Ο ΕΚΤΩΡ ΣΥΜΦΩΝΕΙ ΜΕ ΤΑ ΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΠΑΡΙΔΟΣ ΚΑΙ ΠΗΓΑΙΝΕΙ ΣΤΟ ΠΕΔΙΟΝ ΤΗΣ ΜΑΧΗΣ, ΩΣΤΕ ΝΑ ΖΗΤΗΣΕΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΧΑΙΟΥΣ ΝΑ ΑΝΑΜΕΤΡΗΘΟΥΝ ΜΟΝΟΝ Ο ΠΑΡΙΣ ΚΑΙ Ο ΜΕΝΕΛΑΟΣ ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΝΙΚΗ ΕΝΟΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΔΥΟ ΝΑ ΚΡΙΘΕΙ ΚΑΙ ΤΟ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ. ΟΙ ΥΠΟΛΟΙΠΟΙ ΣΤΡΑΤΙΩΤΕΣ ΘΑ ΣΕΒΑΣΤΟΥΝ ΤΟ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ, ΘΑ ΑΠΟΔΩΣΟΥΝ ΣΤΟΝ ΝΙΚΗΤΗ ΤΗΝ ΕΛΕΝΗ, ΤΑ ΚΤΗΜΑΤΑ ΚΑΙ ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΚΑΙ ΜΕΤΑΞΥ ΤΩΝ ΔΥΟ ΣΤΡΑΤΟΠΕΔΩΝ ΘΑ ΓΙΝΟΥΝ ΟΡΚΟΙ ΕΙΡΗΝΗΣ. Ο ΜΕΝΕΛΑΟΣ ΣΥΜΦΩΝΕΙ ΚΑΙ ΕΤΣΙ ΕΤΟΙΜΑΖΟΥΝ ΤΙΣ ΣΠΟΝΔΕΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΘΥΣΙΕΣ ΣΤΗΝ ΓΗ, ΣΤΟΝ ΗΛΙΟΝ ΚΑΙ ΣΤΟΝ ΔΙΑ, ΩΣΤΕ ΝΑ ΕΠΙΣΦΡΑΓΙΣΟΥΝ ΤΟΥΣ ΟΡΚΟΥΣ. ΦΩΝΑΖΟΥΝ ΚΑΙ ΤΟΝ ΠΡΙΑΜΟΝ ΝΑ ΕΠΙΚΥΡΩΣΕΙ ΤΗΝ ΣΥΜΦΩΝΙΑ, ΔΙΟΤΙ ΑΦ' ΕΝΟΣ ΗΤΑΝ Ο ΓΗΡΑΙΟΤΕΡΟΣ ΤΩΝ ΤΡΩΩΝ, ΑΡΑ ΚΑΙ Ο ΠΙΟ ΜΥΑΛΩΜΕΝΟΣ, ΑΦ' ΕΤΕΡΟΥ ΛΟΓΩ ΤΩΝ ΠΑΙΔΩΝ ΤΟΥ ΕΙΧΑΝ ΦΤΑΣΕΙ ΣΕ ΑΥΤΟ ΤΟ ΣΗΜΕΙΟΝ.
