Ετυμολογική

ΜΕΡΙΚΕΣ ΑΠΟ ΤΙΣ ΑΠΟΙΚΙΕΣ ΤΩΝ ΠΡΟΣΕΛΗΝΩΝ ΑΡΚΑΔΩΝ ΚΑΙ ΑΛΛΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΣΕ ΟΛΟΝ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟΝ ΚΑΤΑ ΤΑ ΠΑΝΑΡΧΑΙΑ ΧΡΟΝΙΑ (ΠΕΡΟΥ, ΑΖΟΡΕΣ, ΠΟΛΥΝΗΣΙΑ, ΧΙΛΗ, ΒΡΑΖΙΛΙΑ κ.ἄ) Η ΣΥΝΔΕΣΙΣ ΤΩΝ ΠΡΟΣΩΠΩΝ ΠΟΥ ΑΝΑΦΕΡΟΝΤΑΙ ΣΤΗΝ ΜΑΓΝΗΤΟΣΚΟΠΗΣΙΝ : ΦΟΡΩΝΕΥΣ + ΤΗΛΕΔΙΚΗ > ΑΠΙΣ, ΝΙΟΒΗ ΝΙΟΒΗ + ΖΕΥΣ > ΠΕΛΑΣΓΟΣ, ΑΡΓΟΣ ΠΕΛΑΣΓΟΣ + ΜΕΛΙΒΟΙΑ ἤ ΚΥΛΛΗΝΗ > ΛΥΚΑΩΝ Ὁ Λυκάων ἀναφέρεται στὴν «Βιβλιοθήκη» τοῦ Ἀπολλοδώρου (Γ', 8,2) καὶ ὡς πατὴρ τῆς Καλλιστοῦς. ΚΑΛΛΙΣΤΩ + ΖΕΥΣ > ΑΡΚΑΣ Ὁ Φορωνεὺς σύμφωνα μὲ τὸν Ἀπολλόδωρον ( «Βιβλιοθήκη», Β’,1,1) ἦταν υἰὸς τοῦ Ἰνάχου καὶ τῆς Ὠκεανίδος Μελίας. Ἀδελφόν του εἶχε τὸν Αἰγιαλέα ποὺ ὠνόμασε τὴν Αἰγιάλεια (σημερινὴ Ἀχαΐα < Ἀχαιός). Μὲ τὴν νύμφη Τηλεδίκη γέννησε τὸν Ἄπιν καὶ τὴν Νιόβη. ... ΑΠΙΣ/ ΣΑΡ-ΑΠΙΣ > ΑΠΙΔΑΝΙΑ Ὁ Ἄπις ἔδωσε τὸ ὄνομά του στὴν Ἀπία, ἤτοι στὴν Πελοπόννησον, ποὺ σήμερα καλεῖται ἔτσι λόγῳ τοῦ μεταγενεστέρου Πέλοπος (παπποῦ τῶν γνωστῶν Ἀτρειδῶν, τοῦ Αἰγίσθου κοκ). Ὁ Ἄπις μετὰ θάνατον «νομισθεὶς θεὸς ἐκλήθη Σάραπις». «Ἀπία, οὕτως οἱ νεώτεροι τὸ Ἄργος, καὶ το

Στὸ «Ὄργανον», σύγγραμμα τὸ ὁποῖον ἀποδίδεται στὸν Ἀριστοτέλη, ὁ ἀναγνώστης ἔρχεται σὲ ἐπαφὴ μὲ τὶς ἀρχὲς τῆς ἐπιχειρηματολογίας, τῆς ὀρθῆς συλλογιστικῆς πορείας, διὰ τὴν ἐπίτευξιν τῆς διαλεκτικῆς καὶ τὴν ἀναζήτησιν τῆς ἀληθείας. Συνάμα στὸ ἴδιο σύγγραμμα (βλ. κεφ. Σοφιστικοὶ Ἔλεγχοι) ἐπεξηγοῦνται οἱ σοφιστικὲς μέθοδοι/ τακτικὲς πειθοῦς τὶς ὁποῖες ὀφείλει ὁ ἀναζητῶν τὴν ἀ-λήθεια νὰ ἀναγνωρίζει, νὰ ἐλέγχει καὶ νὰ ἀποφεύγει, ὥστε νὰ μὴ καθίσταται χειραγωγούμενος καὶ ἕρμαιον τῶν λογικῶν πλανῶν τοῦ ἑκάστοτε συνομιλητοῦ.  Οἱ μέθοδοι αὐτὲς ἐρείζονται σὲ διαφόρων εἰδῶν παραλογισμούς, ἄλλοτε σὲ παραλογισμοὺς ποὺ προκύπτουν παρὰ τὴν λέξιν (ὅπως π.χ. ἡ προσῳδία, βλ. «Ἧξεις ἀφήξεις οὐ θνήξεις ἐν πολέμῳ» ) καὶ ἄλλοτε σὲ πλάνες ποὺ προκύπτουν «ἔξω της λέξεως» ( «Τρόποι δ´ εἰσὶ τοῦ μὲν ἐλέγχειν δύο· οἱ μὲν γάρ εἰσι παρὰ τὴν λέξιν, οἱ δ´ ἔξω τῆς λέξεως» , Σοφιστικοὶ ἔλεγχοι, Α', 4,1), ὅπως εἶναι τὸ νὰ θέτει κανεὶς ἕνα μὴ αἴτιον ὡς αἴτιον τοῦ ἐπιθυμητοῦ ὑπὸ τινὸς ἀποτελέσματος (ὥστε νὰ ἀσχολεῖται

