Ετυμολογική

(Δελφοί)  Μὲ ἀφορμὴ τὸ θερινὸν ἡλιοστάσιον (21 Ἰουνίου)*1, 4η ἱσταμένου Σκιροφοριῶνος καὶ λίγο πρὶν τὴν ἀρχὴ τοῦ νέου ἔτους γιὰ τοὺς ἀρχαίους Ἕλληνες, ποὺ ξεκινᾶ μὲ τὴν πρώτη νουμηνία μετὰ τὸ θερινὸν ἡλιοστάσιον (ἤτοι φέτος τὴν 17η Ἰουλίου), ἄς γίνει νύξις καὶ στὸ ἀνάλημμα τοῦ Ἡλίου, ἤτοι στὴν βαθμηδὸν μεταβλητὴ θέσιν τοῦ Ἡλίου, ὅπως αὐτὸς ἐμφανίζεται στὸν οὐρανὸν ἄν κάποιος τὸν παρατηρεῖ σταθερῶς τὴν ἴδια ὥρα ἑκάστης ἡμέρας γιὰ ἕνα ἔτος. Ἡ καταγραφὴ τῆς μεταβλητῆς θέσεως τοῦ Ἀπόλλωνος-Ἡλίου στὸν οὐρανὸν σχηματίζει τὸ ἄπειρον (βλ. τὶς ἐκπληκτικὲς φωτογραφίες κου Ἀντωνίου Ἁγιομαμίτη ἀπὸ τὸ ἀνάλημμα τοῦ Ἡλίου σὲ διάφορα σημεῖα τῆς ἱερᾶς πατρίδος μας).  (Ἐρέχθειον)  (Ναὸς Ἥρας)  (Ναὸς Ἡφαίστου-Θησεῖον)  (Ναὸς Ἀπόλλωνος)  Κατὰ τὴν ἔναρξιν λοιπὸν τοῦ θερινοῦ ἡλιοστασίου ὁρᾶ κανεὶς τὸν φωτοδότη Ἀπόλλωνα νὰ βρίσκεται στὴν ὑψηλοτέρα ἄκρη τοῦ νοητοῦ ἀπείρου ποὺ σχηματίζει καθ' ὅλη τὴν διάρκεια τοῦ ἔτους, φαινόμενον ποὺ ὀφείλεται στὴν κλίσιν τοῦ γηίνου ἄξονος καὶ τῆς ἐλλειπτικῆς τροχιᾶς τῆς

Ὁ μέγας Ἕλλην πανεπιστήμων φιλόσοφος Ἀριστοτέλης, ὁ γλύπτης μαθητῶν ἐπιπέδου Ἀλεξάνδρου, φαίνεται πὼς ἔχει προκαλέσει, μὲ τὶς ἐπιστημονικότατες παρατηρήσεις του ἐπὶ τῆς φύσεως καὶ τῆς φυσικῆς ῥοῆς τῶν πραγμάτων, τρομερὸν πόνον καὶ πλήγματα στὴν ἀχαλίνωτη συνείδησιν κάποιων, γι' αὐτὸ καὶ μετὰ τὸν Ὅμηρον καὶ ἄλλους μεγάλους μας φιλοσόφους ἔχει μπεῖ καὶ αὐτὸς στὸ στόχαστρον τῶν παρὰ φύσιν διαγόντων τὸν βίον τους, ἠλιθίων καὶ προπαγανδιστῶν. Δὲν θὰ μποροῦσε λοιπὸν νὰ μὴ γίνεται πλῦσις ἐγκεφάλου γιὰ τὸν «Ἀριστοτελικὸν μισογυνισμόν, τὴν τοξικὴ πατριαρχία» καὶ ἄλλες τέτοιες μαλακίες στὰ σχολεῖα. Καὶ προσοχὴ ὅταν γράφω «μαλακίες» δὲν τὸ ἐννοῶ μὲ τὴν ἐπιβεβλημένη ἑβραϊκὴ λογικὴν ποὺ ἔχουν ἐπιβάλλει στὸν Ἕλληνα, αὐτὴν τῆς δέψεως, τῆς αὐτοϊκανοποιήσεως, ἡ ὁποία οὐδεμία σχέσιν ἔχει μὲ τὸ ἔτυμον· ἀλλὰ μὲ τὴν ἐτύμη ἔννοια καὶ λογικὴ τοῦ ὄρου, τῆς μαλακότητος, τοῦ ἀποτελέσματος τῆς ἀποφυγῆς σκληραγωγήσεως, αὐτοῦ ποὺ ἔχει λοιδορήσει ὁ θεῖος Ὅμηρος διὰ στόματος Θερσίτου «ὦ πέπονες κάκ’ ἐλέγχε’ Ἀχαι

