Ετυμολογική

(Δελφοί)  Μὲ ἀφορμὴ τὸ θερινὸν ἡλιοστάσιον (21 Ἰουνίου)*1, 4η ἱσταμένου Σκιροφοριῶνος καὶ λίγο πρὶν τὴν ἀρχὴ τοῦ νέου ἔτους γιὰ τοὺς ἀρχαίους Ἕλληνες, ποὺ ξεκινᾶ μὲ τὴν πρώτη νουμηνία μετὰ τὸ θερινὸν ἡλιοστάσιον (ἤτοι φέτος τὴν 17η Ἰουλίου), ἄς γίνει νύξις καὶ στὸ ἀνάλημμα τοῦ Ἡλίου, ἤτοι στὴν βαθμηδὸν μεταβλητὴ θέσιν τοῦ Ἡλίου, ὅπως αὐτὸς ἐμφανίζεται στὸν οὐρανὸν ἄν κάποιος τὸν παρατηρεῖ σταθερῶς τὴν ἴδια ὥρα ἑκάστης ἡμέρας γιὰ ἕνα ἔτος. Ἡ καταγραφὴ τῆς μεταβλητῆς θέσεως τοῦ Ἀπόλλωνος-Ἡλίου στὸν οὐρανὸν σχηματίζει τὸ ἄπειρον (βλ. τὶς ἐκπληκτικὲς φωτογραφίες κου Ἀντωνίου Ἁγιομαμίτη ἀπὸ τὸ ἀνάλημμα τοῦ Ἡλίου σὲ διάφορα σημεῖα τῆς ἱερᾶς πατρίδος μας).  (Ἐρέχθειον)  (Ναὸς Ἥρας)  (Ναὸς Ἡφαίστου-Θησεῖον)  (Ναὸς Ἀπόλλωνος)  Κατὰ τὴν ἔναρξιν λοιπὸν τοῦ θερινοῦ ἡλιοστασίου ὁρᾶ κανεὶς τὸν φωτοδότη Ἀπόλλωνα νὰ βρίσκεται στὴν ὑψηλοτέρα ἄκρη τοῦ νοητοῦ ἀπείρου ποὺ σχηματίζει καθ' ὅλη τὴν διάρκεια τοῦ ἔτους, φαινόμενον ποὺ ὀφείλεται στὴν κλίσιν τοῦ γηίνου ἄξονος καὶ τῆς ἐλλειπτικῆς τροχιᾶς τῆς

Ὁ μέγας Ἕλλην πανεπιστήμων φιλόσοφος Ἀριστοτέλης, ὁ γλύπτης μαθητῶν ἐπιπέδου Ἀλεξάνδρου, φαίνεται πὼς ἔχει προκαλέσει, μὲ τὶς ἐπιστημονικότατες παρατηρήσεις του ἐπὶ τῆς φύσεως καὶ τῆς φυσικῆς ῥοῆς τῶν πραγμάτων, τρομερὸν πόνον καὶ πλήγματα στὴν ἀχαλίνωτη συνείδησιν κάποιων, γι' αὐτὸ καὶ μετὰ τὸν Ὅμηρον καὶ ἄλλους μεγάλους μας φιλοσόφους ἔχει μπεῖ καὶ αὐτὸς στὸ στόχαστρον τῶν παρὰ φύσιν διαγόντων τὸν βίον τους, ἠλιθίων καὶ προπαγανδιστῶν. Δὲν θὰ μποροῦσε λοιπὸν νὰ μὴ γίνεται πλῦσις ἐγκεφάλου γιὰ τὸν «Ἀριστοτελικὸν μισογυνισμόν, τὴν τοξικὴ πατριαρχία» καὶ ἄλλες τέτοιες μαλακίες στὰ σχολεῖα. Καὶ προσοχὴ ὅταν γράφω «μαλακίες» δὲν τὸ ἐννοῶ μὲ τὴν ἐπιβεβλημένη ἑβραϊκὴ λογικὴν ποὺ ἔχουν ἐπιβάλλει στὸν Ἕλληνα, αὐτὴν τῆς δέψεως, τῆς αὐτοϊκανοποιήσεως, ἡ ὁποία οὐδεμία σχέσιν ἔχει μὲ τὸ ἔτυμον· ἀλλὰ μὲ τὴν ἐτύμη ἔννοια καὶ λογικὴ τοῦ ὄρου, τῆς μαλακότητος, τοῦ ἀποτελέσματος τῆς ἀποφυγῆς σκληραγωγήσεως, αὐτοῦ ποὺ ἔχει λοιδορήσει ὁ θεῖος Ὅμηρος διὰ στόματος Θερσίτου «ὦ πέπονες κάκ’ ἐλέγχε’ Ἀχαι

Ἕνα ὑψίστης σημασίας θέμα ποὺ περνᾶ καὶ αὐτὸ «στὰ ψιλά» καὶ ποὺ φέτος ἐξετάστηκε καὶ σὲ πανελλαδικὸν ἐπίπεδον, εἶναι καὶ τὸ ψεῦδος τοῦ ἰνδοευρωπαϊσμοῦ, ἤτοι τῆς ἰνδοευρωπαϊκῆς θεωρίας· τῆς «ἐπιστημονικῆς» ὑποθέσεως ποὺ θέλει ἕναν ἀνύπαρκτον λαόν, μὲ ἀνύπαρκτη γλῶσσα, πολιτισμόν, γραφή, ἄνευ οὐδενὸς ἀποδεικτικοῦ στοιχείου ὑπάρξεως νὰ προϋπάρχει τάχα στὴν εὑρυτέρα περιοχὴ Εὐρώπης (ἑλληνικότατον ὄνομα) καὶ Ἰνδοασίας (ἐξίσου ἑλληνικὰ ὀνόματα) καὶ νὰ δίδει τὶς ῥίζες τῶν γλωσσῶν τῶν λαῶν τῆς προαναφερθείσης εὑρυτέρου περιοχῆς!  Γράφει τὸ βιβλίον τῶν λατινικῶν τὸ ὁποῖον οἱ μαθητὲς πρέπει νὰ ἀποστηθίσουν, ὥστε νὰ πᾶνε σὰν τὰ χαζὰ νὰ «διαπρέψουν» στὶς πανελλήνιες καὶ νὰ ἀνέβουν ἐπίπεδον μορφοποιήσεως, τὴν ἑξῆς ἀντιεπιστημονικὴ σαπίλα καὶ παραπληροφόρησιν :  «Ἡ λατινικὴ γλῶσσα ἦταν ἡ διάλεκτος τῶν Λατίνων, δηλ. τῶν κατοίκων τῆς περιοχῆς τοῦ Λατίου, στὴν ὁποία βρίσκεται καὶ ἡ Ῥώμη. Ἡ διάλεκτος αὐτή, ὅπως καὶ ἄλλες διάλεκτοι τῆς ἀρχαίας Ἰταλίας (π.χ. Φαλισκική καὶ ἡ Ὀσκο-ουμβρική) ἀνήκει στὴν ἰνδο