οἱ πρῶτοι ἱερεῖς τοῦ Μαντείου του καὶ τοὺς ἐνέτειλε νὰ φροντίσουν τὸν ναόν του καὶ νὰ τὸν ἀποκαλοῦν Δελφίνιον καὶ τὸν βωμόν του, Δέλφιον ( «ὣς ἐμοὶ εὔχεσθαι Δελφινίῳ· αὐτὰρ ὁ βωμὸς, αὐτὸς δέλφιος», 495-6 ), διότι ὡμοίαζε μὲ δελφίνι ὅταν πήδηξε στὸ πλοῖον τους ( «ἐν πόντῳ δ’ ἐπόρουσε δέμας δελφῖνι ἐοικὼς νηῒ θοῇ», 400-1 / «ὡς μὲν ἐγὼ τὸ πρῶτον ἐν ἠεροειδέϊ πόντῳ εἰδόμενος δελφῖνι θοῆς ἐπὶ νηὸς ὄρουσα», 493-3).

Δελφὺς εἶναι και ἡ μήτρα (βλ. ὁμομήτριοι =ἀδελφοί), ἐξ οὗ καὶ οἱ Δελφοὶ εἶναι ὁ ὀμφαλός τῆς Γῆς, ἡ μήτρα της. Καὶ ἐκ τοῦ καμπυλωτοῦ σχήματος τῆς δελφύος, ὁ ἰχθυμέδων ὀνομάζεται δελφίνι, καθῶς ἔχει καὶ καμπυλωτὸν σχῆμα καὶ γεννᾶ διὰ τῆς δελφύος ποὺ διαθέτει ἀπευθείας τοὺς ἀπογόνους του καὶ ὄχι διὰ αὐγῶν, κατατασσόμενος μὲ αὐτὸν τὸν τρόπον στὰ θηλαστικὰ καὶ ὄχι στὰ ψάρια. Διόλου τυχαῖον δὲν φαίνεται καὶ τὸ γεγονὸς πὼς τὰ δελφίνια θέλγονται ἀπὸ τὴν μουσική, ποὺ ὡς κιθαρωδὸς καὶ μουσαγέτης ὁ Ἀπόλλων ἤξερε πολὺ καλᾶ.

ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΟΝ ΕΠΟΜΕΝΟΝ ΑΣΤΕΡΙΣΚΟ ΧΡΗΣΙΜΟΝ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΕΠΙΣΗΜΑΝΘΟΥΝ ΚΑΙ ΚΑΠΟΙΕΣ ΑΛΛΕΣ ΠΑΡΑΠΛΕΥΡΕΣ ΜΕΝ, ΠΟΛΥ ΣΗΜΑΝΤΙΚΕΣ ΟΜΩΣ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΨΕΥΔΗ ΧΡΟΝΟΛΟΓΗΣΙΝ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΜΑΣ.

*² Ἐννοεῖ τὸν Ἀργοναύτη Ἡρακλῆ, τὸν τρίτον γνωστὸν Ἡρακλῆ, τὸν υἰὸν τῆς Ἀλκμήνης καὶ τοῦ Διὸς ποὺ σύμφωνα μὲ τὸν Διόδωρον Σικελιώτη (Ἱστορικὴ Βιβλιοθήκη, Γ’, 73-74) πῆρε τὴν δόξα καὶ τὴν φήμη γιὰ τὰ κατορθώματα καὶ τῶν ἄλλων δύο, ὅπως ἀκριβῶς συνέβη καὶ μὲ τὸν τρίτον Διόνυσον τῆς Σεμέλης καὶ τοῦ Διός, ποὺ λόγῳ ὅτι ἔζησε πολλὰ χρόνια μετὰ τοὺς δύο προγενεστέρους αὐτοῦ (τοῦ Διονύσου τοῦ Ἄμμωνος καὶ τῆς Ἀμαλθείας -βλ. Τιτανομαχία- καὶ τοῦ Διονύσου τῆς Ἀργείας Ἰοῦς καὶ τοῦ Διός -βλ. διονυσιακὲς τελετές- ), χρεώθηκε καὶ τὰ κατορθώματα τῶν ἄλλων δύο.