ΣΥΝΑΜΑ Η ΙΡΙΣ, ΕΧΟΝΤΑΣ ΠΑΡΕΙ ΤΗΝ ΜΟΡΦΗ ΤΗΣ ΛΑΟΔΙΚΗΣ, ΤΗΣ ΓΑΛΟΩ (ΚΟΥΝΙΑΔΑΣ) ΤΗΣ ΕΛΕΝΗΣ, ΤΡΕΧΕΙ ΣΤΟ ΜΕΓΑΡΟΝ ΝΑ ΒΡΕΙ ΤΗΝ ΕΛΕΝΗ. Η ΙΡΙΣ ΤΗΝ ΒΡΙΣΚΕΙ ΝΑ ΥΦΑΙΝΕΙ ΣΤΟΝ ΑΡΓΑΛΕΙΟ ΚΑΙ ΤΗΣ ΛΕΕΙ ΝΑ ΑΦΗΣΕΙ ΤΙΣ ΕΡΓΑΣΙΕΣ ΤΗΣ, ΕΝΗΜΕΡΩΝΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΓΙΑ ΤΑ ΟΣΑ ΣΥΜΒΑΙΝΟΥΝ ΚΑΙ ΘΑ ΣΥΜΒΟΥΝ ΜΕΤΑΞΥ ΜΕΝΕΛΑΟΥ ΚΑΙ ΠΑΡΙΔΟΣ, ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΟ ΠΑΛΑΤΙ. Η ΕΛΕΝΗ ΑΚΟΥΓΟΝΤΑΣ ΤΗΝ, ΤΗΝ ΕΠΙΑΣΕ ΝΟΣΤΑΛΓΙΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΡΩΗΝ ΑΝΤΡΑ ΤΗΣ, ΤΟΝ ΜΕΝΕΛΑΟΝ ΚΑΙ ΠΕΤΑΧΤΗΚΕ ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΟ ΔΩΜΑΤΙΟΝ ΤΗΣ ΓΙΑ ΝΑ ΠΑΕΙ ΝΑ ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΗΣΕΙ ΤΗΝ ΜΟΝΟΜΑΧΙΑ. ΑΠΟ ΠΙΣΩ ΤΗΣ ΤΗΝ ΑΚΟΛΟΥΘΟΥΣΕ Η ΑΙΘΡΑ*1. Η ΕΛΕΝΗ ΦΤΑΝΕΙ ΣΤΙΣ ΣΚΑΙΕΣ ΠΥΛΕΣ, ΟΠΟΥ ΒΡΙΣΚΟΝΤΑΙ ΚΑΙ ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΟΥΝ ΤΟ ΠΕΔΙΟΝ ΤΗΣ ΜΑΧΗΣ ΔΙΑΦΟΡΟΙ ΤΡΩΕΣ ΓΕΡΟΝΤΕΣ*2, ΠΟΥ ΚΑΘΟΝΤΑΙ ΔΙΠΛΑ ΣΤΟΝ ΒΑΣΙΛΕΑ, ΠΡΙΑΜΟΝ.
Ὣς ἔφαθ’, Ἕκτωρ δ’ αὖτ’ ἐχάρη μέγα μῦθον ἀκούσας,
καί ῥ’ ἐς μέσσον ἰὼν Τρώων ἀνέεργε φάλαγγας
μέσσου δουρὸς ἑλών· τοὶ δ’ ἱδρύνθησαν ἅπαντες.
τῷ δ’ ἐπετοξάζοντο κάρη κομόωντες Ἀχαιοὶ
ἰοῖσίν τε τιτυσκόμενοι λάεσσί τ’ ἔβαλλον·
αὐτὰρ ὃ μακρὸν ἄϋσεν ἄναξ ἀνδρῶν Ἀγαμέμνων·
«ἴσχεσθ’ Ἀργεῖοι, μὴ βάλλετε κοῦροι Ἀχαιῶν·
στεῦται γάρ τι ἔπος ἐρέειν κορυθαίολος Ἕκτωρ.»
Ὣς ἔφαθ’, οἳ δ’ ἔσχοντο μάχης ἄνεῴ τ’ ἐγένοντο
ἐσσυμένως· Ἕκτωρ δὲ μετ’ ἀμφοτέροισιν ἔειπε·
«κέκλυτέ μευ Τρῶες καὶ ἐϋκνήμιδες Ἀχαιοί,
μῦθον Ἀλεξάνδροιο, τοῦ εἵνεκα νεῖκος ὄρωρεν.
ἄλλους μὲν κέλεται Τρῶας καὶ πάντας Ἀχαιοὺς
τεύχεα κάλ’ ἀποθέσθαι ἐπὶ χθονὶ πουλυβοτείρῃ,
αὐτὸν δ’ ἐν μέσσῳ καὶ ἀρηΐφιλον Μενέλαον
οἴους ἀμφ’ Ἑλένῃ καὶ κτήμασι πᾶσι μάχεσθαι.
