Ετυμολογική

  26. Ἔπειτα τελετουργικὰ ἀπὸ τὰ Ἐλευσίνεια καὶ τὰ Καβείρια μυστήρια φαίνεται πὼς ἔφτασαν καὶ αὐτὰ ὑπὸ ἀλλότριον μανδύα στὶς μέρες μας. Ὡς μῦστες τῶν Καβειρίων μυστηρίων μᾶς ἀντελάμβανον οἱ νομάδες ἀπὸ τὰ βάθη τῆς Ἀσίας, Τουρκαλβανοὶ καὶ ὅταν ἐγκατεστάθησαν στὴν εὑρύτερη περιοχὴ, ἐπειδὴ θεωροῦσαν τοὺς Ἕλληνες ἀπίστους στὸν Μωαμεθανισμὸν τὸν ὁποῖον οἱ ἴδιοι ἠσπάζοντο, ἔδωσαν τὸ προσωνύμιον «Γκιαούρης» στοὺς ἐχθρούς των, Ἕλληνες (Καβείρια > ἀραβ. Γκαβίρ > Γκιαΰρ > Γκιαούρ), ὁ ὁποῖος συνυφάνθη μὲ τοὺς πιστοὺς τῆς χριστιανικῆς θρησκείας, ἡ ὁποία θρησκεία εἶχε ἤδη ἐπιβληθεῖ στὴν Ἑλλάδα, τὴν ἐποχὴ ποὺ αὐτοὶ ξεκίνησαν τὴν ἀπόβασίν τους ἀπὸ τὰ βάθη τῆς Ἀσίας στὰ  πατρογονικὰ  ἐδάφη μας. … «Διὰ τὸ μυστήριον τῆς ἐξομολογήσεως λ.χ., ὁ Decharme στὴν «Μυθολογία τῆς Ἀρχαίας Ἑλλάδος» γράφει: «Ὁ ἠθικὸς χαρακτὴρ τοῦ καθαρμοῦ τούτου ‐τῆς ἐξομολογήσεως‐ ἐκφράζεται σαφῶς ἐν τοῖς μυστηρίοις τῆς Σαμοθράκης ‐Καβείρια‐, ἐν οἷς ἱερεὺς εἰδικός, ὄνομα Κόης ( < κοῶ= ἀκούω, νοῶ, βλ. Λαοκόων, ἐξ ο