Ετυμολογική

Ἡ  Ἀθηνᾶ εἶναι θυγάτηρ τοῦ Διός, ἡ ὁποία ἐγεννήθη ἀπὸ τὸ κεφάλι του μὲ τὴν βοήθεια τοῦ Ἡφαίστου ποὺ τὸ πελέκησε, ἐξ οὗ καὶ ἡ θεὸς συμβολίζει τὴν νόησιν τοῦ θείου, τὴν σοφία, κάτι τὸ ὁποῖον κατὰ τὰ χριστιανικὰ χρόνια τοῦ ἀνελεήτου κυνηγητοῦ τῶν Ἑλλήνων, ποὺ τοὺς ἤλλαξον τὴν πίστιν, κατέληξε νὰ προσαρμοστεῖ σὲ «Ἅγιον πνεῦμα, τὸ ἐκπορευόμενον ἐκ τοῦ -κεφαλιοῦ τοῦ- πατρός, τὸ φωτίζων τὸν νοῦν», καὶ δὴ μὲ τὴν μορφὴ περιστέρας, ὡς ἡ Ἀθηνᾶ περιγράφεται μεταμορφωμένη σὲ πελεία ( =περιστέρα) στὴν Ὀδυσσεία. Ἐν ὀλίγοις, ἡ τριὰς τῶν Ἑλλήνων «Ζεύς-πατὴρ, Ἀπόλλων-υἰὸς καὶ Ἀθηνᾶ-σοφία», ἔγινε «πατήρ, υἰὸς καὶ ἅγιον πνεῦμα *1».  «Ζεῦ τε πάτερ καὶ Ἀθηναίη καὶ Ἄπολλον» , Ἰλιάς, Δ', 288.  «Ἀθηνᾶν, μῆτιν ( =σοφίαν) οὖσαν καὶ φρόνησιν, ἐκ τῆς κεφαλῆς γενέσθαι τοῦ Διός, σύμβολον εἶναι» , Γαληνός, TLG Work 032, 3.8.1  «Παλλάδος ( =Ἀθηνᾶς) καὶ Λοξίου ( =Ἀπόλλωνος) καὶ τοῦ πάντα κραίνοντος τρίτου Σωτῆρος» , Ἐυμενίδες, στ. 758, Αἰσχύλος.  «Τρίτος Σωτὴρ εἶναι ὁ Ζεύς· μὲ τὴν ἔννοιαν ὁ ὁμοῦ μετὰ τῶν δύο ἄλ

Σήμερα τὸ βράδυ ἡ ἀδελφὴ τοῦ Ἀπόλλωνος-Ἡλίου, ἡ Ἄρτεμις-Σελήνη θὰ βρίσκεται στὸ περίγειόν της, στὴν πλησιεστέρα ἀπόστασίν της ἀπὸ τὴν γῆ.  Συνάμα ἀπόψε ξεκινᾶ τὴν νέα της περιφορὰ γύρω ἀπὸ τὸν πλανήτη μάς, ἤτοι θὰ ἔχουμε καὶ νουμηνία (νέα μήνη-μῆνα).  «Ἡ συχνότητα τῶν σεισμῶν, τῶν καταιγίδων καὶ τῶν πλημμυρῶν αὐξάνει κατὰ τὴν φάσι τῆς Πανσελήνου, ὁμοίως καὶ τῆς Νέας Σελήνης. Ἡ εὐθυγράμμισις Ἡλίου – Σελήνης ἀσκεῖ συνδυασμένη βαρυτικὴ ἐπίδρασι ποὺ ἔχει ὡς ἀποτέλεσμα ὑψηλότερα παλιρροϊκὰ κύματα (spring tides). Ὅταν ἐπιπλέον τὸ περίγειον καὶ ἡ πανσέληνος ἢ ἡ νέα σελήνη συμπίπτουν, οἱ προκαλούμενες παλίρροιες εἶναι ἀκόμη ἐντονώτερες, ὁμοίως καὶ τὰ σχετικὰ καιρικὰ φαινόμενα, ὅπως παράκτιες καταιγίδες καὶ πλημμύρες», Ἀστρολογικόν, ἡμερολόγιον, ἀστρονομία τοῦ ἔτους.  Εἶναι γνωστὸν πὼς ἡ Σελήνη εἶχε ἐξ ἀρχαιοτάτων χρόνων συσχετισθεῖ μὲ τὴν πρόκλησιν τῆς παλίρροιας καὶ ἀντιστοίχως καὶ τῆς ἄμπωτης, τὸ «φούσκωμα καὶ τράβηγμα» τῶν ὑδάτων, φυσικὰ φαινόμενα ποὺ προκαλοῦνται κατὰ κύριον λόγον ἀπὸ τὴν

