Ετυμολογική

  24. Ἄλλες μεγάλες συμπτώσεις εἶναι καὶ τὸ περπάτημα τοῦ Ἰησοῦ ἐπὶ τῆς θαλάσσης, ( «ἀπῆλθε πρὸς αὐτοὺς ὁ ᾿Ιησοῦς περιπατῶν ἐπὶ τῆς θαλάσσης» , Κατὰ Ματθαῖον, 14, 25) καὶ τὸ γνωστὸ σὲ ὅλους Πάσχα, ποὺ καὶ πάλι φαίνονται νὰ εἶναι βγαλμένα ἀπὸ κάποια ἑλληνικὴ ἱστορία. Ὁ Ἀπολλώνιος ὁ Ῥόδιος στὰ «Ἀργοναυτικά» (Α’, 179-184) γράφει πὼς ὁ Ἀργοναύτης Εὔφημος, ὁ υἰὸς τοῦ Ποσειδῶνος εἶχε τὸ χάρισμα λόγῳ τοῦ πατρός του νὰ περπατᾶ/ τρέχει πάνω στὰ κύματα, χωρὶς κὰν νὰ βρέχει τὰ πόδια του : «Ταίναρον αὖτ’ ἐπὶ τοῖσι λιπὼν Εὔφημος ἵκανεν, τόν ῥα Ποσειδάωνι ποδωκηέστατον ἄλλων Εὐρώπη Τιτυοῖο μεγασθενέος τέκε κούρη. κεῖνος ἀνὴρ καὶ πόντου ἐπὶ γλαυκοῖο θέεσκεν οἴδματος, οὐδὲ θοοὺς βάπτεν πόδας, ἀλλ’ ὅσον ἄκροις ἴχνεσι τεγγόμενος διερῇ πεφόρητο κελεύθῳ». Σχετικῶς μὲ τὴν σταύρωσιν τοῦ Ἰησοῦ, ἡ ὁποία ἑορτάζεται ἀπὸ τοὺς περισσοτέρους Χριστιανοὺς κατὰ τὸ Πάσχα (Πεσάχ εἶναι μεγαλοπρεπὴς ἑορτὴ τῶν Ἰουδαίων πρὸς ἐνθύμισιν τῆς Ἐξόδου τους μὲ ἀρχηγὸν τὸν Μωϋσή, υἰοθετήθηκε ὁ ὅρος ἀπὸ τοὺς Χριστιανοὺς νὰ συμβ