Ετυμολογική

Γράφει ὁ Ἀθανάσιος Σταγειρίτης (Ὠγυγία ἤ Ἀρχαιολογία, Β', 10) περὶ τοῦ Ἀπόλλωνος :  «Ὁ  Ἀπόλλων ἦτον, ὡς εἴρηται, υἰὸς τοῦ Διὸς καὶ τῆς Λητοῦς. Κατ' ἄλλους δέ, ἦτον υἰὸς τοῦ Ὀσίριδος καὶ τῆς Ἴσιδος καὶ ἡ Λητὼ ἦτον μόνον τροφὸς αὐτοῦ. Ἄλλοι δὲ λέγουσιν αὐτὸν υἰὸν τοῦ Ἡφαίστου καὶ ἄλλοι τοῦ Κορύβαντος. Ἦσαν ὅμως πέντε Ἀπόλλωνες.  Καὶ ὁ μὲν πρεσβύτατος ἦτον Αἰγύπτιος καὶ υἰὸς τοῦ Ὀσίριδος ἤ τοῦ Διονύσου, τὸν ὁποῖον ὠνόμαζον Ὧρον οἱ Αἰγύπτιοι.  Ὁ δὲ δεύτερος υἰὸς τοῦ Ἡφαίστου καὶ προστάτης τῶν Ἀθηνῶν.  Ὁ δὲ τρίτος τοῦ Κορύβαντος, ὁ γεννηθεὶς εἰς τὴν Κρήτην καὶ εἶχε μὲ τὸν Δία διαφορὰν περὶ τῆς νήσου αὐτῆς.  Ὁ δὲ τέταρτος υἰὸς τοῦ Διὸς καὶ τῆς Λητοῦς, ὅστις ἦλθεν ἐκ τῶν Ὑπερβορείων εἰς τοὺς Δελφούς.  Ὁ δὲ πέμπτος ἦταν Ἀρκάς, καὶ πρῶτος νομοθέτης τῶν Ἀρκάδων, ὅθεν ὠνόμασαν αὐτὸν οἱ Ἀρκάδες Νόμιον· ὁ γνωστότατος δὲ πάντων καὶ ἐπισημότατος εἶναι ὁ υἰὸς τοῦ Διὸς καὶ τῆς Λητοῦς, καὶ κατὰ τὴν συνήθειαν ἀναφέρουσιν εἰς αὐτὸν καὶ τὴν ἱστορίαν καὶ μυθολογίαν τῶν ἄλλων.  Διὰ τοῦτο λοιπὸν ἀναφ

ΕΣΘ' ΗΜΑΡ, ΟΤΕ ΦΟΙΒΟΣ ΚΑΙ ΠΑΛΙΝ ΕΛΕΥΣΕΤΑΙ ΚΑΙ ΕΣ ΑΕΙ ΕΣΤΑΙ.  Ὁ  Ἀπόλλων εἶναι υἰὸς τοῦ Διὸς καὶ τῆς Λητοῦς*1 καὶ συμβολίζει τὴν ἔκφανσιν τοῦ θείου στον Ἥλιον. Δίδυμος ἀδελφή του διόλου τυχαίως εἶναι ἡ Ἄρτεμις, ἡ συμβολίζουσα τὴν Σελήνην.  «Εἶναι ὁ θεὸς τοῦ φωτός (ἐξ οὗ καὶ Ἥλιος), τῆς μαντικῆς (φέρει εἰς φῶς τὰ μελλούμενα), τῆς ἁρμονίας (ἁρμονικὴ πορεία πλανητῶν πέριξ τοῦ Ἡλίου), ἀλλὰ καὶ ἰατρός (διὰ τῶν ἰῶν =βελῶν, ἀκτινῶν ἰαίνει = θερμαίνει καὶ ἰᾶται = γιατρεύει).  Τὸ ὄνομα «Ἀπόλλων» προέρχεται πιθανὸν ἐκ τῆς ἐνδεχομένης ἐνίοτε φθοροποιοῦ δυνάμεως τοῦ θεοῦ Ἡλίου, ἐξ οὗ καὶ ὁ ὀρφικὸς στίχος :  «θεῶν ὀλοώτατε πάντων» (Ὀλοός = ὀλέθριος)».  Γράφει δὲ καὶ ὁ Εὐριπίδης στὸν «Φαέθοντα» τὰ λόγια τῆς Κλυμένης, μητρὸς τοῦ Φαέθοντος ποὺ ἔχασε τὸν υἰόν της, ὅταν ἔπεσε ἀπὸ τὸ ἅρμα τοῦ πατρός του, Ἡλίου :  «ὦ καλλιφεγγὲς Ἥλι' ὡς μ' ἀπώλεσας καὶ τόνδ' Ἀπόλλων δ' ἐν βροτοῖς ὀρθῶς καλῇ, ὅστις τὰ σιγῶντ' ὀνόματ' οἶδε δαιμόνων».   ( = Ἥλιε ποὺ λάμπεις ὄμορφα, πῶς μᾶς κατέστρ

Ὁ ὅρος «Τουρκία» ποὺ χαρακτηρίζει σήμερα τὰ ἄλλοτε ἑλληνικότατα ἐδάφη μας προέρχεται ἐκ τῆς λέξεως tulga ( = ἐνείλημα κεφαλῆς, τουρμπάνι) τὸ ὁποῖον χαρακτήριζε τοὺς Τούρκους ἡγεμόνες. Ἡ λέξις tulga προέρχεται καὶ αὐτὴ ἐκ τῆς ἑλληνικῆς λέξεως «τύλη» ( =ἐξόγκωμα, στρογγυλὸν προσκέφαλον, μέρος τοῦ σώματος ποὺ ἔχει κυρτωθεῖ ἀπὸ πίεσιν), ἐξ οὗ καὶ τυλυφάντης εἶναι ὁ ὑφαίνων σκεπάσματα, ἐξ οὗ καὶ turkey στὰ ἀγγλικὰ εἶναι ἡ γαλοποῦλα, λόγῳ τοῦ κυρτωμένου λειρίου της. Ἐκ τῆς τύλης/ τύλας λοιπὸν ἐδημιουργήθη ἡ λέξις tulga καὶ διὰ ἐναλλαγῆς τῶν ὑγρῶν λ-ρ > turga > turgi > Τοῦρκοι.  Καὶ φυσικῶς εἶναι περιττὸν νὰ γραφτεῖ πὼς τῶν κατ' ἐξοχὴν Τούρκων ἡ κοιτίς τους ηὑρίσκετο στὰ βάθη τῆς Ἀσίας, ὅπου ζοῦσαν νομαδικῶς. Τὰ μέρη τὰ ὁποῖα θεωροῦνται σήμερα «Τουρκία» φέρουν ὅλα ἑλληνικότατα ἤ ἔστω βαρβαροποιημένα ἑλληνικὰ ὀνόματα. Ἄλλωστε πῶς θὰ ἦτο δυνατὸν νὰ συμβαίνει τὸ ἀντίθετον ὅταν συγκροτημένη γλῶσσα μὲ ἀλφάβητον οἱ Τοῦρκοι ἀπέκτησαν μόλις τὸν 20ον αἰ., ὅταν πρωτοχρησιμοποίησαν τὸ ἀρκαδ