Στὶς 11 Ἰανουαρίου τοῦ 1982 μία δράκα προδοτῶν καὶ ἀνθελλήνων πολιτικάντηδων καὶ «φιλολόγων» κατέστησαν τοὺς Ἕλληνας μονοτόνους, πολλάκις δὲ καὶ ἐντελῶς ἀτόνους μὲ τὰ μεταμεσονύχτια νομοθετήματά τους· κοινῶς ἐργαζόμενοι σὰν ἀρουραῖοι. Ἡ συζήτησις βεβαίως δὲν ἦταν καινούργια, οὔτε εἶχε ξεκινήσει ξαφνικῶς, ἀλλὰ ὑπῆρξε πολυετὴς προεργασία καὶ συνεργασία-συνωμοσία τῶν τότε πολιτικῶν δυνάμεων γιὰ τὸ πῶς θὰ ἐπιτευχθεῖ ἡ ἀλλαγὴ αὐτὴ στὴν γλῶσσα μας μετὰ ἀπὸ 2 χιλιετίες πολυτονικῆς γραφῆς! Γι' αὐτὸ καὶ τὸ θέμα εἰσήχθη μὲ ὕπουλον τρόπον καὶ δὴ παράνομον, καθῶς ἦταν προσκολλημένον σὲ ἄλλον, ἄσχετον νόμον.  Γιὰ τὰ μάτια βεβαίως τοῦ κόσμου, ὅταν τελικῶς ἐτέθη καὶ εὐθέως τὸ θέμα πρὸς ψήφισιν, ἄλλοι δήλωναν παρόντες, ἄλλοι ἦταν ἀπόντες, ἄλλοι διετείνοντο πὼς δὲν ἤξεραν-δὲν εἶδαν, ἄλλοι ἦταν κουρασμένοι (καθῶς τὸ θέμα τῆς καταργήσεως τοῦ πολυτονικοῦ εἰσηγήθη στὴν βουλὴ τῶν ἀνθελλήνων «ξαφνικῶς» καὶ παραπλεύρως καὶ ἐτέθη σὲ ψηφοφορία ἀργὰ τὰ μεσάνυχτα-ξημερώματα τῆς ἑπομένης! )· ὅ,τι ἀκριβῶς γίνετ

Ἐπειδὴ συναντᾶται συχνᾶ στὴν νεοταξικὴ ἐποχή μας, τῆς ἐνοχοποιήσεως τῶν ὑγιῶν ὀργανισμῶν καὶ τῆς ὑπερασπίσεως τῶν παρασίτων, οἱ ἄνευ λογικῆς καὶ νοήματος χαρακτηρισμοὶ «φασίστας, φασισμός, ῥατσισμός, ξενοφοβία κοκ» γιὰ ὁτιδήποτε καὶ ὁποιονδήποτε ὑπερασπίζεται τὸ γένος του, τὴν πατρίδα του, τὴν ἱστορία του, τὸ αἷμα καὶ τὰ κόκκαλα τῶν ἡρώων προγόνων του, καιρὸς εἶναι κάποια στιγμὴ νὰ ξεκαθαριστεῖ τὸ ἐννοιολογικὸν περιεχόμενον αὐτῶν τῶν ὅρων, ὥστε ἀφ' ἑνὸς νὰ γίνει ἀντιληπτὴ ἡ ἐννοιολογικὴ ἀπάτη, ὥστε νὰ παύσει νὰ γίνεται ἄστοχος χρῆσις τῶν ὅρων καὶ ἀφ' ἑτέρου νὰ γίνει κατανοητὸν τὸ πόσον ἀνιστόρητοι, ἀστοιχείωτοι, ὑπνωτισμένοι καὶ γιὰ γέλια εἶναι οἱ νομίζοντες πὼς μέμφουν τὸ ἦθος κάποιου, ὅταν ἐξαπολύουν τέτοιου εἴδους χαρακτηρισμούς.  Ὁ ὅρος «ῥατσισμός» δὲν εἶναι τίποτα περισσότερον ἀπὸ μία ἑβραιοκομμουνιστοτροτσκικὴ ἀνακάλυψιν τοῦ τελευταίου αἰῶνος ποὺ ἤνθισε τὶς τελευταῖες δεκαετίες, ὅπως καὶ ἡ «πολιτικὴ ὀρθότης» -καὶ ἄλλες νέες τάσεις καὶ κενοὶ νοήματος ὅροι-, πρὸς εὐκολωτέρα

