Ετυμολογική

Ξημερώματα τῆς 31ης Αύγούστου -μὲ τὸ παρὸν ἡμερολόγιον- στὴν 1:15 π.μ, ἡ σελήνη θὰ βρίσκεται στὸ πλησιέστερον σημεῖον της ἀπὸ τὴν γῆ (περίγειον, 353.317,10 χλμ) χαρίζοντας ἀπὸ τὸν ἀστερισμὸν τοῦ Ὑδροχόου, στὸν ὁποῖον θὰ βρίσκεται, ἕνα μοναδικὸν θέαμα. Δίπλα της σὰν ἕνα φωτεινὸν ἄστρον στὸν οὐρανὸν θὰ βρίσκεται ὁ Κρόνος, ὁ πατὴρ τοῦ ἀγαπημένου της, Διός, ποὺ μαζί του ἐγέννησε τὴν Ἔρση ( =δροσιά) καὶ τὴν Πανδία/ Πανδεία ( < πᾶν + δία, ὅπου δία στὴν κρητικὴ διάλεκτον σημαίνει ἡμέρα -ἐξ οὗ καὶ dies, day, dia κοκ-, ἤτοι πανδία εἶναι ἡ πάμφωτη, ἡ ὑπέρλαμπρη, ὅ,τι καὶ ἡ πανσέληνος). Μὲ τὴν ἑλκτική της δύναμιν καὶ τὴν ἐπιρροή της ἐπὶ τοῦ ὑγροῦ στοιχείου, ἀλλὰ καὶ μὲ τὴν λάμψιν της, ἡ μήνη ἀπόψε θὰ συνοδευτεῖ κυριολεκτικῶς καὶ ἀπὸ τὶς δυό της κόρες, τὴν Ἔρση καὶ τὴν Πανδία. Σχετικῶς τώρα μὲ τὸν ἀστερισμὸν τοῦ Ὑδροχόου, αὐτὸς δὲν εἶναι ἄλλος παρὰ ὁ κατηστερισμένος ἐγγονὸς τοῦ Ἐριχθονίου καὶ υἰὸς τοῦ Τρωὸς καὶ τῆς Καλλιρρόης, ὁ ἰσόθεος Γανυμήδης, τὸν ὁποῖον γιὰ τὸ κάλλος του οἱ θεοὶ τὸν ἀνήρ

ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΜΑΧΗ ΤΟΥ ΜΑΡΑΘΩΝΟΣ, ΤΟ ΤΑΜΑ ΤΟΥ ΜΙΛΤΙΑΔΟΥ ΚΑΙ ΤΑ ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΚΑ ΕΥΡΗΜΑΤΑ  «Ὁ Μιλτιάδης εἶχε τάξει στὴν Ἄρτεμιν μία αἶγα γιὰ κάθε νεκρὸν Πέρση. Ἐπειδὴ παρουσιάσθηκε δυσκολία νὰ συγκεντρωθοῦν 6.500 αἶγες ἡ Ἐκκλησία τοῦ Δήμου ἐτροποποίησε τὸ τάμα ὡς ἑξῆς : 500 αἶγες τὴν ἡμέρα τῆς Ἀρτέμιδος, θυσία ἡ ὁποία θὰ ἐπανελαμβάνετο κάθε χρόνον.  «Πέρσαι δὲ ἡττήθησαν τῇ ἡμέρᾳ ταύτῃ (τῇ ἕκτη τοῦ Θαργηλιῶνος) καὶ Ἀθηναῖοι δὲ τῇ Ἀγροτέρᾳ ἀποθύουσι τὰς χιμαίρας τὰς τριακοσίας κατὰ τὴν εὐχὴν τοῦ Μιλτιάδου», (Κλαύδιος Αἰλιανός).  «Ἐπεὶ οὐκ εἶχον ἱκανὰς εὑρεῖν, ἔδοξεν αὐτοῖς κατ' ἐνιαυτὸν πεντακοσίας θύειν, καὶ ἔτι νῦν ἀποθύουσιν», (Ξενοφῶν)».  Εἰς τὸν θεὸν Πᾶνα ἀφιέρωσαν σπῆλαιον στὴν Β.Δ. ἄκρη τοῦ ἱεροῦ Βράχου καθιερώνοντας συγχρόνως ἐτήσιες θυσίες καὶ λαμπαδηδρομία. Ὁ Μιλτιάδης προσέφερε στὸν Πᾶνα εἰκόνα μὲ χαραγμένο ἐπίγραμμα τὸ ὁποῖον ἀποδίδεται στὸν Σιμωνίδη :  Τὸν τραγόπουν ἐμὲ Πᾶνα τὸν Ἀρκάδα,  τὸν κατὰ Μήδων,  τὸν μετὰ Ἀθηναίων,  στήσατο Μιλτιάδης.  Ἡ δεκάτη τῶν λαφύρων*1 ἀφιερώθηκε στὴ

