Ετυμολογική

Η ΚΑΤΑΡΡΙΨΙΣ ΤΩΝ ΑΙΣΧΙΣΤΩΝ ΨΕΥΔΩΝ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΧΙΛΛΕΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΠΑΤΡΟΚΛΟΝ Ὅσοι ἔχουν διαβάσει τὴν Ἰλιάδα, θὰ παρετήρησαν πὼς σελίδες ὁλόκληρες ἀφιερώνονται στὴν ΜΗΝΙΝ ΤΟΥ ΑΧΙΛΛΕΩΣ -καὶ τὰ παρεπόμενά της- ΓΙΑ ΤΟ ΟΤΙ Ο ΑΓΑΜΕΜΝΩΝ ΤΟΥ ΕΚΛΕΨΕ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗΜΕΝΗ ΤΟΥ ΒΡΙΣΗΙΔΑ. Θὰ διαβάσουν ὅτι ὁ Πηλείδης Ἀχιλλεὺς βρίζει ἀσυστόλως καὶ κατὰμουτρα τὸν Ἀτρείδη γι’αὐτὸ ποὺ τοῦ ἔκανε ( « ἀναιδείην ἐπιειμένε, κερδαλεόφρον » , Ἰλ., Α,149/ « ὦ μέγ᾽ ἀναιδές…κύνωπα » , Α,158-9/ « οἰνοβαρές, κυνὸς ὄμματ᾽ ἔχων, κραδίην δ᾽ ἐλάφοιο » , Α,225/ « δημοβόρος βασιλεύς, ἐπεὶ οὐτιδανοῖσιν ἀνάσσεις » , Α,231/). Μάλιστα ἀπὸ τὸν μέγα θυμὸν τοῦ ὠκυπόδου Ἀχιλλέως πρὸς τὸν βασιλέα Ἀγαμέμνονα, ἐκτὸς τοῦ ὅτι ξεκινοῦν ἀμέτρητα πάθη γιὰ τοὺς Ἀχαιούς, ἔχουμε καὶ φοβερὲς στιχομυθίες γιὰ τὸ πόσον ἀντρίκια καὶ ἀρρενωπὰ ἀντιμετώπιζαν ὅσους τολμοῦσαν νὰ τοὺς πάρουν τὶς ἀγαπημένες τους παλλακίδες.    Ἀκόμα, ὁ Ὅμηρος γράφει παρακάτω στὴν ἴδια ῥαψωδία πὼς τράβηξε καὶ τὸ σπαθί του ὁ Πηλείδης γιὰ νὰ σκοτώσει τὸν Ἀτρείδη, ἐξ αἰτίας τοῦ χόλου