Ετυμολογική

«Καὶ γὰρ ἐν ταύτῃ καὶ μέλος ἔχουσιν αἱ λέξεις καὶ ῥυθμὸν καὶ μεταβολὴν καὶ πρέπον, ὥστε ἐπὶ ταύτης ἡ ἀκοὴ τέρπεται μὲν τοῖς μέλεσιν, ἄγεται δὲ τοῖς ῥυθμοῖς, ἀσπάζεται δὲ τὰς μεταβολάς» , Περὶ συνθέσεως ὀνομάτων, ΙΑ', Διον. Ἁλικαρνασσεύς.  Ἡ κατάργησις τοῦ πολυτονικοῦ ἐν μία νυκτί τοῦ 1982 ἐπέφερε ὁλοκληρωτικὴ καταστροφὴ σὲ μία γλῶσσα ποὺ πολεμᾶται μὲ μεγάλη λύσσα ἀπὸ τοὺς ἀνθέλληνας, πολλοὶ ἐκ τῶν ὁποίων θεωροῦνται καὶ «φιλόλογοι»- «γλωσσολόγοι»!  Ἡ ἔλλειψις δὲ τῆς γνώσεως τῶν ὀλίγων αὐτῶν κανόνων προσῳδίας ἔχει καταστήσει ἐμφανῆ τὰ ἀποτελέσματά της, καθῶς οἱ Ἕλληνες πλέον σήμερα στὴν πλειονότητά τους δὲν ἐννοοῦν τὴν ἁρμονία ποὺ διδάσκει ἡ γλῶσσα μας, καταντώντας πολλάκις ἀνάρμοστοι, μιμούμενοι τὴν φθογγὴ καὶ πλέον καὶ τὶς συνήθειες ὀθνείων τῆς ἑλληνικῆς κοσμοαντιλήψεως στοιχείων (βλ. π.χ. τὸν νεγρικὸν «πολιτισμὸν» τῶν γκέτο, μὲ τὶς βαρειὲς ἁλυσίδες καὶ τὴν ἄνευ συμφωνίας περιβολὴ καὶ τρόπους, ποὺ ἀποτελεῖ ἐνδυματολογικὴ ἄποψιν πλέον καὶ στὰ σχολεῖα!)· δυσαρμονία τὴν  ὁποία χαμένοι

Οἱ πρόγονοί μας τὴν τελευταία νύκτα τοῦ μηνὸς Ποσειδεῶνος τὴν ἀφιέρωναν στὴν θεὰ Νύκτα, τῆς ὁποίας εἶχαν στήσει πολλὰ ἀγάλματα καὶ βωμούς :  «Διονύσου ναὸς Νυκτελίου, πεποίηται δὲ Ἀφροδίτης Ἐπιστροφίας ἱερὸν καὶ Νυκτὸς καλούμενόν ἐστι μαντεῖον καὶ Διὸς Κονίου ναὸς» , Ἀττικά, 40,6, Παυσανίας.  Φέτος ἡ μεγαλυτέρα σὲ διάρκεια νύκτα τοῦ ἔτους (χειμερινὸν ἡλιοστάσιον) εἶναι τὴν 10η ἱσταμένου Ποσειδεῶνος (22α Δεκεμβρίου μὲ τὸ σύγχρονον ἡμερολόγιον).  Εἶναι ἡ στιγμὴ ποὺ ὁ ἥλιος φτάνει στὸ χαμηλότερον σημεῖον τοῦ ὁρίζοντος καὶ γιὰ τρεῖς ἡμέρες δείχνει νὰ παραμένει «καρφωμένος» κοντὰ στὸν ἀστερισμὸν τοῦ σταυροῦ (ὁ γνωστὸς «σταυρὸς τοῦ Νότου» ). Ἐξ οὗ καὶ ὁ ἀνὰ τὶς θρησκεῖες «υἰὸς τοῦ Θεοῦ» ἀνασταίνεται μετὰ ἀπὸ 3 ἡμέρες (Κάποιοι σχετίζουν τὰ 30 ἀργύρια ποὺ λέγεται πὼς πῆρε ὁ ἕνας ἀπὸ τοὺς 12 μαθητὰς τοῦ Ἰησοῦ, ὁ Ἰούδας γιὰ νὰ προδώσει τὸν δάσκαλόν του, μὲ τὰ 30 ἀργυρὰ φεγγάρια/ ἡμέρες ποὺ χρειάζεται φαινομενικῶς ὁ ἥλιος γιὰ νὰ «διασχίσει» κάθε ζῴδιον, ἐν προκειμένῳ τὸν ἀστερισμὸν τοῦ Αἰγόκερω κ

