Ετυμολογική

  https://www.youtube.com/watch?v=h3x2An-5Od8 Ὁ Ἕλλην ἐκτὸς ἀπὸ τοὺς υἰοὺς Αἴολον καὶ Δῶρον ποὺ ὠνόμασαν τὶς προαναφερθεῖσες διαλέκτους εἶχε καὶ ἐγγονὸν τὸν Ἴωνα, -ἀπὸ τὸν ἄλλον του υἰόν, τὸν Ξοῦθον-, ὁ ὁποῖος ὠνόμασε τὴν Ἰωνική διάλεκτον. Θεωρεῖται ἑνιαία διάλεκτος -καὶ ὄχι ἀδίκως- μὲ τὴν Ἀτθική/Ἀττική ( < Ἀτθίς, κόρη τοῦ Κραναοῦ). Ὅλες οἱ διάλεκτοι τῆς ἑλληνικῆς εἶχαν ἐλάχιστες διαφοροποιήσεις μεταξύ τους, γι’ αὐτὸ καὶ ἦταν κατανοητὲς ἀπὸ ὅλους τοὺς Ἕλληνες, ὅπως μέχρι σήμερα π.χ. ὁ Κρὴς θὰ καταλάβει καὶ τὸν Λέσβιον καὶ τὸν Μακεδόνα καὶ τὸν Σπαρτιάτη καὶ τὸν Πόντιον καὶ τὸν Κύπριον καὶ τὸν Ἀθηναῖον κλπ. Γι’ αὐτὸ καὶ δὲν διεσπάσθηκαν σὲ ἐπιμέρους γλῶσσες, ὅπως οἱ «λατινογενεῖς», οἱ «σλαυικές» κλπ. Ἐπιπλέον ὅπως συμβαίνει μέχρι καὶ σήμερα οἱ διάλεκτοί μας βοηθοῦν στὴν ποικιλία τοῦ λεξιλογίου, στὴν λεξιπλασία καὶ στὶς διαφορετικὲς ἀποχρώσεις-ἔννοιες. Ἡ ἰωνικὴ-ἀττικὴ διάλεκτος φέρει γνωρίσματα καὶ τῶν ἄλλων ἀναφορικὰ μὲ τὶς ἰδιαιτερότητές της. Καὶ αὐτὴ γονιμοποίησε συνδυαστικῶς κ

  https://www.youtube.com/watch?v=2QIsiqEPLus ΤΑ ΒΑΣΙΚΟΤΕΡΑ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΑ ΤΗΣ ΔΩΡΙΚΗΣ ΔΙΑΛΕΚΤΟΥ Οἱ διαφοροποιήσεις τῆς αἰολικῆς διαλέκτου εἶναι σχεδὸν ἴδιες μὲ τῆς δωρικῆς ( < Δῶρος, ἀδελφὸς τοῦ Αἰόλου). Ἡ αἰολοδωρικὴ διάλεκτος εἶναι αὐτὴ ποὺ -τουλάχιστον- πρὶν ἀπὸ πολλὲς χιλιετίες γέννησε τὴν λατινικὴ γλῶσσα (βλ. προϊστορικὲς ἀποικίες στὴν Δύσιν, Οἴνωτρος, Τυρρηνοί, Ἀρκὰς Εὔανδρος καὶ ἀλφάβητον). Ἡ «λατινικὴ γλῶσσα» λοιπὸν δὲν εἶναι τίποτε περισσότερον ἀπὸ ἕνας ἐκβαρβαρισμὸς καὶ παραφθορὰ τῆς αἰολοδωρικῆς διαλέκτου. Ἔχοντας ἀναφέρει τὰ βασικότερα χαρακτηριστικὰ τῆς αἰολικῆς διαλέκτου, ἄς ἀναφερθοῦν καὶ τὰ κυριώτερα τῆς δωρικῆς, ἡ ὁποία σὲ γενικὲς γραμμὲς ὡμιλεῖτο στὴν Πελοπόννησον, στὴν Μακεδονία, στὴν Ἥπειρον, στὴν Κρήτη, στὰ νησιὰ τοῦ νοτίου Αἰγαίου καὶ στὰ ἀπέναντι παράλια τῆς Ἰωνίας, στὰ δυτικὰ τῆς σημερινῆς Στερεᾶς Ἑλλάδος, στὴν Κύπρον -ἀρκαδοκυπριακή-,στὴν Μεγάλη Ἑλλάδα, στὸν Ἑλλήποντον -βλ. Τσάκωνες < Λάκωνες-, στὴν βόρειον Ἀφρική). Αὐτὰ εἶναι : Α ἀντὶ Ε (ἱαρός ἀντὶ ἱερό

https://www.youtube.com/watch?v=R4w5_7bbaZo Μὲ ἀφορμὴ τὴν μαγνητοσκόπησιν τῆς Τζιροπούλου, ἄς γραφτοῦν κάποια πράγματα. Πρῶτον, πὼς εἰδικότερα οἱ Ἕλληνες ποὺ κρατοῦν τὴν καθαρὴ ἐντοπιολαλιά τους, φυλάττουν πραγματικῶς Θερμοπύλες καὶ πρέπει ὑπερήφανοι νὰ στέκονται ὡς ἄλλοι πολεμιστὲς ἀπέναντι στὴν ἰσοπέδωσιν ποὺ -καὶ μὲ τὶς εὐλογίες τῶν «ἐγκρίτων»- ἀπειλεῖ τὴν γλῶσσα μας. Διότι ἀφ’ ἑνὸς κρατοῦν ἐν ζωῇ λήμματα καὶ κατ’ ἐπέκτασιν ἔννοιες ποὺ χάνονται [π.χ. ὅταν κάποιος λέγει στὴν διάλεκτόν του «ἀζουδιά» τὴν κακοτυχία ( < στερ. ἀ + ζώδιον), συγκρατεῖ ζωντανὴ στὴν συλλογικὴ μνήμη τὴν ἀρχαία παράδοσιν καὶ ἐπιστημονικότητα τῶν Ἑλλήνων, τῶν οἰωνοσκόπων ποὺ παρετήρουν καὶ συνελογίζοντο κυττώντας τὸν οὐρανόν. Ὅταν λέγει «ἔδωκα, ηὗρα, εἴμι, ἔξηψα, ἐτσιδά-ἐτσά, δά ( =γῆ), χώλωσα, τσοῦπρα ( < κύπρις), κοτάω » ἀντὶ «ἔδωσα, βρῆκα, εἴμαι, κάηκα, ἔτσι ὅπως ἐδῶ -στὴν δᾶ, νευρίασα, κορίτσι, ὁργίζομαι» κ.ἄ παρόμοια κρατεῖ ζωντανὲς μνῆμες καὶ μάλιστα ὁμηρικές. Ὅταν χτυπᾶ το διπλό τ σὲ λέξεις ποὺ τὸ π