Ὅταν κάποιος ἐρωτᾶται πόσες γλῶσσες ὁμιλεῖ, ἡ ἀπάντησις στὴν πραγματικότητα εἶναι περιττή, καθῶς δὲν ὑπάρχει ἄλλη γλῶσσα πέραν τῆς ἑλληνικῆς. Οἱ βαρβαροποιημένες υποδιάλεκτοί της εἶναι καὶ πάλι ἑλληνικά, ἁπλῶς βαρβαροποιημένα, παρεφθαρμένα· ἄλλοτε περισσότερον (ὅπως οἱ ὑποδιάλεκτοι τῶν Ἀνατολιτῶν ἤ τῶν βορειοευρωπαίων) καὶ ἄλλοτε λιγότερον (ὅπως οἱ ὑποδιάλεκτοι τῆς ἑλληνικῆς δυτικῶς τῆς Ἑλλάδος, ὅπως ὁμιλοῦνται στὴν γῆν τοῦ Πανός, Ἰσπανία ἤ στὴν γῆν τοῦ Ἡρακλείδου Γαλάτου, Γαλλία ἤ στὴν γῆν τοῦ Τηλεγονίδου Ἰταλοῦ, Ἰταλία). Καὶ ἔτσι ἐξηγεῖται καὶ ἡ «ἀπροσδόκητος» κατανόησις τῶν ὑποδιαλέκτων αὐτῶν ὑπὸ πολλὼν Ἑλλήνων, χωρὶς νὰ τὶς ἔχουν διδαχθεῖ, ἀλλὰ καὶ ἡ εὔκολη γλωσσομάθεια τοῦ λαοῦ μας, καθῶς ὁ νοῦς ἀντιλαμβάνεται πολὺ περισσότερα ἀπὸ ὅσα κανεὶς συνειδητῶς νομίζει ὅτι κατανοεῖ. Ἡ ἐκμάθησις ἀρχαίων ἑλληνικῶν σὲ συνδυασμὸν μὲ τὴν ἐκμάθησιν τῶν διαλέκτων τῆς ἑλληνικῆς (ἡ ὁποία δὲν διδάσκεται εἰς βάθος σὲ κανένα πανεπιστήμιον, οὔτε κὰν στὶς «φιλοσοφικὲς σχολές», παρὰ διδάσκονται οἱ μέλλον

Μὲ τὴν νέα μήνη τῆς 13ης Νοεμβρίου τοῦ παρόντος ἔτους ξεκινᾶ ὁ πέμπτος κατὰ σειρὰ μὴν τοῦ ἀττικοῦ ἡμερολογίου, ὁ Μαιμακτηριών (Β' δεκαπενθήμερον σημερινοῦ Νοεμβρίου- Α' δεκαπενθήμερον Δεκεμβρίου). Ὁ Μαιμακτηριὼν ἐτυμολογικῶς προέρχεται ἀπό τὸ ῥῆμα «μαιμάσσω», ποὺ σημαίνει κινῶ ὁρμητικῶς, κλονίζω, ταράσσω, μαίνομαι καὶ ὀφείλει τὸ ὄνομά του στὸν Δία τὸν Μαιμάκτη (ὁ κινῶν τοὺς ὁρμητικοὺς ἀνέμους, ὁ θυελλώδης καὶ λάβρος), τὸν ὁποῖον ἐτίμων οἱ πρόγονοί μας αὐτὸν τὸν μῆνα, τελώντας τὰ Μαιμακτήρια. «ὁ πέμπτος μὴν παῤ Ἀθηναίοις· Δημοσθένης ἐν τῷ πρὸς Τιμόθεον. ὠνόμασται δὲ ἀπὸ Διὸς μαιμάκτου. μαιμάκτης δ̓ ἐστὶν ὁ ἐνθουσιώδης καὶ ταρακτικὸς, ὥς φησι Λυσιμαχίδης ἐν τῷ περὶ τῶν Ἀθήνησι μηνῶν· ἀρχὴν δὲ λαμβάνοντος τοῦ χειμῶνος ἐν τούτῳ τῷ μηνὶ ὁ ἀὴρ ταράττεται καὶ μεταβολὴν ἴσχει» , Λεξικὸν τῶν δέκα ῥητόρων, Ἁρποκρατίων. Ἡ ἑορτὴ γινόταν στὸ τέλος τοῦ μηνὸς ὡς ἰκεσία στὸν Μειλίχιον Δία, ὥστε νὰ τοὺς χαρίσει ἕναν μειλίχιον χειμῶνα καὶ κατάλληλες συνθῆκες γιὰ τὴν σπορὰ καὶ τὸν τρύγον τους. Τὸ