ΟΜΗΡΟΥ ΙΛΙΑΣ, Γ', 245-291

ΟΙ ΣΠΟΝΔΕΣ ΚΑΙ Ο ΟΡΚΟΣ ΠΡΙΝ ΤΗΝ ΜΟΝΟΜΑΧΙΑ ΜΕΝΕΛΑΟΥ-ΠΑΡΙΔΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΕΝΗ ΚΑΙ ΤΑ ΛΟΙΠΑ ΚΤΗΜΑΤΑ. Η ΚΟΙΝΗ ΠΡΟΣΕΥΧΗ/ ΟΜΟΤΡΟΠΟΝ ΤΩΝ ΟΜΑΙΜΩΝ ΑΧΑΙΩΝ-ΤΡΩΩΝ, ΣΤΟΥΣ ΘΕΟΥΣ. 

Κήρυκες δ’ ἀνὰ ἄστυ θεῶν φέρον ὅρκια πιστά,

ἄρνε δύω καὶ οἶνον ἐΰφρονα καρπὸν ἀρούρης,

ἀσκῷ ἐν αἰγείῳ· φέρε δὲ κρητῆρα φαεινὸν

κῆρυξ Ἰδαῖος ἠδὲ χρύσεια κύπελλα·

ὄτρυνεν δὲ γέροντα παριστάμενος ἐπέεσσιν·

«ὄρσεο Λαομεδοντιάδη, καλέουσιν ἄριστοι

Τρώων θ’ ἱπποδάμων καὶ Ἀχαιῶν χαλκοχιτώνων

ἐς πεδίον καταβῆναι ἵν’ ὅρκια πιστὰ τάμητε·

αὐτὰρ Ἀλέξανδρος καὶ ἀρηΐφιλος Μενέλαος

μακρῇς ἐγχείῃσι μαχήσοντ’ ἀμφὶ γυναικί·

τῷ δέ κε νικήσαντι γυνὴ καὶ κτήμαθ’ ἕποιτο·

οἱ δ’ ἄλλοι φιλότητα καὶ ὅρκια πιστὰ ταμόντες

ναίοιμεν Τροίην ἐριβώλακα, τοὶ δὲ νέονται

Ἄργος ἐς ἱππόβοτον καὶ Ἀχαιΐδα καλλιγύναικα.»

Ὣς φάτο, ῥίγησεν δ’ ὃ γέρων, ἐκέλευσε δ’ ἑταίρους

ἵππους ζευγνύμεναι· τοὶ δ’ ὀτραλέως ἐπίθοντο.

ἂν δ’ ἄρ’ ἔβη Πρίαμος, κατὰ δ’ ἡνία τεῖνεν ὀπίσσω·

πὰρ δέ οἱ Ἀντήνωρ περικαλλέα βήσετο δίφρον·

τὼ δὲ διὰ Σκαιῶν πεδίον δ’ ἔχον ὠκέας ἵππους.

Ἀλλ’ ὅτε δή ῥ’ ἵκοντο μετὰ Τρῶας καὶ Ἀχαιούς,

ἐξ ἵππων ἀποβάντες ἐπὶ χθόνα πουλυβότειραν

ἐς μέσσον Τρώων καὶ Ἀχαιῶν ἐστιχόωντο.

ὄρνυτο δ’ αὐτίκ’ ἔπειτα ἄναξ ἀνδρῶν Ἀγαμέμνων,

ἂν δ’ Ὀδυσεὺς πολύμητις· ἀτὰρ κήρυκες ἀγαυοὶ

ὅρκια πιστὰ θεῶν σύναγον, κρητῆρι δὲ οἶνον

μίσγον, ἀτὰρ βασιλεῦσιν ὕδωρ ἐπὶ χεῖρας ἔχευαν.

Ἀτρεΐδης δὲ ἐρυσσάμενος χείρεσσι μάχαιραν,

ἥ οἱ πὰρ ξίφεος μέγα κουλεὸν αἰὲν ἄωρτο,

ἀρνῶν ἐκ κεφαλέων τάμνε τρίχας· αὐτὰρ ἔπειτα

κήρυκες Τρώων καὶ Ἀχαιῶν νεῖμαν ἀρίστοις.

τοῖσιν δ’ Ἀτρεΐδης μεγάλ’ εὔχετο χεῖρας ἀνασχών· 

«Ζεῦ πάτερ, Ἴδηθεν μεδέων κύδιστε μέγιστε,

Ἠέλιός θ’, ὃς πάντ’ ἐφορᾷς καὶ πάντ’ ἐπακούεις,

καὶ ποταμοὶ καὶ γαῖα, καὶ οἳ ὑπένερθε καμόντας

ἀνθρώπους τίνυσθον ὅτις κ’ ἐπίορκον ὀμόσσῃ,

ὑμεῖς μάρτυροι ἔστε, φυλάσσετε δ’ ὅρκια πιστά·

εἰ μέν κεν Μενέλαον Ἀλέξανδρος καταπέφνῃ

αὐτὸς ἔπειθ’ Ἑλένην ἐχέτω καὶ κτήματα πάντα,

ἡμεῖς δ’ ἐν νήεσσι νεώμεθα ποντοπόροισιν·

εἰ δέ κ’ Ἀλέξανδρον κτείνῃ ξανθὸς Μενέλαος,

Τρῶας ἔπειθ’ Ἑλένην καὶ κτήματα πάντ’ ἀποδοῦναι,

τιμὴν δ’ Ἀργείοις ἀποτινέμεν ἥν τιν’ ἔοικεν,

ἥ τε καὶ ἐσσομένοισι μετ’ ἀνθρώποισι πέληται.

εἰ δ’ ἂν ἐμοὶ τιμὴν Πρίαμος Πριάμοιό τε παῖδες

τίνειν οὐκ ἐθέλωσιν Ἀλεξάνδροιο πεσόντος,

αὐτὰρ ἐγὼ καὶ ἔπειτα μαχήσομαι εἵνεκα ποινῆς

αὖθι μένων, ἧός κε τέλος πολέμοιο κιχείω.» 

Τὸ ἠχητικὸν ἀπόσπασμα έδῶ : ΟΜΗΡΟΥ ΙΛΙΑΣ, Γ', 245-291

Σημειώσεις : 

«κιχείω» : κιγχάνω/ κίχημι = προλαβαίνω, φθάνω, συναντῶ/ πετυχαίνω κάποιον, προφθάνω κάτι/ κάποιον· πιθανὼς ἐξ οὗ καὶ ἡ λέξις κιχ· δὲν ἔβγαλε κιχ = δὲν πρόφθασε νὰ μιλήσει. Ἀπὸ τὸ κιγχάνω προέρχονται τὰ ἀλλόθροα gehen, go, gå, gean κλπ.