Ετυμολογική

  Η ΑΠΟΡΡΟΦΗΣΙΣ ΤΩΝ ΥΔΑΤΩΝ ΤΟΥ ΚΑΤΑΚΛΥΣΜΟΥ ΤΟΥ ΔΕΥΚΑΛΙΩΝΟΣ  Ἀναφερόμενος στὸν κατακλυσμὸν τοῦ Δευκαλίωνος γράφει ὁ Νόννος στὸ ἕκτον βιβλίον τῶν «Διονυσιακῶν» του (στ. 371 κ. ἑξῆς) :  «Καὶ τότε ὁ κόσμος ἄκοσμος θὰ γινόταν καὶ ὁ Αἰὼν ποὺ τρέφει τὰ πάντα θὰ διέλυε τὴν ἁρμονία τῶν ἀνθρώπων ποὺ δὲν εἶχαν σπαρεῖ ἀκόμα· ἀλλὰ μετὰ ἀπὸ ἕνα θεϊκὸν νεῦμα τοῦ Διός, ὁ Κυανοχαίτης ( = ὁ Ποσειδῶν, ὡς ἔχων μαλλιὰ στὸ χρῶμα τῆς βαθείας θαλάσσης) μὲ τὴν τρίαινά του ποὺ τέμνει τὴν γῆ, ἔσκισε στὴν μέση τὴν κορυφὴ τοῦ θεσσαλικοῦ λόφου καὶ ἔχάζετο/ χύθηκε ἀπὸ ἐκεῖ τὸ λαμπερὸν νερόν. Καὶ ἡ γῆ χύνοντας τὸν ὑψικέλευθον νιφετόν, τὸν ἔδιωξε ἀπὸ πάνω της καὶ ἐφάνη παλίνορσος. Τὰ ῥυάκια τραβήχθησαν σὲ βαθειὲς κοιλότητες καὶ τὰ ἀπόκρημνα βράχια προέβαλαν γυμνά. Ὁ Ἥλιος σκόρπισε τὴν διψασμένη λάμψιν του καὶ στέγνωσε τὸ ὑγρὸν μέτωπον τῆς γῆς. Καὶ κάτω ἀπὸ τὶς ἀκόμα θερμότερες ἀκτῖνες του τὸ νερὸ ἄρχισε νὰ συμπυκνώνεται καὶ ἡ λάσπη ἔγινε πάλι ξερή, ὅπως πρῶτα... Ἡ φύσις γέλασε καὶ πάλι».  Καὶ ἐπιρρωνύει τὰ γραφόμενα

Η ΘΕΣΙΣ ΤΩΝ ΠΛΑΝΗΤΩΝ ΟΤΑΝ ΣΥΝΕΒΗ Ο ΚΑΤΑΚΛΥΣΜΟΣ ΤΟΥ ΔΕΥΚΑΛΙΩΝΟΣ  Καὶ συνεχίζει νὰ γράφει ὁ Νόννος (Διονυσιακά, 6, 206 κ. ἑξ.) πὼς ὅταν οἱ Τιτᾶνες κομμάτιασαν τὸν υἰὸν τοῦ Διὸς καὶ τῆς Περσεφόνης, τὸν Διόνυσον Ζαγρέα, ὁ Ζεὺς θύμωσε καὶ στεναχωρήθηκε τόσο πολὺ ποὺ κυνήγησε τοὺς δολοφόνους του καὶ κατεδίωξε καὶ τὴν ἴδια τους τὴν μητέρα, τὴν Γαῖα.  Τοὺς μὲν Τιτᾶνες τοὺς ἔκλεισε στὰ Τάρταρα, τὴν μὲν Γαῖα τὴν κατέκαυσε. Τὰ δέντρα ποὺ φλέγονταν ἔκαναν τὴν κόμη τῆς βασανισμένης γῆς νὰ μαραθεῖ. Ὁ Ζεὺς ἔβαλε φωτιὰ στὴν Ἀνατολὴ καὶ μὲ πύρινα βέλη πυρπόλησε τὰ κατὰ τὸν ἥλιον μέρη τῆς Βακτρίας. Τὰ φλογερὰ κύματα τῆς Ἀσσυρίας ἔκαψαν τὴν Κασπία θάλασσα καὶ τὰ βουνὰ τῆς Ἰνδίας. Ἀπὸ τὰ διάπυρα κύματα ποὺ σήκωσε ἡ Ἐρυθρὰ θάλασσα ἐθερμάνθη καὶ ὁ Ἄραψ Νηρεύς. Τὴν Δύσιν, τὴν κατέκαυσε μὲ τοὺς κεραυνούς του ὁ Ζεὺς, ἀπὸ τὴν ἀγάπη του γιὰ τὸν υἰόν του. Κάτω ἀπὸ τὸ πόδι τοῦ Ζεφύρου, ἡ δυτικὴ θάλασσα καμένη ἡ μισή, ξερνοῦσε ἕνα ὑγρὸ φωτεινὸν ῥεῦμα καὶ τὰ βουνὰ τοῦ βορρᾶ καὶ ἡ παγωμένη ἀκόμα ἐπιφάνεια τῆς βορείου

ΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΠΡΟ ΤΟΥ ΚΑΤΑΚΛΥΣΜΟΥ, ΟΤΑΝ Ο ΥΕΤΙΟΣ ΖΕΥΣ ΕΣΜΙΞΕ ΜΕ ΤΗΝ ΚΟΡΗ ΚΑΙ ΕΓΕΝΝΗΘΗ Ο ΔΙΟΝΥΣΟΣ ΖΑΓΡΕΥΣ ΚΑΙ Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΤΟΥ ΖΑΓΡΕΩΣ ΠΟΥ ΕΠΕΦΕΡΕ ΤΗΝ ΟΡΓΗ ΤΟΥ ΔΙΟΣ  Γράφει λοιπὸν ὁ Νόννος στὰ Διονυσιακά (ἕκτον βιβλίον) πὼς ὁ Ζεύς, ὅπως καὶ οἱ ὑπόλοιποι θεοί, κάποτε χτυπήθηκε ἀπὸ τὸ βέλος τοῦ Ἔρωτος γιὰ τὴν Περσεφόνη (κόρη τῆς Δήμητρος, ἡ ὁποία ἔγινε ὁ ἀστερισμὸς τῆς Παρθένου). Ἡ Δήμητρα φοβούμενη γιὰ τὴν κόρη της μὲ τόσους μνηστῆρες ποὺ τὴν διεκδικοῦσαν, ἔτρεξε στὸ σπίτι τοῦ Ἀστραίου, τοῦ μαντικοῦ δαίμονος (ὁ ὁποῖος ἐθεωρεῖτο μέγας ἀστρονόμος καὶ ὁ ὁποῖος γέννησε μὲ τὴν Ἠώ =Αὐγή τοὺς Ἀῆτες =ἀνέμους, βλ. «Ἀστραίῳ δ᾽ Ἠὼς ἀνέμους τέκε καρτεροθύμους» , Θεογονία, 378, Ἡσιόδος. Κατὰ ἄλλους -Θέωνος σχόλια εἰς Ἀράτου Φαινόμενα, 9- εἶχε κόρη του καὶ τὴν Ἀστραία-Δίκη, ἡ ὁποία ἀντιπροσώπευε τὴν δικαιοσύνη καὶ κατεστερίσθη στὸ ἀστερισμὸν τοῦ Ζυγοῦ*1). Στὸν οἶκον τοῦ Ἀστραίου λοιπὸν εἶδε ὁ Ἐωσφόρος (τὸ ἄστρον τῆς Ἀφροδίτης, ὁ Αὐγερινός) τὴν Δήμητρα καὶ ἀνήγγειλε τὸν ἐρχομόν της.  Ὁ Ἀστραῖος ἄκουσε τὸν Ἐ

