ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΕΜΦΑΙΝΟΜΕΝΟΥ ΠΡΟΣΩΠΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΜΥΧΟΥ ΤΗΣ ΕΚΑΤΗΣ ΣΤΗΝ ΣΕΛΗΝΗ ΚΑΙ ΤΩΝ ΟΣΩΝ ΣΥΜΒΑΙΝΟΥΝ ΣΤΙΣ ΨΥΧΕΣ ΕΚΕΙ ΚΑΤΑ ΤΟΝ ΠΛΟΥΤΑΡΧΟΝ, Η ΜΕΤΑΘΑΝΑΤΙΑ ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΤΟΥ ΗΡΟΣ ΚΑΤΑ ΤΟΝ ΠΛΑΤΩΝΑ ΚΑΙ Ο ΡΟΛΟΣ ΤΩΝ ΤΡΙΩΝ ΜΟΙΡΩΝ
Συνεχίζει ὁ Πλούταρχος διὰ στόματος Σύλλα τὴν περιγραφὴ τοῦ τί συμβαίνει στὴν σελήνη, ὅπως τοῦ τὴν μετέφερε ἕνας ξένος στὴν Καρχηδόνα, ὁ ὁποῖος καὶ τοῦ διηγήθηκε τὰ ὅσα εἶχε μάθει καὶ αὐτὸς μὲ τὴν σειρά του ἀπὸ τοὺς θαλαμηπόλους καὶ ὑπηρέτες τοῦ Κρόνου, κατὰ τὴν τριαντακονταετῆ παραμονή του σὲ μία νῆσον κοντὰ στὴν μεγάλη ἤπειρον-Ἀμερική ( «Περὶ τοῦ ἐμφαινομένου προσώπου τῷ κύκλῳ τῆς σελήνης», 944 κ. ἑξ.) : «Τὸ εὗρος τώρα καὶ τὸ μέγεθός της -σελήνης- δὲν εἶναι ὅσον λέγουν οἱ γεωμέτρες, ἀλλὰ πολλὲς φορὲς μεγαλύτερον. Καταμετρεῖ τὴν σκιὰ τῆς γῆς μὲ λίγα ἀπὸ τὰ δικά της μεγέθη, ὄχι ἐπειδὴ εἶναι μικρή, ἀλλὰ λόγῳ τῆς θερμότητος στὸν βαθμὸν ποὺ ἐπιταχύνει τὴν κίνησίν της, γιὰ νὰ περάσει ὅσον τὸ δυνατὸν πιὸ γρήγορα ἀπὸ τὸν σκοτεινὸν τόπον, βγάζοντας ἔξω τὶς ψυχὲς τῶν ἀγαθῶν ποὺ τὴν παροτρύνουν νὰ κάνει γρήγορα καὶ φωνάζουν, διότι ὅταν μπαίνουν στὴν σκιὰ δὲν ἀκοῦν πλέον τὴν μουσικὴ/ἁρμονία τοῦ οὐρανοῦ* 1 . Ταυτόχρονα ὅμως καὶ οἱ ψυχὲς τῶν κολαζομένων μὲ ὀδυρμοὺς καὶ ἀλαλαγμοὺς πλησιἀζουν ἀπ