Ἕνα ὑψίστης σημασίας θέμα ποὺ περνᾶ καὶ αὐτὸ «στὰ ψιλά» καὶ ποὺ φέτος ἐξετάστηκε καὶ σὲ πανελλαδικὸν ἐπίπεδον, εἶναι καὶ τὸ ψεῦδος τοῦ ἰνδοευρωπαϊσμοῦ, ἤτοι τῆς ἰνδοευρωπαϊκῆς θεωρίας· τῆς «ἐπιστημονικῆς» ὑποθέσεως ποὺ θέλει ἕναν ἀνύπαρκτον λαόν, μὲ ἀνύπαρκτη γλῶσσα, πολιτισμόν, γραφή, ἄνευ οὐδενὸς ἀποδεικτικοῦ στοιχείου ὑπάρξεως νὰ προϋπάρχει τάχα στὴν εὑρυτέρα περιοχὴ Εὐρώπης (ἑλληνικότατον ὄνομα) καὶ Ἰνδοασίας (ἐξίσου ἑλληνικὰ ὀνόματα) καὶ νὰ δίδει τὶς ῥίζες τῶν γλωσσῶν τῶν λαῶν τῆς προαναφερθείσης εὑρυτέρου περιοχῆς!  Γράφει τὸ βιβλίον τῶν λατινικῶν τὸ ὁποῖον οἱ μαθητὲς πρέπει νὰ ἀποστηθίσουν, ὥστε νὰ πᾶνε σὰν τὰ χαζὰ νὰ «διαπρέψουν» στὶς πανελλήνιες καὶ νὰ ἀνέβουν ἐπίπεδον μορφοποιήσεως, τὴν ἑξῆς ἀντιεπιστημονικὴ σαπίλα καὶ παραπληροφόρησιν :  «Ἡ λατινικὴ γλῶσσα ἦταν ἡ διάλεκτος τῶν Λατίνων, δηλ. τῶν κατοίκων τῆς περιοχῆς τοῦ Λατίου, στὴν ὁποία βρίσκεται καὶ ἡ Ῥώμη. Ἡ διάλεκτος αὐτή, ὅπως καὶ ἄλλες διάλεκτοι τῆς ἀρχαίας Ἰταλίας (π.χ. Φαλισκική καὶ ἡ Ὀσκο-ουμβρική) ἀνήκει στὴν ἰνδο

(Ὑδρία)  ΑΛΛΑ ΑΓΓΕΙΑ  Γιὰ τὴν ἄντλησιν καὶ μεταφορὰ τοῦ ὕδατος ἐχρησίμευον οἱ ΥΔΡΙΕΣ/ ΚΑΛΠΕΙΣ ( < « ἐκ τοῦ καλύβη, ὡς κοῖλον τι», Λεξ. Κοῦμα). «Ἡ ὑδρία καὶ κάλπις πρὸς ἄντλησιν καὶ μεταφορὰ ὕδατος μετὰ βραχέος λαιμοῦ, εὐρείας κοιλίας καὶ μιᾶς λαβῆς· ἐν τῷ μέσῳ τῆς κοιλίας ἔφερον καὶ ἑτέρας λαβάς, ἵνα εὐκολώτερον ἐμβαπτίζουν αὐτὰ εἰς τὸ ὕδωρ καὶ ἀναβιβάζουν ἐπὶ τῶν ὤμων των ἤ τῆς κεφαλῆς των, ὡς δεικνύουν αἱ παραστάσεις τῶν ὑδροφοριῶν. Τῆς καλπίδος ἐγίνετο χρῆσις καὶ κατὰ τὰς ψηφοφορίας καὶ πρὸς ἐναπόθεσιν τέφρας καὶ ὀστῶν νεκρῶν» , Ἐγκυκλ. Ἡλίου.  Εἴδη ὑδρίας εἶναι καὶ ἡ ΑΜΗ ( < ἀμάομαι =συγκεντρώνω, εἶδος μεγάλης ὑδρίας), οἱ ΚΡΩΣΣΟΙ ( < κερῶ =χέω), οἱ ΚΑΔΟΙ ( < χάζω).  (Κάδος)  Στὰ ἐλαιοδοχεῖα-μυροδοχεῖα κατατάσσεται ἡ ΛΗΚΥΘΟΣ ( < ἔλαιον + κεύθω ἤ λά + κεύθω)· «Ἡ λήκυθος μετὰ στενοῦ λαιμοῦ, ἐν αὐτῇ ἐφύλασσον ἔλαιον καὶ μύρον. Τὸ ἀγγεῖον τοῦτο ἔφερον μαζί των οἱ ἀγωνιζόμενοι· ὡσαύτως πλήρεις μύρου ἐτοποθέτουν πρὸς στολισμὸν τῆς νεκρικῆς κλίνης, αἵτινες συνεθάπτοντο