Σύμφωνα λοιπὸν μὲ τὸν Διόδωρον, ὁ πρῶτος Ἡρακλῆς ἦταν γεννηθεὶς στὴν Αἴγυπτον καὶ ἀφοῦ εἶχε καθυποτάξει μεγάλο μέρος τῆς Οἰκουμένης τοποθέτησε τὴν στήλη τῆς Λιβύης καὶ ὁ δεύτερος ἦταν ἕνας ἐκ τῶν Ἱδαίων δακτύλων ποὺ πρόσεχαν τὸν Δία κατὰ τὴν γεννήσίν του καὶ ὁ ὁποῖος ξεκίνησε τοὺς Ὀλυμπιακοὺς ἀγῶνες. Ὁ τρίτος Ἡρακλῆς ἀναφέρει πὼς ΓΕΝΝΗΘΗΚΕ ΛΙΓΟ ΠΡΙΝ ΤΑ ΤΡΩΙΚΑ (ἐξ οὗ καὶ σώζει τὴν Ἡσιόνη, τὴν ἀδελφὴ τοῦ Πριάμου καὶ κόρη τοῦ Λαομέδοντος ἀπὸ τὰ δόντια τοῦ θηρίου) καὶ εἶναι ἐκεῖνος ποὺ πραγματοποιεῖ τοὺς 12 ἄθλους ὑπὸ τὴν ὑπόδειξιν τοῦ Εὑρυσθέως καὶ ὕστερα ἔστησε στήλη στὴν Ἐυρώπη. 

Καὶ αὐτὴ εἶναι ΑΚΟΜΑ ΜΙΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΜΥΡΙΕΣ ΑΠΟΔΕΙΞΕΙΣ ΠΩΣ ΤΑ ΤΡΩΙΚΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΑ ΠΟΛΥ ΑΡΧΑΙΟΤΕΡΑ ἀπὸ ὅ,τι μᾶς λένε. Διότι ὁ τρίτος αὐτὸς Ἡρακλῆς ἦταν ἀργοναύτης (ἄρα μία γενιὰ πρὶν τὰ τρωικά καὶ αὐτὸ τὸ γνωρίζουμε σίγουρα, καθῶς συνοδοιπόροι του στὴν ἀργοναυτικὴ ἐκστρατεία ἦταν ὁ πατὴρ τοῦ Ἀχιλλέως, τοῦ Παλαμήδου, τοῦ Αἴαντος τοῦ Τελαμωνίου, τοῦ Αἴαντος τοῦ Λοκροῦ, τοῦ Φιλοκτήτου, τοῦ Πατρόκλου…). Ἀκόμα ἦταν ὁ Δευκαλίων, ὁ υἰὸς τοῦ ΜΙΝΩΟΣ! καὶ πατὴρ τοῦ Ἰδομενέως ποὺ συμμετεῖχε ἐπίσης στὰ Τρωικά, οἱ Διόσκουροι ποὺ ξέρουμε πὼς ἦταν ἀδελφοὶ τῆς ὡραίας Ἑλένης καὶ τῆς Κλυταιμνήστρας, ὁ δισέγγονος τοῦ Αἰόλου, Ἰάσων, ὁ γνωστὸς Αὐγείας ποὺ ὁ Ἡρακλῆς πραγματοποιώντας τοὺς ἄθλους του, τοῦ καθάρισε τοὺς στάβλους κοκ.

Ἐπίσης χάριν στὸν Ἡρακλῆ ποὺ ἔσωσε τὴν ἀδελφὴ τοῦ Πριάμου, Ἡσιόνη καὶ τὴν ἔδωσε γυναῖκα στὸν πατέρα τοῦ Αἴαντος, τὸν Τελαμῶνα γεννήθηκε καὶ ὁ Τεῦκρος (ἐπίσης συμμετέχων στὰ τρωικά). Τότε εἶναι ποὺ ἤλλαξε ὄνομα καὶ ὁ Ποδάρκης καὶ ὠνομάστηκε Πρίαμος ( < πρίαμαι =ἐξαγοράζω) γιατὶ τὸν κρατοῦσε αἰχμάλωτον ὁ Ἡρακλῆς καὶ μέσῳ τοῦ Τελαμώνα, ἡ Ἡσιόνη κατάφερε νὰ γίνει ἐξαγοράσιμη ἡ αἰχμαλωσία του Πριάμου ἀπὸ τὸν Ἡρακλῆ.

 Ὅμως στὴν ἀργοναυτικὴ ἐκστρατεία συμμετεἶχαν ἐκτὸς τοῦ Ἡρακλέους καὶ ἄλλοι κατὰ πολὺ ἀρχαιότεροι (ποὺ ἀκόμη καὶ συμβατικῶς χρονολογημένοι δὲν μᾶς ἔχουν διδάξει στὰ σχολεῖα πῶς βγαίνουν τὰ μαθηματικά τῆς χρονολογήσεως τῶν Τρωικῶν). Καὶ ἔστω καὶ ἀκροθιγῶς πρέπει νὰ γραφτεῖ πὼς στὰ ἀργοναυτικὰ συμμετεῖχε καὶ ὁ Ὀρφεὺς, ὁ υἰὸς τοῦ Οἰάγρου καὶ ἐγγονὸς τοῦ Χάροπος, στὸν ὁποῖον Χάροπα εἶχε δώσει ὁ ἴδιος ὁ Διόνυσος ὁ Νυσαῖος τὴν βασιλεία τῆς Θράκης καὶ τὴν διδαχὴ τῶν τελετῶν τὶς ὁποῖες τὶς κληροδότησε ὁ Χάροψ στὸν Οἴαγρον καὶ αὐτὸς στὸν Ὀρφέα (ἐξ οὗ καὶ ὀρφικές). Ὁ Ὀρφεὺς ἦταν συμμαθητὴς τοῦ Ἡρακλέους καὶ τοῦ Λίνου, τὸν ὁποῖον Λῖνον ὁ Διόδωρος (3, 67) τοποθετεῖ χρονικῶς κοντὰ στὸν Κάδμον!