ὁππότερος δέ κε νικήσῃ κρείσσων τε γένηται
κτήμαθ’ ἑλὼν εὖ πάντα γυναῖκά τε οἴκαδ’ ἀγέσθω·
οἳ δ’ ἄλλοι φιλότητα καὶ ὅρκια πιστὰ τάμωμεν.»
Ὣς ἔφαθ’, οἳ δ’ ἄρα πάντες ἀκὴν ἐγένοντο σιωπῇ·
τοῖσι δὲ καὶ μετέειπε βοὴν ἀγαθὸς Μενέλαος·
«κέκλυτε νῦν καὶ ἐμεῖο· μάλιστα γὰρ ἄλγος ἱκάνει
θυμὸν ἐμόν, φρονέω δὲ διακρινθήμεναι ἤδη
Ἀργείους καὶ Τρῶας, ἐπεὶ κακὰ πολλὰ πέπασθε
εἵνεκ’ ἐμῆς ἔριδος καὶ Ἀλεξάνδρου ἕνεκ’ ἀρχῆς·
ἡμέων δ’ ὁπποτέρῳ θάνατος καὶ μοῖρα τέτυκται,
τεθναίη· ἄλλοι δὲ διακρινθεῖτε τάχιστα.
οἴσετε ἄρν’, ἕτερον λευκόν, ἑτέρην δὲ μέλαιναν,
Γῇ τε καὶ Ἠελίῳ· Διὶ δ’ ἡμεῖς οἴσομεν ἄλλον·
ἄξετε δὲ Πριάμοιο βίην, ὄφρ’ ὅρκια τάμνῃ
αὐτός, ἐπεί οἱ παῖδες ὑπερφίαλοι καὶ ἄπιστοι,
μή τις ὑπερβασίῃ Διὸς ὅρκια δηλήσηται.
αἰεὶ δ’ ὁπλοτέρων ἀνδρῶν φρένες ἠερέθονται·
οἷς δ’ ὁ γέρων μετέῃσιν ἅμα πρόσσω καὶ ὀπίσσω
λεύσσει, ὅπως ὄχ’ ἄριστα μετ’ ἀμφοτέροισι γένηται.»
Ὣς ἔφαθ’, οἳ δ’ ἐχάρησαν Ἀχαιοί τε Τρῶές τε
ἐλπόμενοι παύσασθαι ὀϊζυροῦ πολέμοιο.
καί ῥ’ ἵππους μὲν ἔρυξαν ἐπὶ στίχας, ἐκ δ’ ἔβαν αὐτοί,
τεύχεά τ’ ἐξεδύοντο· τὰ μὲν κατέθεντ’ ἐπὶ γαίῃ
πλησίον ἀλλήλων, ὀλίγη δ’ ἦν ἀμφὶς ἄρουρα·
Ἕκτωρ δὲ προτὶ ἄστυ δύω κήρυκας ἔπεμπε
καρπαλίμως ἄρνάς τε φέρειν Πρίαμόν τε καλέσσαι·
αὐτὰρ ὃ Ταλθύβιον προΐει κρείων Ἀγαμέμνων
νῆας ἔπι γλαφυρὰς ἰέναι, ἠδ’ ἄρν’ ἐκέλευεν
οἰσέμεναι· ὃ δ’ ἄρ’ οὐκ ἀπίθησ’ Ἀγαμέμνονι δίῳ.
Ἶρις δ’ αὖθ’ Ἑλένῃ λευκωλένῳ ἄγγελος ἦλθεν
εἰδομένη γαλόῳ Ἀντηνορίδαο δάμαρτι,
τὴν Ἀντηνορίδης εἶχε κρείων Ἑλικάων
Λαοδίκην Πριάμοιο θυγατρῶν εἶδος ἀρίστην.
