Ετυμολογική

Ὁ Δάρης ὁ Φρὺξ ἀναφέρεται σὲ ἀρχαῖα συγγράμματα πὼς ἦταν κάποιος Τρὼς ἱερεὺς τοῦ Ἡφαίστου, ὁ ὁποῖος ὡς σύμβουλος τοῦ Ἕκτορος (Βιβλιοθήκη, 190,9, Φώτιος) κατέγραψε ὅλα τα γεγονότα μέχρι τὴν κατάληψιν τῆς Τροίας :  «Ἦν δέ τις ἐν Τρώεσσι Δάρης ἀφνειὸς ἀμύμων, ἱρεὺς Ἡφαίστοιο· δύω δέ οἱ υἱέες ἤστην, Φηγεὺς Ἰδαῖός τε μάχης εὖ εἰδότε πάσης» , Ἰλιάς, 9-11, Ὅμηρος.  «Dares Phrygius, qui hanc historiam scripsit, ait se militasse usque dum Troja capta est» , Daretis Phrygii de Excidio Trojae historia, Cornelius Nepos Sall. Cr. S.  «Τὸν Φρύγα δὲ Δάρητα, οὗ Φρυγίαν Ἰλιάδα ἔτι καὶ νῦν ἀποσωζομένην οἶδα, πρὸ Ὁμήρου καὶ τοῦτον γενέσθαι λέγουσι» , Ποικίλη Ἱστορία, ΙΑ', 2, Κλ. Αἰλιανός.  Ὅπως ἀναφέρει καὶ ὁ Κλαύδιος Αἰλιανός, ὁ Δάρης ΣΥΝΕΓΡΑΨΕ Φρυγίαν Ἰλιάδα πρὸ τοῦ Ὁμήρου (διότι οἱ Ἕλληνες ἀποδεδειγμένως ἀπὸ ἀμέτρητες ἀρχαῖες πηγές, ἐπὶ τρωικοῦ πολέμου καὶ χιλιάδες χρόνια π.κ.ἐ εἶχαν ὄχι μόνον γραφή, ἀλλὰ καὶ γραμματική·  «Διττὴ δέ ἐστιν ἡ γραμματική…Ἡ μὲν γάρ περὶ τοὺς χαρακτῆρας καὶ τὰς τῶν στοι

Μὲ τὴν μήνην τῆς 10ης Φεβρουαρίου τοῦ παρόντος ἔτους ξεκινᾶ ὁ ὄγδοος μὴν τοῦ ἀττικοῦ ἡμερολογίου, ὁ Ἀνθεστηριών.  «Ἀνθεστηριών, ὄγδοος μήν ἐστι παρ' Ἀθηναίοις, ἱερὸς Διονύσου. κεκλῆσθαι δὲ αὐτὸν οὕτως, διὰ τὸ πλεῖστα τῶν ἐκ γῆς ἀνθεῖν τότε» , Λεξικὸν Σουΐδα.  Ἦταν ὁ πρῶτος μὴν τῆς ἀνοίξεως τοῦ κλίματος στὴν Ἀττική, καὶ ὁ μὴν ὅπου οἱ πρῶτοι βολβοὶ τῶν ἀνθέων ἀρχίζουν νὰ ἐμφανίζονται.  Τὸν μῆνα αὐτὸν ἑώρταζον τὰ Ἀνθεστήρια πρὸς τιμὴν τοῦ Διονύσου καὶ ὑπεδέχοντο ἔτσι τὴν ἄνοιξιν μὲ τὰ ἄνθη της ποὺ ξεκινοῦν νὰ ἀναθέουν/ ἀνθοῦν μὲ χαρακτηριστικὸν δένδρον τὴν ἀμυγδαλιά, μὰ ἐτίμων καὶ τὸ δῶρον τοῦ Διονύσου στοὺς ἀνθρώπους, τὸν οἶνον.  «Ἀνθεστήρια, τὰ Διονύσια· οὔτω γὰρ Ἀθηναῖοι τὴν ἑορτὴν λέγουσι· καὶ Ἀνθεστηριῶνα τὸν μῆνα καθ' ὅν ταῦτα ἐτελεῖτο· ἐπειδὴ ἡ γῆ τότε ἄρχεται τοῦ ἀνθεῖν» , Μέγα Ἐτυμολογικόν.  (Λέων τῆς Ἀμφιπόλεως)  Σχετικῶς μὲ τὴν μαραμένη ἀμυγδαλιὰ ποὺ ζωντανεύει στὶς ἀρχὲς τοῦ Ἀνθεστηριῶνος, στολίζοντας τὴν πλάσιν μὲ τὰ ὄμορφα λευκόροδα ἄνθη της, αὐτὴ συνδέεται μὲ τὴν ἱσ

«ΕΛΛΑΣ ΚΑΙ ΑΓΛΩΣΣΟΣ», γράφει ὁ Σοφοκλῆς (Τραχίνιαι, 1060) καὶ διόλου ἄδικον δὲν ἔχει. Ἄπαντες οἱ Ἕλληνες θὰ ἔπρεπε μέρα-νύχτα νὰ εὐχαριστοῦμε καὶ νὰ δοξάζουμε τὸν Δημιουργὸν ποὺ μᾶς ὥρισε σὲ αὐτὴν τὴν ζωὴ νὰ γεννηθοῦμε στὸν ὀσιώτατον τόπον τοῦ πλανήτου, καὶ νὰ προγραμματιστεῖ ὁ ἐγκέφαλός μας μὲ μητρικὴ τὰ ἑλληνικά· ποὺ μᾶς ἐδόθη τὸ δῶρον νὰ φθεγγόμαστε ἑλληνικῶς· ποὺ μᾶς ἐξώπλισε μὲ τέτοιον κώδικα ἐπικοινωνίας καὶ διανοήσεως. Τί τύχη! Τί δῶρον! Τί καλὸν πρέπει νὰ ἔχει καταφέρει κανεὶς γιὰ νὰ ἀνταμειφθεῖ ἔτσι στὸν βίον του; Νὰ φθέγγεται καὶ νὰ διανοεῖται μὲ θεϊκὴ γλῶσσα; Καὶ τί ὀξύμωρον νὰ καταντήσει νὰ μὴν ἀντιλαμβάνεται τὴν ἀξία τοῦ Ἑρμοῦ καὶ τῆς Ἀθηνᾶς στὸ εἶναι του; Ἡ ἀφορμὴ γιὰ τὴν ἀναφορὰ στὴν ἑλληνικὴ γλῶσσα εἶναι ἡ ψευτοεπέτειος «παγκοσμίου ἡμέρας τῆς ἑλληνικῆς γλώσσης». Καὶ τὰ ὀξύμωρα τῆς «ἐπετείου» αὐτῆς πολλά. Τὰ παράταιρα τῆς τάχα τιμητικῆς τῆς γλώσσης μας ἑορτῆς αὐτῆς, μὲ τοὺς πολιορκητικοὺς κριοὺς τοῦ ἀνθελληνικοῦ συστήματος, καὶ κύριον κριὸν τὸ ἐκπαιδευτικὸν καὶ τοὺς ἐνθ