Κι ἄς μὴ ξεχνᾶμε πὼς τὴν Ἀργὼ τὴν κατεσκεύασε ὁ υἰὸς τοῦ Φρίξου καὶ δισέγγονος τοῦ Αἰόλου, Ἄργος, ὅπως καὶ τὸ ὅτι οἱ Ἀργοναῦτες ὀνομάζονται καὶ Μινύες, καθῶς πλεῖστοι ἐξ αὐτῶν προέρχονται ἀπὸ τὶς θυγατέρες τοῦ βασιλέως τοῦ Ὀρχομενοῦ, Μινύου! Καὶ πόσα ἄλλα μποροῦν νὰ γραφτοῦν ἐπὶ τοῦ ποὺ θὰ χρειαστοῦν τόμοι ὁλόκληροι γιὰ νὰ ἀναλυθοῦν. 

Χρονικῶς δηλαδὴ ἀκόμα καὶ ἄν κάποιος θελήσει νὰ πιστέψει τὸ «ἐπιστημονικόν» αὐθαίρετον ἀφήγημα περὶ χρονολογήσεως τῶν γεγονότων εἶναι ἀδύνατον νὰ μὴν ἀναρωτηθεῖ πῶς γίνεται ὅλοι αὐτοὶ μεταξύ τους νὰ ἦταν συμμετέχοντες στὶς ἴδιες ἐκστρατεῖες καὶ νὰ μὴν εἶναι σύγχρονοι μεταξύ τους!

Μόνον ὁ πιὸ συγκρατημένος Ἀρριανὸς νὰ ἔχει δίκαιο στὰ ὄσα γράφει στὴν «Ἰνδική» (9,9) πὼς ὁ Διόνυσος ὁ Νυσαῖος (ὁ τρίτος κατὰ σειρά, ὁ δίδων στὸν παπποῦ τοῦ Ἀργοναύτου Ὀρφέως τὸ βασίλειον τῆς Θράκης) ἔχει ζήσει 6042 χρόνια πρὶν τὸν μεγάλον Ἀλέξανδρον, κατανοεῖ κανεὶς πὼς πρέπει νὰ πᾶμε χρονικῶς πολλὲς χιλιετίες πιὸ πίσω. 

Ἡ συνέχεια ἐδῶ : ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΑΝΤΙΛΗΨΕΩΣ ΤΟΥ ΘΕΙΟΥ (ΜΕΡΟΣ 11ον)

