ΑΠΟΛΛΩΝ Ο ΙΑΤΡΟΜΑΝΤΙΣ «Ἐκ δὲ νυ Φοίβου ἰητροὶ δεδάασι ἀνάβλησιν θανάτοιο» ( =ἀπὸ τὸν Φοῖβο οἱ ἰατροὶ ἐδιδάχθησαν τὴν ἀναβολὴ τοῦ θανάτου ), Ὀρφικὸς Ὕμνος εἰς Ἀπόλλωνα. Γιὰ τὸν Ἀπόλλωνα-Ἥλιο καὶ τὴν σχέσιν του μὲ τὴν ἴασιν ἔγινε ἐκτενὴς ἀναφορὰ νωρίτερα. Στοὺς Ὀρφικοὺς Ὕμνους, στὸν Ὅμηρον καὶ στὰ ὑπόλοιπα πανάρχαια κείμενά μας, συναντῶμεν δεκάδες προσωνύμιά του ποὺ σχετίζονται μὲ τὴν ἰατρικὴ τέχνην καὶ φύσιν του, ὅπως : ΠΑΙΗΩΝ/ ΠΑΙΑΝ : Ἦταν ἰατρὸς τῶν θεῶν καὶ ἀργότερα (μετὰ τὸν Ὅμηρον) τὸ ὄνομα κατέληξε προσωνύμιον τοῦ Ἀπόλλωνος. Ἐξ οὗ καὶ οἱ ἰατροτέχνες, ἤτοι οἱ ἰατροὶ, ἀπεκαλοῦντο «υἰοὶ Παιήονος». Παιὰν ἀπεκαλεῖτο καὶ ὁ υἰός του, ἐξ ἴσου μέγας ἰατρός, ὁ Ἀσκληπιός. Ἐτυμολογεῖται ἐκ τοῦ «παίω/πά F ω/παύω», ὡς καταπαύων τὶς ὀδύνες, τὶς νόσους καὶ κάθε κακόν. Ἀπὸ τὸν Παιᾶνα Ἀπόλλωνα καὶ ὁ γνωστὸς «παιάνας», τὸ πολεμικὸν ἐμβατἠριον ποὺ ἔψαλλαν οἱ Ἕλληνες πρὶν ἀπὸ τὸν πόλεμον ἤ κατὰ τὴν διάρκεια τοῦ πολέμου (Ἰὴ Παιὰν…) καὶ ὁ εὐχαριστήριος ὕμνος γιὰ τὴν λύτρωσιν ἀπὸ κάποια συμφορά.
«Ἀρχὴ παιδεύσεως ἡ τῶν ὀνομάτων ἐπίσκεψις», Ἀντισθένης