Σὲ μερικοὺς δεν φτάνει ἡ λέξις «κίναιδος» ( =ὁ κινῶν τὴν αἰδώ), οὔτε ὅσες συνώνυμές της προανεφέρθησαν γιὰ την γνώμη τῶν ἀρχαίων Ἑλλήνων γιὰ τοὺς καταπύγονες. Δὲν τοὺς ἀρκεῖ οὔτε ἡ τότε νομοθεσία κατὰ τῆς κιναιδείας, οὔτε τὸ σημασιολογικὸν φορτίον τοῦ ἐραστοῦ καὶ τοῦ ἐρωμένου, οὔτε τίποτε…Καὶ προχωροῦν ἀκόμα ἕνα βῆμα παρακάτω… Παρερμηνεύουν τὰ ἀρχαῖα μας κείμενα, εἰκάζουν ἀορίστως μὲ σκοπὸν νὰ γεννήσουν ἐπιχειρήματα ἐπὶ τῶν ἀβασίμων θεωριῶν τους καὶ νὰ ἀποδείξουν πὼς ἡ ἀρχαία Ἑλλάδα ἦταν ἕνα ξέφραγο ἀμπέλι ἀρσενοκοιτῶν, ἐκπεπορνευμένων καὶ λακκοπρώκτων. Πολλοὶ λένε πὼς ὁ Σωκράτης ἦταν ἀρσενοκοίτης, ἄλλοι ψελλίζουν κάτι γιὰ τὸ ἔργον τοῦ Πλάτωνος, «Συμπόσιον» (ἀσχέτως ποὺ οἱ περισσότεροι ἐξ αὐτῶν, ὄχι ἁπλῶς δὲν έχουν καταλάβει τί ἐστί Πάνδημος καὶ τί Οὐρανία Ἀφροδίτη, ἀλλὰ δὲν ἔχουν πιάσει κὰν τὸ βιβλίον στὰ χέρια τους νὰ διαβάσουν μία σελίδα!) καὶ μάλιστα γεννοῦν καὶ σενάρια γιὰ τὴν παιδεραστία στὴν ἀρχαία Ἑλλάδα (ἐξηγεῖται παρακάτω), συνδέοντάς την μὲ τὴν σημερινὴ ἀπολύτως διεστραμμέ
«Ἀρχὴ παιδεύσεως ἡ τῶν ὀνομάτων ἐπίσκεψις», Ἀντισθένης