Ετυμολογική

ΠΕΡΙ ΤΡΙΒΑΔΩΝ  Σχετικῶς τώρα μὲ τὴν λέξιν ποὺ ἔχει καθιερωθεῖ νὰ χαρακτηρίζει τὶς ὁμοφυλολάγνες γυναῖκες, τὴν λέξιν ΛΕΣΒΙΑ ( < Λέσβος, ἡ ἐκ τῆς Λέσβου), θὰ ἔπρεπε νὰ μᾶς ἔχει ἀπασχολήσει ὅλους -τουλάχιστον- τοὺς Ἕλληνες, διότι πέραν τοῦ ἀβασίμου καὶ αὐθαιρέτου τοῦ νοηματικοῦ περιεχομένου ποὺ τῆς ἐδόθη, τσουβαλιάζει ὅλες τὶς καταγόμενες ἐκ Λέσβου γυναῖκες, δηλ. Λεσβίες, ὡς ἐκφυλισμένες καὶ προσβάλλει τὴν μνήμην τῆς 10 ης μοῦσας -κατὰ τὸν Πλάτωνα-, Σαπφοῦς, ἡ ὁποία παρεξηγήθηκε, παρερμηνεύτηκε καὶ καθιερώθηκε στὴν συνείδησιν τοῦ κόσμου, ὡς ἔκφυλη. ΟΜΩΣ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΝΕΝΑ ΣΤΟΙΧΕΙΟΝ, ΚΑΜΜΙΑ ΑΠΟΔΕΙΞΙΣ, ΟΥΤΕ ΚΑΝ ΥΠΟΝΟΙΑ ΠΟΥ ΝΑ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΤΗΣ ΠΡΟΣΔΩΣΕΙ ΣΤΟ ΕΛΑΧΙΣΤΟΝ ΤΟΝ ΧΑΡΑΚΤΗΡΑ ΤΟΥ ΤΡΙΒΑΔΙΣΜΟΥ*.  Αὐτὲς ποὺ ὑπονοοῦν αὐτὰ τὰ ψεύδη καὶ τὰ ὑπερασπίζονται ἄνευ ἀποδείξεων (διότι ὅταν τοὺς ῥωτήσεις ἀπὸ ποῦ προκύπτουν αὐτὰ τὰ συμπεράσματα, ἡ μόνη ἀπάντησις ποὺ παίρνεις εἶναι πὼς δὲν ἔχουν στοιχεῖα, ἀλλὰ ἔτσι ἀκούγεται!), ἀφοῦ εἶναι περήφανες τριβάδες, ἄς δώσουν τὸ ὄνομα τῆς οἰκογενείας τους

ΑΡΙΣΤΟΦΑΝΗΣ ΚΑΙ ΜΥΘΟΙ ΤΟΥ ΑΙΣΩΠΟΥ Ὁ Ἀριστοφάνης γιὰ ἀκόμη μιὰ φορά, ἄν καὶ σατιρικὸς ποιητής, ἔρχεται νὰ βάλει τὰ πράγματα στὴν θέσιν τους, καθῶς ὅλοι ξέρουμε πὼς μέσα ἀπὸ τὸ χιοῦμορ λέγονται οἱ μεγαλύτερες ἀλήθειες. Ἔτσι γιὰ ἀκόμη μία φορὰ ( βλ. ἄρθρον περὶ ἐράσμιας προφορᾶς ποὺ συντρίβει μέσω τῶν κωμωδιῶν του τὸ ἐρασμιακὸν ψεῦδος) ἔρχεται νὰ ξεκαθαρίσει τὰ πράγματα καὶ γιὰ τὸ θέμα τῶν εὐρυπρώκτων καὶ καταπυγόνων (Θεσμοφοριάζουσαι, 200), ὅπως ὁ ἴδιος ἀποκαλεῖ τοὺς κιναίδους.  Γράφει λοιπὸν στὶς Νεφέλες (στ. 529) γιὰ τὸ ἀντίθετον τοῦ σώφρονος ποὺ εἶναι ὁ καταπύγων. Στὸ ἴδιο ἔργον στοὺς στίχους 1321-1330, ὅταν ὁ Φειδιππίδης χτυπᾶ τὸν πατέρα του, τὸν Στρεψιάδη, ὁ κακομοίρης πονεμένος ὅπως εἶναι τὸν βρίζει λέγοντάς τὸν μιαρόν, πατροκτόνον, διαρρήκτην…Τότε ὁ υἰός του τοῦ ἁπαντᾶ πὼς ὅσο τὸν βρίζει, ἐκεῖνος χαίρεται καὶ τὸν προκαλεῖ νὰ πεῖ κι ἄλλα, ὅσο αὐτὸς τὸν δέρνει. Τότε λοιπὸν ὁ πατήρ του, τὸν βρίζει λέγοντάς τον «λακκόπρωκτον». Κι ἔτσι ὁ Ἀριστοφάνης μᾶς δίνει μὲ αὐτὸν τὸν τρόπον νὰ