τὴν δ’ εὗρ’ ἐν μεγάρῳ· ἣ δὲ μέγαν ἱστὸν ὕφαινε,
δίπλακα πορφυρέην, πολέας δ’ ἐνέπασσεν ἀέθλους
Τρώων θ’ ἱπποδάμων καὶ Ἀχαιῶν χαλκοχιτώνων,
οὕς ἑθεν εἵνεκ’ ἔπασχον ὑπ’ Ἄρηος παλαμάων·
ἀγχοῦ δ’ ἱσταμένη προσέφη πόδας ὠκέα Ἶρις·
«δεῦρ’ ἴθι νύμφα φίλη, ἵνα θέσκελα ἔργα ἴδηαι
Τρώων θ’ ἱπποδάμων καὶ Ἀχαιῶν χαλκοχιτώνων,
οἳ πρὶν ἐπ’ ἀλλήλοισι φέρον πολύδακρυν Ἄρηα
ἐν πεδίῳ ὀλοοῖο λιλαιόμενοι πολέμοιο·
οἳ δὴ νῦν ἕαται σιγῇ, πόλεμος δὲ πέπαυται,
ἀσπίσι κεκλιμένοι, παρὰ δ’ ἔγχεα μακρὰ πέπηγεν.
αὐτὰρ Ἀλέξανδρος καὶ ἀρηΐφιλος Μενέλαος
μακρῇς ἐγχείῃσι μαχήσονται περὶ σεῖο·
τῷ δέ κε νικήσαντι φίλη κεκλήσῃ ἄκοιτις.»
Ὣς εἰποῦσα θεὰ γλυκὺν ἵμερον ἔμβαλε θυμῷ
ἀνδρός τε προτέρου καὶ ἄστεος ἠδὲ τοκήων·
αὐτίκα δ’ ἀργεννῇσι καλυψαμένη ὀθόνῃσιν
ὁρμᾶτ’ ἐκ θαλάμοιο τέρεν κατὰ δάκρυ χέουσα,
οὐκ οἴη, ἅμα τῇ γε καὶ ἀμφίπολοι δύ’ ἕποντο,
Αἴθρη Πιτθῆος θυγάτηρ, Κλυμένη τε βοῶπις·
αἶψα δ’ ἔπειθ’ ἵκανον ὅθι Σκαιαὶ πύλαι ἦσαν.
Οἳ δ’ ἀμφὶ Πρίαμον καὶ Πάνθοον ἠδὲ Θυμοίτην
Λάμπόν τε Κλυτίον θ’ Ἱκετάονά τ’ ὄζον Ἄρηος
Οὐκαλέγων τε καὶ Ἀντήνωρ πεπνυμένω ἄμφω
ἥατο δημογέροντες ἐπὶ Σκαιῇσι πύλῃσι,
γήραϊ δὴ πολέμοιο πεπαυμένοι, ἀλλ’ ἀγορηταὶ
ἐσθλοί, τεττίγεσσιν ἐοικότες οἵ τε καθ’ ὕλην
δενδρέῳ ἐφεζόμενοι ὄπα λειριόεσσαν ἱεῖσι·
τοῖοι ἄρα Τρώων ἡγήτορες ἧντ’ ἐπὶ πύργῳ.
οἳ δ’ ὡς οὖν εἴδονθ’ Ἑλένην ἐπὶ πύργον ἰοῦσαν,
ἦκα πρὸς ἀλλήλους ἔπεα πτερόεντ’ ἀγόρευον·
«οὐ νέμεσις Τρῶας καὶ ἐϋκνήμιδας Ἀχαιοὺς
τοιῇδ’ ἀμφὶ γυναικὶ πολὺν χρόνον ἄλγεα πάσχειν·
αἰνῶς ἀθανάτῃσι θεῇς εἰς ὦπα ἔοικεν·
ἀλλὰ καὶ ὧς τοίη περ ἐοῦσ’ ἐν νηυσὶ νεέσθω,
μηδ’ ἡμῖν τεκέεσσί τ’ ὀπίσσω πῆμα λίποιτο.»