(Οἰνοχόη)  ΑΓΓΕΙΑ ΑΝΤΛΗΣΕΩΣ ΚΑΙ ΠΑΡΑΘΕΣΕΩΣ ΤΟΥ ΚΡΑΣΙΟΥ, ΑΓΓΕΙΑ ΣΠΟΝΔΩΝ ΚΑΙ ΑΠΟΘΗΚΕΥΤΙΚΑ ΑΓΓΕΙΑ ΤΡΟΦΙΜΩΝ  Ἀνεφέρθη ἤδη στὸ πρῶτον μέρος τοῦ ἄρθρου ἡ ΑΡΥΤΑΙΝΑ ( < «δι' ὧν ἤρυον ἐκ κρατῆρος, ἄλλως οἰνοχόη. Κάτωθεν εὐρύτερον, ἄνω συνηγμένον» ) ἤ ΚΥΑΘΟΣ ( < κύω) ἤ ΑΝΤΛΗΤΗΡΙΟΝ ( < ἀντλῶ), ἡ κουτάλα δηλαδὴ σὲ σχῆμα κυπέλλου μὲ πόδι καὶ ψηλὴ πρὸς τὰ ἐπάνω καμπύλη λαβή, ποὺ χρησιμοποιοῦσαν γιὰ νὰ ἀντλοῦν τὸν οἶνον ἀπὸ τὸν κρατῆρα, ὡς μέτρον γιὰ τὴν ἀνάμειξιν τοῦ οἴνου μὲ τὸ νερόν, ἀλλὰ καὶ ὡς ἀγγεῖον πόσεως.  (Οἰνοχόη Διπύλου  μὲ τὴν ἐπιγραφὴ :   «ΗΟΣ ΝΥΝ ΟΡΧΕΣΤΟΝ ΠΑΝΤΟΝ ΑΤΑΛΟΤΑΤΑ ΠΑΙΖΕΙ ΤΟΤΟ ΔΕΚΑΝ ΜΙΝ» , δηλ. «Ὅποιος ἐκ τῶν ὀρχηστῶν ὅλων ζωηρότερα χορεύσει, αὐτὸ ἐδῶ νὰ τοῦ δοθεῖ )  Ὕστερα ἔχουμε τὴν ΟΙΝΟΧΟΗ ( < οἶνος + χέω), δοχεῖον διὰ τοῦ ὁποίου ἤντλουν τὸν οἶνον ἐκ τοῦ κρατῆρος καὶ ἔχυνον αὐτὸν εἰς τὰ ποτήρια· εἶχε παχεῖαν κοιλία, λαβή, λαιμὸν καὶ ἀνοικτὸν στόμιον καὶ τὴν χρησιμοποιοῦσαν καὶ στὶς σπονδές, γι' αὐτὸ καὶ συνήθως τὶς συναντῶμεν καὶ ἀνάμεσα στὰ διάφορα κτ

Τὸ ἐν Παρισίοις Μουσεῖον -κλεπταποδόχος καλλίτερα- τοῦ Λούβρου ἐναβρύνεται καὶ καμαρώνει προβάλλοντας -καί- τὴν Νίκη τῆς Σαμοθράκης.  Στὶς 11 Μαΐου τοῦ 1864, ἡ Νίκη μας ἀπεσπάσθη ἀπὸ τὴν ἱερὰ γενέτειρά της, ὅταν τὴν ἔστειλαν στὴν Γαλλία, κι ἀπὸ τότε δὲν ἐπέστρεψε στὰ ἐδάφη ποὺ τὴν γέννησαν...  Πρόκειται γιὰ ἄγαλμα ὕψους 2,75 μέτρων καὶ μαζὶ μὲ τὴν πλώρη τοῦ πλοίου πάνω στὴν ὁποία στέκει, 5,12 μέτρων καὶ βάρους 2 τόννων. Τὸ ἄγαλμα τῆς Νίκης εἶναι κατασκευασμένον ἀπὸ παριανὸν μάρμαρον καὶ ἡ πλώρη ἀπὸ μάρμαρον τῆς Λάρδου, περιοχῆς τὴς Ῥόδου. Ὁ γλύπτης ἄν καὶ δὲν ἔχει ἐξακριβωθεῖ, π ιθανότατα νὰ ἦταν Ῥόδιος στὴν καταγωγὴ καὶ λόγῳ τοῦ μαρμάρου τῆς πλώρης καὶ λόγῳ τῆς ἐπιγραφῆς ἑνὸς θραύσματος ποὺ βρέθηκε στὴν ἴδια περιοχὴ τὸ 1891 ἀπὸ τὸν Σαμπουαζῶ καὶ τὸ ὁποῖον θραῦσμα φέρει ἐγχάρακτον : «...Σ ΡΟΔΙΟΣ»· κατὰ μία ἄλλη ἐκδοχὴ ἀναφέρεται ὡς γλύπτης ὁ Πυθόκριτος ὁ Ῥόδιος τοῦ Τιμοχάρους καὶ ὁ λόγος δημιουργίας του γλυπτοῦ ἦταν ἡ νίκη τῶν Ῥοδίων, συμμάχων τῆς Περγάμου κατὰ τοῦ Ἀντιόχου τοῦ Γ'.