Η ΣΧΕΤΙΚΗ ΜΕ ΤΗΝ ΚΙΝΑΙΔΕΙΑ ΝΟΜΟΘΕΣΙΑ ΤΩΝ ΑΡΧΑΙΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ Ἤδη εἴδαμε ἕνα μικρὸ ἀπόσπασμα περὶ τῆς ἀποψεως τοῦ Πλάτωνος γιὰ τὴν κιναιδεία στὸ πρῶτον μέρος τοῦ ἄρθρου. Ἡ ἀρχαία ἑλληνικὴ γραμματεία βρίθει τέτοιων ἀναφορῶν, ποὺ δὲν ἀφήνουν περιθώριον παρεξηγήσεων (περισσότερες ἀναφορὲς καὶ ἀποσπάσματα στὴν συνέχεια). Ὅμως, οἱ ἀρχαῖοι Ἕλληνες δὲν ἔμειναν μόνον στὸν λεκτικὸν στιγματισμὸν τῶν ἐκφυλιστικῶν συμπεριφορῶν, ἀλλὰ φρόντισαν καὶ γιὰ τὶς νομικὲς ἐκτάσεις αὐτοῦ τοῦ φαινομένου. Ἔτσι ὑπῆρχαν σὲ ὅλη τὴν Ἑλλάδα θεσπισμένοι νόμοι, οἱ ὁποῖοι εἶχαν ὡς πρωτεύοντα στόχον νὰ ἐξαλείψουν τὴν ἄκρατη ἐλευθερία τῶν ἀνεξελέγκτων λακκοπρώκτων. Διότι ἡ ἀδιαφορία γιὰ μία κατάστασιν, ὅσο κακῆς ποιότητος κι ἄν εἶναι, ἄν δὲν ὁριοθετηθεῖ καὶ ἐπισήμως -τουλάχιστον ὅσον ἀφορᾶ στὸν κοινὸν βίον, τὸν δημόσιον, τῶν μελῶν ποὺ συγκροτοῦν μία κοινωνία- , δὲν ἀπέχει πολὺ ἀπὸ τὸ νὰ γίνει μία κακὴ συνήθεια. Καὶ οἱ νοῦν ἔχοντες κατανοοῦν καὶ ἀντιλαμβάνονται πὼς διὰ τῆς συνηθείας, ὅσον σοκαριστικὰ ἐκμαυλιστικὴ κι ἄν εἶνα
«Ἀρχὴ παιδεύσεως ἡ τῶν ὀνομάτων ἐπίσκεψις», Ἀντισθένης