ΠΡΟΛΟΓΟΣ  «Καὶ γὰρ Ἀθηναίοισιν ἐπέρχεται ἄγριος ὄμβρος, ἡγεμόνων κακότητι ( =ἐξ αἰτίας τῆς κακότητος τῶν ἡγεμόνων)· παραιφασίη ( =παραίνεσις) δὲ τις ἑσται, ᾗ γ' ἅλις ἠμύσουσιν ( =θὰ ἀφανίσει) πόλιν, τίσουσι ( =ξεπληρώσει) δὲ ποινήν», Χρησμὸς πρὸς Ἀθηναίους διὰ τὸν ἐπερχόμενον κατακλυσμόν, Ἑλλην. Ἀνθολ., Appendix Oracula, 222, TLG.  Εἶναι γνωστὸν πὼς οἱ Ἕλληνες εἶναι τόσον παλαιοὶ ποὺ ἔχουν καταγράψει καὶ θυμοῦνται τρεῖς γενομένους κατακλυσμούς· τοῦ Ὠγύγου, τόσο παλαιὸν ποὺ ἀκόμη καὶ οἱ ἀρχαῖοι τῶν ἀρχαίων χρησιμοποιοῦσαν τὸ ὄνομά του γιὰ νὰ ὑποδείξουν κάτι πανάρχαιον -ὁ βασιλεὺς Ὤγυγος*1 θεωρεῖται σύγχρονος τοῦ Φορωνέως, υἰοῦ τοῦ Ἀργείου Ἰνάχου, ὁπότε καὶ ἀδελφοῦ τῆς Ἀργείας Ἰοῦς ( «Πρῶτος παρ' Ἀθηναίοις μνημονεύεται Ὤγυγος καθ' ὅν παρ' Ἕλλησιν ὁ μέγας καὶ παλαιὸς ἱστορεῖται κατακλυσμός. Τούτῳ λέγεται συγχρονίσαι Φορωνεὺς ὁ Ἰνάχου Ἀργείων βασιλεύς... Μετὰ δὲ Ὤγυγον διὰ τὴν ἀπὸ τοῦ κατακλυσμοῦ πολλὴν φθορὰν φασιν ἀβασίλευτον διαμεῖναι τὴν νῦν Ἀττικήν, μέχρι Κέκροπο

Γράφει ἡ Ἄννα Τζιροπούλου στὸ βιβλίον της «Ἡ καταστροφὴ τῶν ἑλληνικῶν βιβλιοθηκῶν-Λεηλάτησις τῆς γνώσεως καὶ τῆς μυθολογίας μας» :  « Τὴν ἐποχὴν τῆς Φραγκοκρατίας ὁ Παρθενὼν ἔγινε καθολικὴ ἐκκλησία τὴν ὁποίαν οἱ Τοῦρκοι μετέτρεψαν σὲ τζαμὶ μὲ μιναρέ... Στὰ 1687, ὅταν οἱ Βενετοὶ ὑπὸ τὸν Μοροζίνι* πολιορκοῦσαν τὴν Ἀθήνα, ἔπεσε μιὰ ὀβίδα μέσα στὸν Παρθενῶνα καὶ προκάλεσε τὴν ἀνάφλεξι μιᾶς πυριτιδαποθήκης ποὺ οἱ Τοῦρκοι εἶχαν ἐγκαταστήσει μέσα στὸν ναό. Ἡ ἔκρηξις ποὺ ἐπηκολούθησε μετέβαλε τὸ ἀριστούργημα τοῦ Ἰκτίνου σὲ θλιβερὰ ἐρείπια. Ἀργότερα οἱ Τοῦρκοι ἔκτισαν στὴ μέση τοῦ ἐρειπωμένου ναοῦ ἕνα μικρότερο τζαμί.  Κατὰ τὴν διάρκεια ὅλων αὐτῶν τῶν σκοτεινῶν χρόνων πολλὰ μαρμάρινα κομμάτια ἀπὸ τὰ μνημεῖα τῆς Ἀκροπόλεως γίνονταν ἀσβέστης.  Ἀργότερα μερικὰ ἀπὸ τὰ ἀγάλματα ἀφαιρέθηκαν καὶ μεταφέρθηκαν εἰς τὸ ἐξωτερικὸ ἀπὸ ξένους ἢ καταστράφηκαν καθὼς τὰ ἔβγαζαν ἀπὸ τὴ θέσι τους γιὰ νὰ τὰ πάρουν...»  * Καὶ κατὰ τὴν μετατροπή του σὲ χριστιανικὴ ἐκκλησία τῆς Ἁγιᾶς Σοφίας- Παναγιᾶς Ἀθηνιώτισσας, ὁ