Ετυμολογική

ΤΑ ΠΑΝΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΚΑΙ ΜΥΘΟΙ ΚΑΙ Η ΕΒΡΑΪΚΗ ΒΙΒΛΟΣ! (συνέχεια ἀπὸ ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΑΝΤΙΛΗΨΕΩΣ ΤΟΥ ΘΕΙΟΥ (ΜΕΡΟΣ 9ον) )  14. Ἔπειτα εἶναι γνωστὴ στοὺς περισσοτέρους Ἕλληνας σήμερα ἡ θυσία τοῦ Ἀβραάμ, ὅπου ὁ Θεὸς γιὰ νὰ τὸν δοκιμάσει, τὸν διέταξε νὰ σφάξει τὸ παιδί του, τὸν Ἰσαὰκ. Ἐνῶ ὁ Ἀβραὰμ εἶχε ἑτοιμάσει τὰ ξύλα στὸ θυσιαστήριον καὶ εἶχε πιάσει τὴν μάχαιρα, ξαφνικὰ τὸ παιδί ἀντικαθίσταται ἀπὸ ἕνα κριὸν καὶ θυσιάζεται αὐτὸς ἀντὶ τοῦ Ἰσαάκ ( «Γένεσις», 22). Ὅμως συμπτωματικῶς καὶ πάλι προηγεῖται ἡ θυσία τοῦ Φρίξου στὸ Λαφύστιον ὄρος. Ἡ Ἰνὼ, κόρη τοῦ Κάδμου, πῆρε γιὰ σύζυγον τὸν βασιλέα τοῦ Ὀρχομενοῦ, τὸν Ἀθάμαντα,καὶ τοῦ γέννησε τὸν Λέαρχον καὶ τὸν Μελικέρτη. Ὅμως ὁ Ἀθάμας εἶχε ἤδη δύο παιδιὰ ἀπὸ τὴν Νεφέλη, τὸν Φρίξον καὶ τὴν Ἕλλη. Ἡ Ἰνὼ λοιπὸν ἀπὸ ζήλια πρὸς τὰ παιδιὰ τοῦ συζύγου της, ἔπεισε τὶς γυναῖκες τῆς πόλεως νὰ ψήσουν τοὺς σπόρους, ὥστε αὐτοὶ νὰ μὴ καρποφοροῦν καὶ παρουσίασε χρησμὸν στὸν Ἀθάμαντα πὼς ἡ μόνη λύσις νὰ ξανακαρποφορήσει ἡ γῆ τους εἶναι νὰ θυσιαστεῖ ὁ

(Πῖδαξ τοῦ Ὠρίωνος στὴν Μεσσίνα τῆς Ἰταλίας)  ΤΑ ΠΑΝΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΚΑΙ ΜΥΘΟΙ ΚΑΙ Η ΕΒΡΑΪΚΗ ΒΙΒΛΟΣ! (συνέχεια ἀπὸ  ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΑΝΤΙΛΗΨΕΩΣ ΤΟΥ ΘΕΙΟΥ (ΜΕΡΟΣ 8ον) )  9. Ἄλλη τυχαία σύμπτωσις φαίνεται πὼς εἶναι καὶ ἡ ἱστορία τῆς στείρας Σάρρας καὶ τοῦ Ἀβραὰμ , οἱ ὁποῖοι δὲν μποροῦσαν νὰ κάνουν παιδιὰ μέχρι ποὺ ἐπισκέφθηκαν τὸν Ἀβραὰμ τρεῖς ἄγγελοι καὶ ἐκεῖνος τοὺς παρέθεσε γεῦμα , στὸ ὁποῖον τοῦ ἀνεκοίνωσαν πὼς θὰ ἀποκτήσει παιδί , τὸν λεγόμενον Ἰσαάκ . Ὅμως αὐτὴ ἡ ἱστορία θυμίζει τὴν κατὰ πολὺ προγενεστέρα γέννησιν τοῦ Ὠρίωνος ! στὴν ὁποία ἔχουν ἀναφερθεῖ πολλοὶ Ἕλληνες καὶ ξένοι , ὅπως ὁ Νόννος ὁ Πανοπολίτης ( Διονυσιακά , Ι Γ' , 96-101 « οἵ θ᾽ Ὑρίην ἐνέμοντο , θεηδόχον οὖδας ἀρούρης , ξεινοδόκου μεθέπουσαν ἐπωνυμίην Ὑριῆος , ἧχι Γίγας ἀπέλεθρος ἀπειρογάμων ἀπὸ λέκτρων Ὠρίων τριπάτωρ ἀπὸ μητέρος ἄνθορε Γαίης , εὖτε θεῶν τριγόνοισιν ἀεξηθεῖσα γενέθλαις εἰς τόκον αὐτοτέλεστον ἐμορφώθη » ), ὁ Ὑγῖνος , ὁ Παλαίφατος , ὁ Decharme ( « Ὑριεὺς ἐδέχ

ΤΑ ΠΑΝΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΚΑΙ ΜΥΘΟΙ ΚΑΙ Η ΕΒΡΑΪΚΗ ΒΙΒΛΟΣ! (συνέχεια ἀπὸ ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΑΝΤΙΛΗΨΕΩΣ ΤΟΥ ΘΕΙΟΥ (ΜΕΡΟΣ 7ον) )  7. Ἑπόμενη σύμπτωσις…εἶναι ἡ γνωστὴ ἱστορία τοῦ Σαμψὼν καὶ τῆς Δαλιδᾶς. Στοὺς «Κριτές» τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, ἀναφέρεται πὼς ὁ Σαμψὼν ἔκρυβε ὅλη τὴν δύναμίν του στὶς τρίχες τῆς κεφαλῆς του. Ἡ ἐρωμένη του Δαλιδὰ ( < δηλέομαι =βλάπτω) τὸν πρόδωσε καὶ ἐνῶ αὐτὸς κοιμόταν τοῦ ἔκοψε τὴν μακριὰ κόμη του, ὥστε αὐτὸς ἀπεδυναμώθη καὶ κατόπιν συνελήφθη καὶ ἐτυφλώθη ἀπὸ τοὺς ἐχθρούς του, τοὺς «κακοὺς» Φιλισταίους*, προαιωνίους ἐχθροὺς τῶν Ἑβραίων. Ὅμως προηγεῖται κατὰ πολὺ αὐτῆς τῆς ἱστορίας ἡ δική μας τοῦ Νίσου καὶ τῆς κόρης του, τῆς Σκύλλας. Ὁ Νῖσος, ὁ υἰὸς τοῦ Πανδίονος καὶ ἀδελφὸς τοῦ Αἰγέως (πατὴρ τοῦ Θησέως καὶ βασιλεὺς τῶν Ἀθηνῶν), ἦταν βασιλεὺς τῶν Μεγάρων. Ὁ Ἀπολλόδωρος γράφει πὼς εἶχε στὴν κεφαλή του μία πορφυρὰ τρίχα, ποὺ χρησμὸς ἔλεγε πὼς ὅταν αὐτὴ κοπεῖ, ἐκεῖνος θὰ πεθάνει. Ἡ κόρη του Σκύλλα ἐρωτεύθηκε τὸν Μίνωα, ὅταν αὐτὸς πολιορκοῦσε τὰ Μέγαρα καὶ πρ