Τὸ ἠχητικὸν ἀπόσπασμα ἐδῶ : ΟΜΗΡΟΥ ΙΛΙΑΣ, Γ', 76-158
Σημειώσεις :
*1 Ἡ Αἴθρα ἦταν ἡ μήτηρ τοῦ Θησέως καὶ ἐξαδέλφη τοῦ Ἀγαμέμνονος, τοῦ Μενελάου, τῆς μητέρας τοῦ Αἴαντος τοῦ Τελαμωνίου, τῆς Περιβοίας καὶ τοῦ Αἰγίσθου (ὁ Πέλοψ εἶχε παιδιά του, τὸν πατέρα της Αἴθρας, Πιτθέα, ἀλλὰ καὶ τὸν πατέρα τῶν Ἀτρειδῶν, τὸν Ἀτρέα, ὅπως καὶ τὸν πατέρα τῆς Περιβοίας, Ἀλκάθοον καὶ τοῦ Αἰγίσθου, τὸν Θυέστην).
Στὰ σχόλια τοῦ ἔργου τοῦ Πλουτάρχου, «Θησεύς», ἀναφέρεται πὼς ὁ Θησεὺς μὲ τὸν φίλον του, Πειρίθοον ἤθελαν νὰ πάρουν γιὰ γυναῖκες τους, τὶς κόρες του Διός. Ὁ Θησεὺς ἤθελε τὴν Ἑλένη καὶ ὁ Πειρίθους, τὴν Περσεφόνη. Ὅταν ἡ Ἑλένη ἦταν 12 ἐτῶν τὴν ἔκλεψε ὁ Θησεὺς καὶ τὴν ὡδήγησε στὴν πόλιν του, τὴν Ἀθῆνα, ὅπου ἐβασίλευε. Τὴν ἄφησε στὴν μητέρα του, γιὰ νὰ τὴν προσέχει, ὅσο αὐτὸς θὰ λείπει στὸν Κάτω Κόσμον, γιὰ νὰ βοηθήσει τὸν Πειρίθοον νὰ ἁρπάξει τὴν Περσεφόνη. Συνάμα, οἱ ἀδελφοί τῆς Ἑλένης, Διόσκουροι πῆγαν στὴν Ἀθῆνα νὰ πάρουν πίσω τὴν ἀδελφή τους. Τὸ μέρος στὸ ὁποῖον τὴν ἔκρυβε ὁ Θησεὺς τὸ ἀπεκάλυψε στὰ ἀδέλφια της, ὁ Ἁκάδημος. Αὐτὸ τὸ γεγονὸς τὸ ἤξεραν καλὰ οἱ Σπαρτιᾶτες καὶ ὅταν αἰῶνες ἀργότερα μπῆκαν στὴν Ἀθῆνα, τὸ μέρος ποὺ ζοῦσε ὁ Ἀκάδημος, τὴν ὀνομασθεῖσα ἀπὸ αὐτὸν περιοχή, Ἀκαδημεία, δὲν τὸ πείραξαν, παρὰ τὸ ἐσεβάσθησαν γιὰ τὴν εὐεργεσία ποὺ εἶχε κάνει στοὺς προγόνους τους ὁ Ἁκάδημος.