ΤΟ ΑΓΓΕΛΜΑ ΤΗΣ ΝΙΚΗΣ ΤΟΥ ΜΑΡΑΘΩΝΟΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΘΕΡΣΙΠΠΟΝ Η' ΕΥΚΛΗ  «ΜΗΔΟΙ ΑΝΕΧΩΡΗΣΑΝ ΕΚ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ ΝΙΚΗΘΕΝΤΕΣ ΚΑΙ ΝΑΥΣΙ ΚΑΙ ΠΕΖΩι ΥΠΟ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ» , Ἱστορία, Α', 89, Θουκυδίδης*1 «Ὁ ὁπλίτης Θέρσιππος...σχεδιάζει τὴν διαδρομὴ ποὺ θὰ ἀκολουθήσει :  Ἡ ἄνοδος τοῦ Πεντελικοῦ (τὰ νῶτα τῆς Πεντέλης) θὰ τὸν φέρει στὴν κολύμβησιν τοῦ Κηφισοῦ, στὴν πεζοπορία πρὸς τὸν Διόνυσον (τὸν σημερινόν) στὸ φθάσιμον τῆς Κηφισιᾶς, στὴν συνέχεια τῆς Σταμάτας-Δροσιᾶς καὶ κατάληξις στὴν Ἀρχαία Ἀγορὰ τῆς Ἀθῆνας.  Στὴν ἀρχὴ βαδίζει γρήγορα. Καθῶς συνεχίζει ἐπιταχύνει τὸ βῆμα. Ἡ χαρὰ γιὰ τὴν νίκη τὸν κάνει νὰ τρέχει, τρέχει σκαρφαλώνοντας, κινεῖται γρηγορότερα, γρηγορότερα, ὁλοένα καὶ πιὸ γρήγορα, τρέχει ταχύτατα, ὁλοένα καὶ πιὸ βιαστικά. Ἀνυπομονεῖ νὰ ἀναγγείλει τὰ χαρμόσυνα νέα στὴν Ἀθῆνα ποὺ ἀγωνιᾶ. Τὸ τοπίον γύρω του ἀρχίζει νὰ ἀλλάζει.  Τὸ περίγραμμα τῶν δένδρων καὶ τῶν σπιτιῶν μπερδεύεται, οἱ ὄγκοι λειώνουν, μεταβάλλονται σὲ χρωματιστὲς γραμμές, καθῶς ἐπιταχύνει τὸν ἤδη ταχὺ ῥυθμόν του. Κουρασμένος ἀπ&#