Η ΚΑΤΑΡΡΙΨΙΣ ΤΩΝ ΨΕΥΔΩΝ ΓΙΑ ΤΟΝ ΜΕΓΑ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΝ Καὶ τί δὲν ἔχουν γράψει γιὰ τὸν Μέγα Ἀλέξανδρον! Ὅ,τι ὀνειρώσσει καὶ ὅ,τι τραβᾶ ἡ ὅρεξις τοῦ καθενὸς γιὰ τὸν μέγα Ἕλληνα βασιλέα γράφεται καὶ ἀναπαράγεται ἀνερυθρίαστα…Κι ἄν τύχει αὐτὸς ποὺ γράφει τὸ μυθιστόρημα ἐπιστημονικῆς φαντασίας ἤ σκηνοθετεῖ τὸ βδέλυγμά του, νὰ θεωρεῖται καὶ ἔγκριτος, τότε τὸ παραμύθι του θεωρεῖται «ἐπιστημονικόν καὶ ἱστορικὸν σύγγραμμα», ἱστορικὸν «ντοκυμανταίρ», σειρά κοκ, καὶ γίνεται ἀκόμα χειροτέρα ἡ κατάστασις! Εὐσεβεῖς πόθοι; Ζηλοφθονία; Ἀναγνώρισις καὶ «ἐπιστημονικὴ καταξίωσις»; Ὅποια κι ἄν εἶναι ἡ αἰτία, ἀποδείξεις καὶ ἐπιχειρήματα δὲν ὑπάρχουν νὰ στηρίξουν τὰ σενάριά τους οἱ κιναιδολάγνοι καὶ ἔτσι συνήθως τοὺς ἀκοῦς, εἴτε νὰ παραποιοῦν αἰσχρὰ τὴν ἀρχαία γραμματεία μας ἤ τους βλέπεις νὰ ἐπικαλοῦνται ἀποσπάσματα ἀπὸ βιβλία ὁμοϊδεατῶν τους βαρβαροφρόνων -συνήθως ἀλλοδαπῶν-, τὰ ὁποῖα στηρίζονται σὲ «ἀποδείξεις»-ἀποκυήματα τῆς φαντασίας τῶν δημιουργῶν τους.   Καὶ γιὰ νὰ συγκεκριμενοποιήσω τὸ μέγεθος τῆς

Η ΚΑΤΑΡΡΙΨΙΣ ΤΩΝ ΑΙΣΧΙΣΤΩΝ ΨΕΥΔΩΝ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΧΙΛΛΕΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΠΑΤΡΟΚΛΟΝ Ὅσοι ἔχουν διαβάσει τὴν Ἰλιάδα, θὰ παρετήρησαν πὼς σελίδες ὁλόκληρες ἀφιερώνονται στὴν ΜΗΝΙΝ ΤΟΥ ΑΧΙΛΛΕΩΣ -καὶ τὰ παρεπόμενά της- ΓΙΑ ΤΟ ΟΤΙ Ο ΑΓΑΜΕΜΝΩΝ ΤΟΥ ΕΚΛΕΨΕ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗΜΕΝΗ ΤΟΥ ΒΡΙΣΗΙΔΑ. Θὰ διαβάσουν ὅτι ὁ Πηλείδης Ἀχιλλεὺς βρίζει ἀσυστόλως καὶ κατὰμουτρα τὸν Ἀτρείδη γι’αὐτὸ ποὺ τοῦ ἔκανε ( « ἀναιδείην ἐπιειμένε, κερδαλεόφρον » , Ἰλ., Α,149/ « ὦ μέγ᾽ ἀναιδές…κύνωπα » , Α,158-9/ « οἰνοβαρές, κυνὸς ὄμματ᾽ ἔχων, κραδίην δ᾽ ἐλάφοιο » , Α,225/ « δημοβόρος βασιλεύς, ἐπεὶ οὐτιδανοῖσιν ἀνάσσεις » , Α,231/). Μάλιστα ἀπὸ τὸν μέγα θυμὸν τοῦ ὠκυπόδου Ἀχιλλέως πρὸς τὸν βασιλέα Ἀγαμέμνονα, ἐκτὸς τοῦ ὅτι ξεκινοῦν ἀμέτρητα πάθη γιὰ τοὺς Ἀχαιούς, ἔχουμε καὶ φοβερὲς στιχομυθίες γιὰ τὸ πόσον ἀντρίκια καὶ ἀρρενωπὰ ἀντιμετώπιζαν ὅσους τολμοῦσαν νὰ τοὺς πάρουν τὶς ἀγαπημένες τους παλλακίδες.    Ἀκόμα, ὁ Ὅμηρος γράφει παρακάτω στὴν ἴδια ῥαψωδία πὼς τράβηξε καὶ τὸ σπαθί του ὁ Πηλείδης γιὰ νὰ σκοτώσει τὸν Ἀτρείδη, ἐξ αἰτίας τοῦ χόλου