«Τρίτη δὲ ἐκ τῆς ὁδοῦ τῆς εὐθείας ἐκβολὴ κατὰ τὰ δεξιὰ ἐς Καρύας ἄγει καὶ ἐς τὸ ἱερὸν τῆς Ἀρτέμιδος. τὸ γὰρ χωρίον Ἀρτέμιδος καὶ Νυμφῶν ἐστιν αἱ Κάρυαι καὶ ἄγαλμα ἕστηκεν Ἀρτέμιδος ἐν ὑπαίθρῳ Καρυάτιδος: χοροὺς δὲ ἐνταῦθα αἱ Λακεδαιμονίων παρθένοι κατὰ ἔτος ἱστᾶσι καὶ ἐπιχώριος αὐταῖς καθέστηκεν ὄρχησις» , Λακωνικά, 10,7, Παυσανίας. ( = Ἡ τρίτη ἐκβολὴ τῆς εὐθείας ὁδοῦ πρὸς τὰ δεξιά, ἄγει στὶς Καρυές = Καρυδιές καὶ στὸ ἱερὸν τῆς Ἀρτέμιδος. Γιατὶ οἱ Καρυὲς εἶναι -ἱερόν- χωρίον τῆς Ἀρτέμιδος καὶ τῶν Νυμφῶν καὶ ἔχει σταθεῖ ἐδῶ ἄγαλμα στὴν ὕπαιθρον τῆς Ἀρτέμιδος τῆς Καρυάτιδος : σὲ αὐτὸ τὸ μέρος κάθε χρόνον οἱ παρθένοι τῶν Λακεδαιμονίων στήνουν χοροὺς καὶ ἔχουν θεσπίσει ἕναν ἐπιχώριον χορόν). «Κατὰ δὲ τὴν ἔσοδον αὐτὴν ἤδη τὴν ἐς ἀκρόπολιν Ἑρμῆν ὃν Προπύλαιον ὀνομάζουσι καὶ Χάριτας Σωκράτην ποιῆσαι τὸν Σωφρονίσκου λέγουσιν, ᾧ σοφῷ γενέσθαι μάλιστα ἀνθρώπων ἐστὶν ἡ Πυθία μάρτυς, ὃ μηδὲ Ἀνάχαρσιν ἐθέλοντα ὅμως καὶ δι᾽ αὐτὸ ἐς Δελφοὺς ἀφικόμενον προσεῖπεν», Ἀττικά, 22,8, Παυσανίας. ( = Στὴν ἴδ

Μὲ τὴν νέα μήνη (τῆς 12ης-13η Δεκεμβρίου τοῦ 2023 μὲ τὴν σύγχρονη χρονολόγησιν) ξεκινᾶ γιὰ τοὺς Ἕλληνες, σύμφωνα μὲ τὸ ἀττικὸν ἡμερολόγιον, ὁ μὴν Ποσειδεῶν, ἀφιερωμένος στὸν πόσιν ( =κυρίαρχον) τοῦ ὑγροῦ στοιχείου (ῥ. δόν/ δάν, ἐκ τῆς δονήσεως καὶ δίνης τῶν ὑδάτων). «Ἡ λέξις Δόν σημαίνει κυρίως ὕδωρ. Οἱ Ἕλληνες πρὸ χιλιάδων ἐτῶν τὸ ὕδωρ ἐκάλουν Δόν, Δών, Δάν, καὶ τὸν θεὸν τῶν ὑδάτων Ποτειδᾶν. Ποταμοί : Δώδων, Κελαδών, Κλάδων, Νέδων, Θερμώδων, Εὐρυμέδων, Κύνδων, Ἠριδανός, Ἀπηδών, Ῥοδανός, Ἰάρδανος, Ἄδανος, Δάναις ἤ Τάναις ἤ Δούναβις» , ( «Ὁ ἐν τῇ λέξει λόγος», Ἄννα Τζιροπούλου-Εὐσταθίου/ «Φῶς ἀπὸ τὰ βάθη τῶν ὑδάτων», Μητρ. Ἀθηναγόρα, Ἐκδ. Μέλισσα, Ἀθῆνα, 1939). Τὸ Ἐτυμολογικὸν τὸ Μέγα ἐτυμολογεῖ τὸν Ποσειδῶνα παρὰ τὸ «πέδον σείειν», Πεδοσείων καὶ μὲ ὑπερβιβασμὸν Ποσειδέων ἤ διότι τοὺς «πόδας δεῖν», δηλαδὴ δένει τοὺς πόδας, «ἐν θαλάσσῃ γὰρ ἀφικόμενοι βαδίζειν οὐ δυνάμεθα» . Ὁ Ἀργοναύτης Εὔφημος -ποὺ μετὰ ἔγινε Ἰησοῦς!- κατάφερε νὰ βαδίσει στὰ κύματα τῆς θαλάσσης χωρὶς νὰ βρέχει τὰ πόδια

