ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΤΟΠΩΝΥΜΙΑ (ΜΕΡΟΣ 1ΟΝ) : ΚΕΛΤΙΚΗ, ΙΤΑΛΙΑ ΚΑΙ ΙΤΑΛΙΚΕΣ ΠΟΛΕΙΣ, ΜΕΓΑΛΗ ΕΛΛΑΔΑ, ΑΛΠΕΙΣ, ΓΑΛΑΤΙΑ, ΜΑΛΤΑ
ΚΕΛΤΙΚΗ, ΙΤΑΛΙΑ ΚΑΙ ΙΤΑΛΙΚΕΣ ΠΟΛΕΙΣ, ΜΕΓΑΛΗ ΕΛΛΑΔΑ Σχετικῶς μὲ τὴν Κελτικὴ γράφει ὁ Διονύσιος ὁ Ἁλικαρνασσεύς, στὴν Ῥωμαϊκὴ Ἀρχαιολογία (ΙΔ,α,4-5) πὼς κάποιοι λένε πὼς ὠνομάστηκε ἔτσι ἡ Κελτική, εἴτε ἀπὸ κάποιον γίγαντα Κέλτον -υἰὸν τοῦ Πολυφήμου καὶ ἀδελφόν τοῦ Ἰλλυρίου καὶ τοῦ Γαλάτη ( Ἰλλυρ., 1,2, Ἀππιανός) -, ὁ ὁποῖος κυριάρχησε ἐκεῖ, εἴτε ἀπὸ τὸν υἰὸν τοῦ Ἡρακλέους και τῆς Ἀτλαντίδος Ἀστερόπης, τὸν Κέλτον, ποὺ ἦρχε ἐκεῖ καὶ ἔδωσε τὸ ὄνομά στὴν χώρα (ὁ ἄλλος τους υἰὸς ἦταν ὁ Ἴβηρος, ποὺ ὠνόμασε τὴν Ἰβηρία), εἴτε ἐπειδὴ ὅταν πῆγαν οἱ Ἕλληνες ἐκεῖ, ἐπειδὴ φύσηξε βίαιος ἄνεμος καὶ ἐξώκειλαν (ἔκελσαν) τὰ καράβια στὸν Γαλατικὸν ( < Γαλάτης, υἰὸς τοῦ Ἡρακλέους) κόλπον, λόγῳ τοῦ παθήματός τους, τὸν ὠνόμασαν Κελτική. ( κοινῷ δ᾽ ὀνόματι ἡ σύμπασα πρὸς Ἑλλήνων καλεῖται Κελτική, ὡς μέν τινές φασιν, ἀπό τινος γίγαντος Κελτοῦ αὐτόθι δυναστεύσαντος, ἄλλοι δὲ ἐξ Ἡρακλέους καὶ Ἀστερόπης τῆς Ἀτλαντίδος δύο γενέσθαι μυθολογοῦσι παῖδας, Ἴβηρον καὶ Κελτόν, οὓς θέσθαι ταῖς χώραις, ὧν ἦρξαν ἀμφό