Λέγουν οἱ χριστιανοὶ πὼς κατὰ τὰ Θεοφάνια ἑορτάζεται ἡ βάπτισις τοῦ Ἰησοῦ στὸν Ἰορδάνη ποταμὸν ἀπὸ τὸν Ἰωάννη τὸν Πρόδρομον/ Βαπτιστήν, ὁ ὁποῖος ἦταν ὁμήλικος τοῦ Ἰησοῦ κατὰ ἕξι μῆνες μόνον μεγαλύτερος, καὶ ἐπειδὴ ἔχει θεσπίσει ἡ Ἐκκλησία αὐθαιρέτως τὴν γέννησιν τοῦ Ἰησοῦ τὴν 25η Δεκεμβρίου (ὥστε νὰ συμπίπτει μὲ τὴν «γέννησιν» τοῦ Ἡλίου, ἤτοι τὴν ἀρχὴ τοῦ χειμερινοῦ ἡλιοστασίου), ἐθέσπισαν καὶ πάλι αὐθαιρέτως τὴν γέννησιν τοῦ Ἰωάννου, ἕξι μῆνες νωρίτερα -στὶς 24 Ἰουνίου-, ὥστε νὰ συμπίπτει μὲ τὶς πρῶτες ἡμέρες τοῦ... θερινοῦ ἡλιοστασίου.  Μάλιστα διόλου τυχαίως ἡ τελευταία ἑορτὴ ὠνομάσθη τοῦ «Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ... Φανιστοῦ» ( < φαίνω =λάμπω, ὅπως τὸ φῶς τοῦ Ἡλίου), ὅπου ἀκολουθῶνται ἔθιμα τὰ ὁποῖα θυμίζουν διονυσιακὲς τελετές*1 καὶ εὐχαριστίες στὸν Ἀπόλλωνα-Ἥλιον, ποὺ φαίνει/ φωτίζει τὰ πάντα, βλ. Ἀπολυτίκιον/Κοντάκιον Φώτων-Θεοφανίων.  Ὠνομάσθησαν δὲ «Θεοφάνια» διότι τὴν ὥρα τῆς βαπτίσεως τοῦ Ἰησοῦ λέγουν πὼς ἐνεφανίσθη ὁ Θεός, ἡ φωνή του γιὰ τὴν ἀκρίβεια, ὁμοῦ μετὰ τοῦ Ἁγίου πνεύμα

Μπορεῖ στὴν καρδιὰ τοῦ Ἀχιλλέως νὰ μπῆκαν πολλὲς γυναῖκες (Δηιδάμεια, Βρισηίς, Πενθεσίλεια κλπ), ἀλλὰ ἀπὸ ὅτι ἀποκαλύπτεται μέσα ἀπὸ τὴν γραμματεία μας, ἡ πραγματικὴ ἀχίλλειος πτέρνα τοῦ ἥρωος ἦταν ἡ νεωτέρα (περὶ τὰ 17-18 ἔτη) κόρη τοῦ Πριάμου καὶ ἀδελφὴ τοῦ Ἕκτορος καὶ Πάριδος, ἡ Πολυξένη.  Σύμφωνα μὲ τὸν συμμετέχοντα στὰ τρωικά, τὸν Δάρη τὸν Φρύγα, τὸν ἱερέα τοῦ Ἡφαίστου, ὅπως τὸν περιγράφει ὁ Ὅμηρος ( «Ἦν δέ τις ἐν Τρώεσσι Δάρης ἀφνειὸς ἀμύμων, ἱρεὺς Ἡφαίστοιο», Ἰλιάς, Ε', 9-10) καὶ ὅπως ἀναφέρει καὶ ὁ ἴδιος στὸ κείμενόν του -ἀπὸ ἔκδοσιν στὰ λατινικά- ( «Dares Phrygius, qui hanc historiam scripsit, ait se militasse usque dum Troia capta est, hos se vidisse cum indutiae essent, partim proelio interfuisse...», Ἱστορία γιὰ τὴν ἅλωσιν τῆς Τροῖας, 12)  γνωρίσαντα τὰ πρόσωπα ποὺ περιγράφει κατὰ τὴν διάρκεια τῆς στρατιωτικῆς του ὑπηρεσίας στὴν Τροία μέχρι τὴν ἅλωσίν της («Ἱστορία γιὰ τὴν ἅλωσιν τῆς Τροῖας», 12), ἡ Πολυξένη ἦταν μία πανέμορφη γυναῖκα.  Ἀναλυτικότερα, ὁ Δάρης γράφει π