Γράφει ὁ Ἀθ. Σταγειρίτης στὴν «Ὠγυγία ἤ Ἀρχαιολογία» (βιβλ. Γ΄, κεφ. ΙΓ', Περὶ Νυμφῶν) : «Αἱ Νύμφαι, κατὰ μὲν τινας, ἦσαν θυγατέρες τοῦ Ὠκεανοῦ· κατ' ἄλλους δὲ τοῦ Διός, κατ' ἄλλους ἐγεννήθησαν ἐκ τῶν δένδρων καὶ μάλιστα ἐκ τῶν δρυῶν. Κατ' ἄλλους δέ, ἐγεννήθησαν ἐκ διαφόρων γονέων· ὡς αἱ Μελίαι ἐκ τοῦ αἷματος τοῦ Ούρανοῦ, ἡ Λιλαία ἐκ τοῦ Κηφισοῦ ποταμοῦ, ἀφ' ἧς ὠνομάσθη ἡ Λιλαία πόλις τῆς Φωκίδος*1· ἄλλαι ἐκ τοῦ Διὸς καὶ ἄλλαι ἐξ ἄλλων διαφόρων γονέων· αἱ πλεῖσται ὅμως ἦσαν θυγατέρες τῶν ποταμῶν... Αἴ Νύμφαι ἦσαν μὲν θεαὶ ὅμως θνηταί· ἔζων δὲ πολλῶν χιλιάδων χρόνους. Καὶ ἐπειδὴ ἦσαν προστάτιδες καὶ τῶν δένδρων λέγουσί τινες, ὅτι ἔζων ὅσον ζῶσι τὰ δένδρα· ὁ δὲ Ἡσίοδος*2 διορίζει τὴν ζωὴν αὐτῶν οὔτως : «Ἐννέα τοι ζώει γενεὰς λακέρυζα Κορώνη· Ἀνδρῶν ἡβώντων, Ἔλαφός δέ τε τετρακόρωνος· Τρεῖς δ' Ἐλάφους ὁ Κόραξ γηράσκεται· αὐτὰρ ὁ Φοίνιξ. Ἐννέα τοὺς Κόρακας· δέκα δ' ὑμεῖς τοὺς Φοίνικας· Νύμφαι ἐϋπλόκαμοι κοῦραι Διὸς Αἰγιόχοιο». Οἷον, ὅσον ζῆ ὁ Ἄνθρωπος, ἐννεἀκις

Τὴν 4η Δεκεμβρίου κάθε ἔτους ἑορτάζουν οἱ χριστιανοὶ τὴν «Ἁγία» Βαρβάρα, ἡ ὁποία μάλιστα ἐδῶ καὶ δύο αἰῶνες ἔχει ὁρισθεῖ καὶ ὡς προστάτις τοῦ ἑλληνικοῦ πυροβολικοῦ, λόγῳ τῶν βλημάτων... Ἡ «ἱστορία» ποὺ λέγουν γιὰ τὴν βαρβαροπρεπῆ Βαρβάρα οἱ χριστιανοὶ εἶναι ἡ ἑξῆς : Ἡ Βαρβάρα ἦταν μία νεαρὰ καὶ ὄμορφη κοπέλα ποὺ ἔζησε κατὰ τὸν 3ον αἰ., στὰ χρόνια τοῦ Μάρκου Αὐρηλίου Μαξιμιανοῦ. Οἱ ἐκδοχὲς στὴν «ἱστορία» της διαφέρουν σὲ πολλὰ σημεῖα, ἔτσι λοιπὸν καὶ ὁ τόπος γεννήσεώς της ἄλλοτε τοποθετεῖται στὸν Λίβανον, ἄλλοτε στὴν Αἴγυπτον, ἄλλοτε στὴν Μ. Ἀσία! Πατήρ της ἦταν ὁ Διόσκορος, ὁ ὁποῖος παρουσιάζεται στὴν «ἱστορία» ὡς ἕνας φανατικὸς καὶ ἀδυσώπητος «εἰδωλολάτρης» ποὺ σκότωσε τὴν ἴδια του τὴν κόρη ἐπειδὴ ἔγινε χριστιανή. Ὁ Διόσκορος εἶχε φυλακίσει τὴν κόρη του σὲ ἕναν πύργον γιὰ νὰ τὴν διαφυλάξει ἀπὸ τοὺς μνηστῆρες (κατὰ τυχαίαν σύμπτωσιν τὸ ἴδιο μοτίβο παρουσιάζεται καὶ στὴν ἱστορία τοῦ Ἀκρισίου ποὺ εἶχε φυλακίσει τὴν κόρη του, Δανάη σὲ ἕναν πύργον, ὥστε νὰ μὴ μείνει ἔγκυος, διότι εἶχε πάρε