ΟΜΗΡΟΥ ΙΛΙΑΣ Γ', 203-244

ΟΤΑΝ Η ΕΛΕΝΗ ΔΕΙΧΝΕΙ ΣΤΟΝ ΠΡΙΑΜΟΝ ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΟΔΥΣΣΕΥΣ ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΤΟ ΠΛΗΘΟΣ ΤΩΝ ΑΧΑΙΩΝ, ΤΟΝ ΛΟΓΟΝ ΠΑΙΡΝΕΙ Ο ΤΡΩΣ ΓΕΡΩΝ ΑΝΤΗΝΩΡ. Ο ΑΝΤΗΝΩΡ ΕΞΙΣΤΟΡΕΙ ΤΗΝ ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΤΟΥ ΑΠΟ ΤΟΝ ΜΕΝΕΛΑΟΝ ΚΑΙ ΤΟΝ ΟΔΥΣΣΕΑ ΟΤΑΝ ΕΚΕΙΝΟΙ ΕΙΧΑΝ ΠΑΕΙ ΣΤΗΝ ΤΡΟΙΑ ΠΡΟ ΤΟΥ ΤΡΩΙΚΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ ΓΙΑ ΝΑ ΖΗΤΗΣΟΥΝ ΤΗΝ ΑΡΠΑΧΘΕΙΣΑ ΕΛΕΝΗ. ΕΠΕΙΤΑ Η ΕΛΕΝΗ ΠΑΡΟΥΣΙΑΖΕΙ ΣΤΟΝ ΠΡΙΑΜΟΝ ΤΟΝ ΑΙΑΚΙΔΗ ΑΙΑΝΤΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΚΡΗΤΑ ΙΔΟΜΕΝΕΑ. ΣΥΝΑΜΑ ΑΝΑΖΗΤΕΙ ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΤΟ ΠΛΗΘΟΣ ΚΑΙ ΤΑ ΑΔΕΛΦΙΑ ΤΗΣ, ΤΟΥΣ ΔΙΟΣΚΟΥΡΟΥΣ, ΚΑΘΩΣ ΔΕΝ ΓΝΩΡΙΖΕΙ ΠΩΣ ΑΥΤΟΙ ΕΙΝΑΙ ΝΕΚΡΟΙ.

Τὴν δ’ αὖτ’ Ἀντήνωρ πεπνυμένος ἀντίον ηὔδα·
«ὦ γύναι, ἦ μάλα τοῦτο ἔπος νημερτὲς ἔειπες·
ἤδη γὰρ καὶ δεῦρό ποτ’ ἤλυθε δῖος Ὀδυσσεὺς
σεῦ ἕνεκ’ ἀγγελίης σὺν ἀρηϊφίλῳ Μενελάῳ·
τοὺς δ’ ἐγὼ ἐξείνισσα καὶ ἐν μεγάροισι φίλησα,
ἀμφοτέρων δὲ φυὴν ἐδάην καὶ μήδεα πυκνά.
ἀλλ’ ὅτε δὴ Τρώεσσιν ἐν ἀγρομένοισιν ἔμιχθεν,
στάντων μὲν Μενέλαος ὑπείρεχεν εὐρέας ὤμους,
ἄμφω δ’ ἑζομένω γεραρώτερος ἦεν Ὀδυσσεύς·
ἀλλ’ ὅτε δὴ μύθους καὶ μήδεα πᾶσιν ὕφαινον,
ἤτοι μὲν Μενέλαος ἐπιτροχάδην ἀγόρευε,
παῦρα μέν, ἀλλὰ μάλα λιγέως, ἐπεὶ οὐ πολύμυθος
οὐδ’ ἀφαμαρτοεπής· ἦ καὶ γένει ὕστερος ἦεν.
ἀλλ’ ὅτε δὴ πολύμητις ἀναΐξειεν Ὀδυσσεύς,
στάσκεν, ὑπαὶ δὲ ἴδεσκε κατὰ χθονὸς ὄμματα πήξας,
σκῆπτρον δ’ οὔτ’ ὀπίσω οὔτε προπρηνὲς ἐνώμα,
ἀλλ’ ἀστεμφὲς ἔχεσκεν ἀΐδρεϊ φωτὶ ἐοικώς·
φαίης κε ζάκοτόν τέ τιν’ ἔμμεναι ἄφρονά τ’ αὔτως.
ἀλλ’ ὅτε δὴ ὄπα τε μεγάλην ἐκ στήθεος εἵη
καὶ ἔπεα νιφάδεσσιν ἐοικότα χειμερίῃσιν,
οὐκ ἂν ἔπειτ’ Ὀδυσῆΐ γ’ ἐρίσσειε βροτὸς ἄλλος·
οὐ τότε γ’ ὧδ’ Ὀδυσῆος ἀγασσάμεθ’ εἶδος ἰδόντες.»

Τὸ τρίτον αὖτ’ Αἴαντα ἰδὼν ἐρέειν’ ὁ γεραιός·
«τίς τ’ ἄρ’ ὅδ’ ἄλλος Ἀχαιὸς ἀνὴρ ἠΰς τε μέγας τε,
ἔξοχος Ἀργείων κεφαλήν τε καὶ εὐρέας ὤμους;»

Τὸν δ’ Ἑλένη τανύπεπλος ἀμείβετο δῖα γυναικῶν·
«οὗτος δ’ Αἴας ἐστὶ πελώριος ἕρκος Ἀχαιῶν·
Ἰδομενεὺς δ’ ἑτέρωθεν ἐνὶ Κρήτεσσι θεὸς ὣς
ἕστηκ’, ἀμφὶ δέ μιν Κρητῶν ἀγοὶ ἠγερέθονται.
πολλάκι μιν ξείνισσεν ἀρηΐφιλος Μενέλαος
οἴκῳ ἐν ἡμετέρῳ ὁπότε Κρήτηθεν ἵκοιτο.
νῦν δ’ ἄλλους μὲν πάντας ὁρῶ ἑλίκωπας Ἀχαιούς,
οὕς κεν ἐῢ γνοίην καί τ’ οὔνομα μυθησαίμην·
δοιὼ δ’ οὐ δύναμαι ἰδέειν κοσμήτορε λαῶν
Κάστορά θ’ ἱππόδαμον καὶ πὺξ ἀγαθὸν Πολυδεύκεα,
αὐτοκασιγνήτω, τώ μοι μία γείνατο μήτηρ.
ἢ οὐχ ἑσπέσθην Λακεδαίμονος ἐξ ἐρατεινῆς,
ἢ δεύρω μὲν ἕποντο νέεσσ’ ἔνι ποντοπόροισι,
νῦν αὖτ’ οὐκ ἐθέλουσι μάχην καταδύμεναι ἀνδρῶν
αἴσχεα δειδιότες καὶ ὀνείδεα πόλλ’ ἅ μοί ἐστιν.»

Ὣς φάτο, τοὺς δ’ ἤδη κάτεχεν φυσίζοος αἶα
ἐν Λακεδαίμονι αὖθι φίλῃ ἐν πατρίδι γαίῃ.

Τὸ ἠχητικὸν ἀπόσπασμα ἐδῶ : ΟΜΗΡΟΥ ΙΛΙΑΣ Γ', 203-244

Ἡ συνέχεια ἐδῶ : ΟΜΗΡΟΥ ΙΛΙΑΣ, Γ', 245-291