Η ΕΚΒΑΣΙΣ ΤΗΣ ΜΑΧΗΣ ΤΟΥ ΜΑΡΑΘΩΝΟΣ, ΟΙ ΗΡΩΕΣ ΚΥΝΑΙΓΕΙΡΟΣ ΚΑΙ ΕΧΕΤΛΑΙΟΣ ΚΑΙ Η ΣΥΜΒΟΛΗ ΤΩΝ ΘΕΩΝ ΣΤΗΝ ΜΑΧΗ  «ΕΛΛΗΝΩΝ ΠΡΟΜΑΧΟΥΝΤΕΣ ΑΘΗΝΑΙΟΙ, ΧΡΥΣΟΦΟΡΩΝ ΜΗΔΩΝ ΕΣΤΟΡΕΣΑΝ ΔΥΝΑΜΙΝ»  «Ἠχεῖ ἡ σάλπιγξ. Οἱ Ἕλληνες τραγουδοῦν τὸν πολεμιστήριον παιᾶνα. Οἱ Πέρσες σαστισμένοι. Οἱ Ἕλληνες βηματίζουν. Οἱ Πέρσες κυττάζουν. Ἀντίδρασις καμμία! Δὲν τοξεύουν. Ἀπολιθωμένοι δὲν πιστεύουν στὰ μάτια τους. Οἱ Ἕλληνες προελαύνουν. Ἡ ἐναντιοδρομία τους ταχεῖα. Τὰ πόδια τους καλπάζουν.  Στὰ τελευταῖα 150 μ. ἡ γῆ ταρακουνιέται, τὸ ἔδαφος τραντάζεται, οἱ ὁπλῖτες ντυμένοι μὲ τὴν βαρειὰ ἀμυντική τους φορεσιά, γεροδεμένοι καὶ βαρεῖς, ὠκύποδες, ταρακουνοῦν τὴν γῆ. Οἱ Πέρσες μαρμαρωμένοι...  Οἱ Ἕλληνες τώρα βρίσκονται στὸ πεδίον βολῆς τῶν τόξων. Τὸ περσικὸν στράτευμα παύει νὰ παρακολουθεῖ ἐμβρόντητον τὴν ἑλληνικὴ ἐπίθεσιν, τεντώνει τὰ τόξα, τὰ βέλη σφυρίζουν καὶ πέφτουν στοὺς θωρακισμένους Ἀθηναίους· πληγώνονται ὅμως λίγοι. Τὸ χῶμα μαλακὸν τρίβεται κάτω ἀπὸ τὰ γυμνά τους πέλματα*, σηκώνεται σκόνη. Μέσα σὲ ὁμίχλη χωμάτινη ἀκ

«ΠΑΝ ΠΛΗΘΟΣ ΚΑΙ ΠΑΣ ΠΛΟΥΤΟΣ ΑΡΕΤΗι ΥΠΕΙΚΕΙ»,  Γράφει ὁ Πλάτων στὸν «Μενέξενον» (240) πὼς :  «Ὅποιος ἀνατρέξει μὲ τὴν φαντασία του στοὺς καιροὺς ἐκείνους -τῆς μάχης τοῦ Μαραθῶνος- θὰ καταλάβει τί εἴδους ἄνδρες ἦταν στὸ φρόνημα καὶ στὴν ἀνδρεία οἱ Μαραθωνομάχοι, ποὺ ἐδέχθησαν πάνω τους καὶ ἀντιμετώπισαν ὅλην τὴν δύναμιν καὶ ὁρμὴν τῶν βαρβάρων καὶ ἐταπείνωσαν τὴν ὑπερηφάνεια ὁλοκλήρου τῆς Ἀσίας καὶ ἔστησαν πρῶτοι τρόπαια ἐναντίον τῶν βαρβάρων. Οἱ Μαραθωνομάχοι εἶναι αὐτοὶ ποὺ ἔγιναν μὲ τοὺς ἡρωϊκούς τους ἄθλους ἡγεμόνες καὶ διδάσκαλοι ὅλων τῶν ἄλλων στοὺς ἀγῶνες τους ἐναντίον τῶν Περσῶν κι αὐτοὶ ποὺ ἀπεκάλυψαν κι ἐδίδαξαν σὲ ὅλους ὅτι οἱ πολεμικὲς δυνάμεις τῶν Περσῶν δὲν ἦταν ἀκατανίκητες, ἀλλὰ ὅτι κάθε πλῆθος καὶ κάθε πλοῦτος ὑποχωρεῖ μπροστὰ στὴν ἀρετή. Ἐγὼ λοιπὸν λέγω πὼς ἐκεῖνοι οἱ ἄνδρες δὲν εἶναι μόνον πατέρες τῶν σωμάτων μας, ἀλλὰ καὶ τῆς ἐλευθερίας καὶ τῆς δικῆς μας, ἀλλὰ καὶ ὅλων τῶν κατοικούντων αύτὴν τὴν ἤπειρον. Διότι σὲ ἐκεῖνον τὸ ἔργον ἀποβλέψαντες ἐτόλμησαν νὰ ξεσηκωθοῦν ὑπ