Ἀκόμα, ὅταν οἱ Διόσκουροι πῆγαν νὰ πάρουν πίσω τὴν ἀδελφή τους ἀπὸ τὴν Ἀθῆνα, πῆραν αἰχμάλωτη καὶ τὴν μητέρα τοῦ Θησέως, Αἴθρα (καὶ γι' αὐτὸ ἀναφέρεται στὴν Ἰλιάδα, ὡς ἀκόλουθος τῆς Ἑλένης) καὶ ἐπίσης βοήθησαν τὸν Μενεσθέα νὰ ἁρπάξει τὸν θρόνον ἀπὸ τὸν Θησέα, ποὺ ἀπουσίαζε. Γι' αὐτὸ καὶ στὸν Τρωικὸν πόλεμον οἱ Ἀθηναῖοι ἐξεστράτευσαν μὲ ἀρχηγὸν τὸν Μενεσθέα καὶ ὄχι τὸν Θησέα, ὡς θὰ περίμενε κανείς. Ὁ Θησεὺς γυρνώντας στὴν Ἀθῆνα μετὰ ἀπὸ καιρόν, ἦταν ἀνεπιθύμητος καὶ ἔφυγε στὴν Σκύρον, στὸ παλάτι τοῦ Λυκομήδους (ὅπου εἶχε κρύψει ἡ Θέτις, τὸν υἰόν της Ἀχιλλέα), ὁ ὁποῖος Λυκομήδης τὸν σκότωσε. Γι' αὐτὸ καὶ ὁ Θησεὺς ἦταν θαμμένος στὴν Σκύρον καὶ πολλοὺς αἰῶνες ἀργότερα, ὁ Κίμων πῆγε νὰ φέρει τὰ ὀστά του ἀπὸ τὴν Σκύρον, τὰ ὁποῖα σύμφωνα μὲ δελφικὸν χρησμὸν ἔπρεπε νὰ βρίσκονται στὴν Ἀθῆνα. Πράγματι ὁ Κίμων τὰ βρῆκε καὶ τὰ μετέφερε, θάβοντάς τα μεγαλοπρεπῶς στὸ λόγῳ αὐτοῦ τοῦ γεγονότος ὀνομασθὲν Θησεῖον!
Γιὰ τὴν ἱστορία καὶ γιὰ τὴν ὀρθὴ χρονολογικὴ τοποθέτησιν ὅλων αὐτῶν τῶν παναρχαίων γεγονότων, ποὺ οἱ «ἱστορικοί» τὰ τοποθετοῦν τὸν 13ον π.κ.ἐ αἰ. νὰ γραφτεῖ πὼς ὁ Θησεὺς ἦταν υἰὸς τοῦ Αἰγέως (ἑνὸς ἐκ τῶν Πανδιονίδων, ποὺ ἔδιωξαν τοὺς Μητιονίδες ἀπὸ τὴν Ἀττική, εἷς ἐκ τῶν υἰῶν τοῦ Μητίονος ἦταν καὶ ὁ Δαίδαλος). Ἄρα ὁ Θησεὺς ἦταν καὶ δισέγγονος τοῦ Κέκροπος, ἐφ' ὅσον ὁ Κέκροψ γέννησε τὸν Πανδίονα καὶ ὁ Πανδίων τὸν Αἰγέα, τὸν Λύκον (Λυκία), τὸν Νῖσον καὶ τὸν Πάλλαντα!
*2 Ὁ Ἰκετάων, ὁ Λάμπος καὶ ὁ Κλύτιος ποὺ περιγράφονται ἀπὸ τὸν Ὅμηρον νὰ κάθονται δίπλα στὸν Πρίαμον, εἶναι ἀδελφοὶ τοῦ Ποδάρκους-Πριάμου. Γράφει ὁ Ἀπολλόδωρος («Βιβλιοθήκη», Γ', 12,3) : «-Λαομέδων- τεκνοῖ παῖδας μὲν Τιθωνὸν Λάμπον Κλυτίον Ἱκετάονα Ποδάρκην, θυγατέρας δὲ Ἡσιόνην καὶ Κίλλαν καὶ Ἀστυόχην, ἐκ δὲ νύμφης Καλύβης Βουκολίωνα». Τὸ ὅτι ὁ Ἰκετάων ἀναφέρεται ὡς «ὄζος» τοῦ Ἄρεως ἀπὸ τὸν Ὅμηρον, εἴτε δίδει διαφορετικὴ ἐκδοχὴ γενεαλογίας τοῦ ἥρωος, εἴτε κατὰ πᾶσα πιθανότητα, περιγράφει τὴν πολεμική του ἀνδρεία καὶ ἱκανότητα, ὡς νὰ τὸν εἶχε γεννήσει ὁ θεὸς Ἄρης.