Πληροφορίες ἠντλήθησαν ἀπὸ τὰ βιβλία: «Η ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΩΝ», ΑΝΝΑ ΤΖΙΡΟΠΟΥΛΟΥ-ΕΥΣΤΑΘΙΟΥ, «ΕΛΛΗΝ ΛΟΓΟΣ», ΑΝΝΑ ΤΖΙΡΟΠΟΥΛΟΥ-ΕΥΣΤΑΘΙΟΥ, «ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΑΡΧΑΙΑΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΓΛΩΣΣΗΣ, Γ’ ΚΥΚΛΟΣ ΣΠΟΥΔΩΝ, ΒΙΒΛΙΟΝ ΜΑΘΗΤΟΥ», ΑΝΝΑ ΤΖΙΡΟΠΟΥΛΟΥ-ΕΥΣΤΑΘΙΟΥ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΑΓΩΓΗ, «ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΑΡΧΑΙΑΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΓΛΩΣΣΗΣ, Γ’ ΚΥΚΛΟΣ ΣΠΟΥΔΩΝ, ΒΙΒΛΙΟ ΚΑΘΗΓΗΤΟΥ», ΑΝΝΑ ΤΖΙΡΟΠΟΥΛΟΥ-ΕΥΣΤΑΘΙΟΥ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΑΓΩΓΗ, «ΗΘΙΚΑ, ΠΕΡΙ ΔΕΙΣΙΔΑΙΜΟΝΙΑΣ», ΠΛΟΥΤΑΡΧΟΣ, «ΠΕΡΙ ΙΣΙΔΟΣ ΚΑΙ ΟΣΗΡΙΔΟΣ», ΠΛΟΥΤΑΡΧΟΣ, «ΒΙΟΙ ΠΑΡΑΛΛΗΛΟΙ», ΠΛΟΥΤΑΡΧΟΣ, «ΟΡΦΙΚΟΙ ΥΜΝΟΙ», «ΠΕΡΙ ΚΟΣΜΟΥ», ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ, «ΤΙΜΑΙΟΣ», ΠΛΑΤΩΝ, «ΘΕΟΓΟΝΙΑ», ΗΣΙΟΔΟΣ, «ΕΡΓΑ ΚΑΙ ΗΜΕΡΑΙ», ΗΣΙΟΔΟΣ, «ΙΛΙΑΔΑ», ΟΜΗΡΟΣ, «ΟΔΥΣΣΕΙΑ», ΟΜΗΡΟΣ, «ΒΑΚΧΑΙ», ΕΥΡΙΠΙΔΗΣ, «ΚΡΑΤΥΛΟΣ», ΠΛΑΤΩΝ, «ΜΙΝΩΣ», ΠΛΑΤΩΝ, «ΝΟΜΟΙ», ΠΛΑΤΩΝ, «ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ», ΑΠΟΛΛΟΔΩΡΟΣ, «ΕΛΛΑΔΟΣ ΠΕΡΙΗΓΗΣΙΣ», ΠΑΥΣΑΝΙΑΣ, «ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ», ΔΙΟΔΩΡΟΣ ΣΙΚΕΛΙΩΤΗΣ, «ΜΕΤΑ ΤΑ ΦΥΣΙΚΑ», ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ, «ΑΓΑΜΕΜΝΩΝ», ΑΙΣΧΥΛΟΣ, «ΠΕΡΙ ΟΥΡΑΝΟΥ», ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ, «ΠΕΡΙ ΦΥΣΕΩΣ», ΠΑΡΜΕΝΙΔΗΣ, «ΠΟΛΙΤΕΙΑ», ΠΛΑΤΩΝ, «ΕΓΚΥΚΛΟΠΑΙΔΕΙΑ ΗΛΙΟΣ», «DE NATURA DEORUM», ΚΙΚΕΡΩΝ, «ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΠΡΟΣ ΚΟΡΙΝΘΙΟΥΣ», ΠΑΥΛΟΣ, «ΓΕΩΓΡΑΦΙΚΑ», ΣΤΡΑΒΩΝ, «ΠΑΛΑΙΑ ΔΙΑΘΗΚΗ», «ΡΩΜΑΪΚΗ ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΑ», ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΑΛΙΚΑΡΝΑΣΣΕΥΣ, «ΚΑΤ’ ΑΠΙΩΝΟΣ», ΙΩΣΗΠΟΣ, «ΗΘΙΚΑ, ΣΥΜΠΟΣΙΑΚΑ», ΠΛΟΥΤΑΡΧΟΣ, «ΛΥΣΙΣΤΡΑΤΗ», ΑΡΙΣΤΟΦΑΝΗΣ, «ΛΕΞΙΚΟΝ ΣΟΥΪΔΑ», «ΛΕΞΙΚΟΝ ΑΡΧΑΙΟΥ ΚΟΣΜΟΥ», ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΔΟΜΗ, «ΧΑΡΩΝ Η’ ΕΠΙΣΚΟΠΟΥΝΤΕΣ», ΛΟΥΚΙΑΝΟΣ, «ΣΥΜΠΟΣΙΟΝ», ΠΛΑΤΩΝ, «DE CONFUSIONE LINGUARUM», ΦΙΛΩΝ Ο ΙΟΥΔΑΙΟΣ, «ΙΣΤΟΡΙΑΙ», ΗΡΟΔΟΤΟΣ, «ΕΘΝΙΚΑ», ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΒΥΖΑΝΤΙΟΣ, «ΒΙΟΙ ΦΙΛΟΣΟΦΩΝ», ΔΙΟΓΕΝΗΣ ΛΑΕΡΤΙΟΣ, «ΒΙΟΙ ΠΑΡΑΛΛΗΛΟΙ, ΘΗΣΕΥΣ», ΠΛΟΥΤΑΡΧΟΣ, «ΛΕΞΙΚΟΝ LIDDELL- SCOTT», «ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΑΝΑΒΑΣΙΣ», ΑΡΡΙΑΝΟΣ, «ΠΕΡΙ ΤΩΝ ΥΠΟ ΤΟΥ ΘΕΙΟΥ ΒΡΑΔΕΩΣ ΤΙΜΩΡΟΥΜΕΝΩΝ», ΠΛΟΥΤΑΡΧΟΣ