Μὲ τὴν δύσιν τοῦ ἡλίου τὴν 16η Αὐγούστου τοῦ τρέχοντος ἔτους ξεκίνησε γιὰ τοὺς Ἕλληνας ὁ δεύτερος μὴν τοῦ χρόνου σύμφωνα μὲ τὸ ἀττικὸν ἡμερολόγιον, ὁ λεγόμενος Μεταγειτνιών ( < μετὰ + γείτων). Ὁ Μεταγειτνιὼν πῆρε τὸ ὄνομά του ἀπὸ τὸν Ἀπόλλωνα τὸν Μεταγείτνιον, προστάτην τῶν μετοικήσεων, τῶν μεταναστεύσεων καὶ τῶν καλῶν σχέσεων μεταξὺ γειτόνων.  Αὐτὸν τὸν μῆνα ἑωρτάζοντο τὰ Ἡράκλεια στὸ Κυνόσαργες πρὸς τιμὴν τοῦ Ἡρακλέους. Γιὰ τὴν ἱστορία, ὅταν ὁ Δίομος ἐτοίμαζε θυσία πρὸς τιμὴν τοῦ φίλου του, Ἡρακλέους, ἕνας σκύλος λιγουρεύτηκε τὴν θυσία καὶ τὴν ἥρπαξε τρέχοντας γρήγορα. Ὁ Δίομος φυσικᾶ τὸν κυνήγησε καὶ τὸν πρόλαβε, ἀλλὰ θεώρησε τὸ συμβᾶν κακὸν οἰωνόν, ὁπότε συμβουλεύτηκε τὸ Μαντεῖον τῶν Δελφῶν, τὸ ὁποῖον τὸν συνεβούλευσε νὰ χτίσει βωμὸν στὸ σημεῖον ποὺ ἄφησε ὁ κύων τὸ κρέας. Τὸ σημεῖον ἀπὸ τότε ὀνομάζεται Κυνόσαργες [ < κύων + ἀργός ( = λευκός, γρήγορος σὰν «ἀστραπή», κάποιοι λένε πὼς ὁ σκύλος ἦτο λευκός)]. Ἐκεῖ ἐγυμνάζετο, σύμφωνα μὲ τὸν Πλούταρχον («Θεμιστοκλῆς», 1,3) ὁ Θεμιστ

Τὴν 28η Ἑκατομβαιῶνος, ἤτοι σημερινὴ 14η πρὸς 15η Αὐγούστου ἑώρτάζοντο τὰ Παναθήναια, πρὸς τιμὴν τῆς Παρθένου Δέσποινος Ἀθηνᾶς. Ὅταν ἐπεβλήθη διὰ ποινῆς θανάτου στοὺς Ἕλληνες ὁ χριστιανισμὸς, ἡ μεγάλη ἑλληνικὴ ἑορτὴ κατέληξε σὲ «Κοίμησιν τῆς Θεοτόκου» καὶ ἴσως διόλου τυχαίως ἀφοῦ οἱ Ἑβραῖοι προπάτορες καὶ τὰ παραμύθια τους ποὺ φορτώθηκε στὸ κεφάλι του ὁ Ἕλλην εἶχαν σκοπὸν νὰ ὁδηγἠσουν στὸν θάνατον τοῦ ἑλληνικοῦ πνεύματος, τῆς σοφίας ποὺ ἡ Ἀθηνᾶ συνεβόλιζε καὶ προστάτευε ὡς στρατηγός.  Τὰ προσωνύμια τῆς Ἀθηνᾶς καὶ τῆς Ἀρτέμιδος -κατὰ κύριον λόγον- πέρασαν σχεδὸν αὐτούσια στὴν ἐπιβεβλημένη «Παρθένον» Μυριάμ (βλ. εἰκόνες), ὅπως ἀκριβῶς καὶ οἱ ἱστορίες-συμβολισμοὶ αὐτῶν καὶ ἄλλων ἑλληνίδων θεῶν ποὺ κατέληξαν νὰ συνοδεύουν τὴν Μαρία [βλ. «Χαιρετισμοὺς» τῆς Ὀρθοδοξίας πρὸς τὴν Παναγία (ὅπως καὶ πολλοὶ ἄλλοι Ὕμνοι) ποὺ ἔρχονται ἀπὸ τοὺς Χαιρετισμοὺς πρὸς τὴν Ἀθηνᾶ/ γονιμοποίησιν Μυριὰμ ἀπὸ ἕνα λουλούδι, ὅπως ἀκριβῶς ἔμεινε ἔγκυος ἡ Ἥρα στὸν Ἄρη/ τὰ Νικητήρια τῆς Προμάχου καὶ Ὑπερμάχου Ἀθηνᾶς