Ὁ Θυμοίτης ποὺ ἀναφέρεται στοὺς παρισταμένους εἶναι εἴτε υἰὸς τοῦ Λαομέδοντος, ἄρα ἐπίσης ἀδελφὸς τοῦ Πριάμου, εἴτε γαμπρός του, νυμφευθεὶς τὴν Κίλλαν. Ὁ Διόδωρος Σικελιώτης στὴν «Ἱστορικὴ Βιβλιοθήκη» (Γ', 67, 4) γράφει πὼς εἶναι υἰὸς τοῦ Λαομέδοντος, ἄρα ἀδελφὸς τοῦ Πριάμου. Τὸ πιὸ ἐνδιαφέρον ὅμως στὸ ἀπόσπασμα τοῦ Διοδώρου δὲν εἶναι ἡ γενεαλογία του, ἀλλὰ τὸ ὅτι γράφει πὼς ὁ υἰὸς τοῦ Θυμοίτου αὐτοῦ ἔζησε τὴν ἴδια ἐποχὴ μὲ τὸν Ὀρφέα καὶ περιπλανήθηκε σὲ πολλὰ μέρη τῆς οἰκουμένης καὶ πῆγε καὶ στὴν δυτικὴ περιοχὴ τῆς Λιβύης ὡς τὸν ὠκεανόν. Καὶ εἶδε καὶ τὴν Νῦσα ποὺ οἱ ἀρχαῖοι κάτοικοί της ἀναφέρουν πὼς ὁ Διόνυσος ἀνετράφη ἐκεῖ (ὅτι ἀναφέρεται δηλαδὴ καὶ σὲ πολλὰ συγγράμματα τῆς γραμματείας μας), καὶ λέγουν ἀκόμα πὼς ἀφοῦ ὁ Θυμοίτης ἔμαθε ἀπὸ τοὺς ἴδιους, τοὺς Νυσαίους, τὶς πράξεις τοῦ Διονύσου, συνέθεσε τὸ λεγόμενον Φρύγιον ποίημα, χρησιμοποιώντας γλῶσσα καὶ γράμματα ἀρχαϊκά («Θυμοίτην τὸν Θυμοίτου τοῦ Λαομέδοντος, κατὰ τὴν ἡλικίαν γεγονότα τὴν Ὀρφέως, πλανηθῆναι κατὰ πολλοὺς τόπους τῆς οἰκουμένης, καὶ παραβαλεῖν τῆς Λιβύης εἰς τὴν πρὸς ἑσπέραν χώραν ἕως ὠκεανοῦ· θεάσασθαι δὲ καὶ τὴν Νῦσαν, ἐν ᾗ μυθολογοῦσιν οἱ ἐγχώριοι ἀρχαῖοι τραφῆναι τὸν Διόνυσον, καὶ τὰς κατὰ μέρος τοῦ θεοῦ τούτου πράξεις μαθόντα παρὰ τῶν Νυσαέων συντάξασθαι τὴν Φρυγίαν ὀνομαζομένην ποίησιν, ἀρχαϊκοῖς τῇ τε διαλέκτῳ καὶ τοῖς γράμμασι χρησάμενον», Ἱστορ. βιβλιοθ., Γ', 67,4).
Οἱ ὑπόλοιποι ἀναφερόμενοι εἶναι φίλοι τοῦ Πριάμου καὶ σοφοὶ γέροντες τῆς Τροίας.
* Σχετικῶς μὲ τὴν λέξιν «κοπέλλα», ποὺ ἀναφέρεται μὲ ἀφορμὴ τὸν στίχον 130, τὸ ἰταλικὸν λεξικὸν Dizionario Etimologico di Pianigiani ἀναφέρει πὼς τὴν λέξιν «τους» coppella, τὴν ἔφτιαξαν ἀπὸ τὴν ἑλληνικὴ λέξιν «κύπελλον». Κύπελλον χρησιμοποιοῦσαν ὥστε νὰ ραφινάρουν τὸν χρυσὸν καὶ τὸ ἀσήμι, ἐξ οὗ καὶ ἡ φράσις «oro di coppella», καὶ μτφ. ἡ χρυσή, ἡ φίνα νεαρὰ ἐλέχθη coppella καὶ γέννησε τὸ ἀντιδάνειον «κοπέλλα».
Ἡ συνέχεια ἐδῶ : ΟΜΗΡΟΥ ΙΛΙΑΣ, Γ', 159-202
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου