Ετυμολογική

  Στὸ σύγγραμμα τοῦ Πλουτάρχου «Περὶ τοῦ ἐμφαινομένου προσώπου τῷ κύκλῳ τῆς σελήνης» ἐκτὸς ἀπὸ γνώσεις ἀστρονομίας, φυσικῆς, μαθηματικῶν, γεωμετρίας, ἐκτὸς τῶν γνώσεων περὶ κοσμογονίας, περὶ τῆς μορφῆς, δομῆς, μεγέθους, ῥόλου καὶ κινήσεως τῆς σελήνης καὶ τῆς ἁλληλεπιδράσεώς της μὲ τὴν γῆ καὶ τὁν ἥλιον, τῆς ζωῆς ποὺ πιθανότατα εὐδοκιμεῖ ἐκεῖ κ.ἄ παρόμοια, μπορεῖ κανεὶς νὰ ἀντλήσει πληροφορίες καὶ γιὰ θέματα ποὺ ἅπτονται τοῦ «μεταθανατίου ἀγνώστου», ποὺ μέσα ἀπὸ τὴν λεπτομερὴ προσέγγισιν -καὶ- στὸ προαναφερθὲν σύγγραμμα τοῦ Πλουτάρχου φαίνεται πὼς γιὰ τοὺς ἀρχαίους προγόνους μας δὲν ἦταν κάτι τόσον «ἄγνωστον» ἤ τουλάχιστον συνεζητεῖτο σὰν νὰ εἶναι γνωστόν. Τὸ σύγγραμμα -φαίνεται; πὼς- δὲν διεσώθη ὁλόκληρον, ὁπότε ἀρκετὲς φορὲς διακόπτεται καὶ μάλιστα πολλάκις σὲ καίρια σημεῖα. Τὰ πρόσωπα τοῦ διαλόγου εἶναι ὁ ἀδελφὸς τοῦ Πλουτάρχου, Λαμπρίας ( Quaestiones Convivales , 1,2,8/ 2,2,8) ὁ ὁποῖος ὑπῆρξε ἱερεὺς στὸ μαντεῖον τῆς Λιβαδειᾶς (βλ. «Περὶ τῶν ἐκλελοιπώτων χρηστηρίων», 431) καὶ κατ

Ὁ Ἀπολλώνιος ὁ Ῥόδιος στὰ «Ἀργοναυτικά», (Δ’, 1695), τὰ «Ὀρφικὰ Ἀργοναυτικά» (1355 κ. ἑξ.) κ.ἄ ἀναφέρονται στὴν «ἐμφάνισιν» τῆς Ἀνάφης, ἡ ὁποία συνέβη στὰ χρόνια τῆς Ἀργοναυτικῆς ἐκστρατείας* 1 . Ἀναφέρουν λοιπὸν οἱ πηγές : «Ἔνθα τί σοι, Μουσαῖε θεηγενές, ἐξαγορεύσω, ὅσσα πάθον Μινύῃσιν ὁμοῦ ποτὶ Σύρτιν ἀήταις ἠδ’ ὡς ἐξεσάωθεν ἁλιπλάγκτοιο πορείης· ὅσσα τ’ ἄρ’ ἐν Κρήτῃ πάθον ἄλγεα τετληῶτες, χάλκειον τριγίγαντα δοκεύμενον ὄφρ’ ἱκόμεσθα, ὅς ῥα οἱ οὐκ εἴα λιμένων ἔντοσθεν ἱκέσθαι. ἠδ’ ὡς θεινόμενοι βαρυηχέι κύματι πόντου, ῥίμφα τε κυανέῃσι βαρυνόμενοι νεφέλῃσιν ἠλπόμεθα σκοπέλοισι Μελαντίοισιν ἔχεσθαι νῆα θοήν. Παιὰν δ’ ἄρ’ ἑκηβόλος ἀγχόθι ναίων Δῆλου ἄπο κραναῆς ἦκεν βέλος, ἔκ δ’ ἀνέφηνε μεσσάτιον Σποράδων· Ἀνάφην δέ ἑ πάντες ὀπίσσω νῆσον ἐπικλῄζουσι περικτίονες ἄνθρωποι», Ὀρφικά, 1355 κ.ἑξ. ( =Τώρα σὲ σένα, θεογέννητε Μουσαῖε* 2 , θὰ ἐξιστορήσω ὅσα ἔπαθον ἐγὼ καὶ οἱ Μινύες* 3 κάποτε στὴν Σύρτιν* 4 ἀπὸ τοὺς ἀνέμους καὶ πῶς σωθήκαμε ἀπὸ τὴν ἁλίπλαγκτον* 5 πορεία· ὅσα στὴν Κρήτη δ

  Ἡ λέξις «ἀνδρεία» ἐτυμολογεῖται ἐκ τοῦ ἀνδρός· ὁ δὲ ἀνὴρ ἐκ τῶν «ἄνω + αἴρω ( =σηκώνω, ὁ πράττων ἐπὶ τῇ ἀνατάσει τῆς οἰκογενείας, τῆς πατρίδος, τῆς κοινωνίας) ». Τὸ γράμμα -ρ στὸ τέλος δὲν ἐτέθη τυχαίως, ἀλλὰ γιὰ νὰ ὑποδείξει ῥοὴ καὶ ὁρμή. Διότι χρειάζεται ὁρμὴ καὶ θάρρος γιὰ νὰ ἐξυψώσεις τὸν οἶκον σου, τὸ γένος σου, τὴν πατρίδα σου. Γι’ αὐτὸ καὶ ὁ φροντίζων καὶ ἐκπληρώσας τὸ ὁμηρικὸν πρόσταγμα ἀνδρείας «αἰὲν ἀριστεύειν καὶ ὑπείροχον ἔμμεναι ἄλλων. ΜΗΔΕ ΓΕΝΟΣ ΠΑΤΕΡΩΝ ΑΙΣΧΥΝΕΜΕΝ» , (Ἰλιάς, Ζ’, 208) ἐλέχθη καὶ ΓΕΝΝΑΙΟΣ , διότι μόνον ὁ ἐξ ἐκλεκτῆς γενεᾶς, ὁ εὐ-γενής, ὁ ΓΕΝΝΑΔΑΣ παραμένει πιστὸς στὸ ὑψηλὸν ἑλληνικὸν ἰδανικὸν τοῦ μὴ καταισχύνειν τὸ γένος του μὲ κάθε κόστος, κρατώντας τὸν ὅρκον τοῦ Ἀθηναίου ἐφήβου : «Οὐ καταισχυνῶ τὰ ὅπλα τὰ ἱερὰ, οὐδ' ἐγκαταλείψω τὸν παραστάτην ὅτῳ ἂν στοιχήσω· ἀμυνῶ δὲ καὶ ὑπὲρ ἱερῶν καὶ ὁσίων καὶ μόνος καὶ μετὰ πολλῶν. καὶ τὴν πατρίδα οὐκ ἐλάσσω παραδώσω, πλείω δὲ καὶ ἀρείω ὅσης ἂν παραδέξωμαι…καὶ ἂν τις ἀναιρῇ τοὺς θεσμοὺς ἢ μὴ πείθηται οὐκ ἐπ

  ΟΡΙΣΜΟΣ ΠΑΡΑΘΕΤΙΚΩΝ  Η ἰδιότης ἢ ποιότης, τὴν ὁποίαν δηλοῖ ἕν ἐπίθετον, δύναται νὰ ὑπάρχη εἰς περισσότερα τοῦ ἑνὸς ὄντα, ἀλλ’ εἰς διάφορον βαθμόν : λευκὸς ὁ ἄρτος, λευκὴ ἡ χιών, λευκὸν τὸ ὀστοῦν. 1.Ὅταν τὸ ἐπίθετον δηλοῖ, ὅτι ἕν οὐσιαστικὸν ἔχει ἁπλῶς τὴν δηλουμένην ὑπ’ αὐτοῦ ποιότητα ἢ ἰδιότητα, λέγεται ἐπίθετον θετικοῦ βαθμοῦ ἢ θετικόν : ὁ ὑψηλὸς ῎Ολυμπος· 2.Ὅταν τὸ ἐπίθετον δηλοῖ, ὅτι ἕν οὐσιαστικὸν ἔχει τὴν δηλουμένην ὑπ’ αὐτοῦ ποιότητα ἢ ἰδιότητα εἰς ἀνώτερον βαθμὸν ἐν συγκρίσει πρὸς ἕν ἄλλο οὐσιαστικὸν ὁμοειδὲς ἢ ἐτεροειδὲς ἢ ἐν συγκρίσει πρὸς πολλὰ ἄλλα, ὡς ἕν τι λαμβανόμενα, λέγεται ἐπίθετον συγκριτικοῦ βαθμοῦ ἢ συγκριτικόν : ὁ ῎Ολυμπός ἐστιν ὑψηλότερος τῆς ῎Οσσης - ἵππος λευκότερος χιόνος - χρυσὸς δὲ κρείσσων μυρίων λόγων βροτοῖς· 3.Ὅταν τὸ ἐπίθετον δηλοῖ ὅτι ἕν οὐσιαστικὸν ἔχει τὴν δηλουμένην ὑπ’ αὐτοῦ ποιότητα ἢ ἰδιότητα εἰς ἀνώτατον βαθμὸν καθ’ ἑαυτὸ ἢ ἐν συγκρίσει πρὸς πάντα τὰ ἄλλα ὁμοειδῆ ὄντα, λέγεται ἐπίθετον ὑπερθετικοῦ βαθμοῦ ἢ ὑπερθετικόν : ὁ ὑψηλότατος ῎Ο