Ετυμολογική

  https://www.youtube.com/watch?v=h3x2An-5Od8 Ὁ Ἕλλην ἐκτὸς ἀπὸ τοὺς υἰοὺς Αἴολον καὶ Δῶρον ποὺ ὠνόμασαν τὶς προαναφερθεῖσες διαλέκτους εἶχε καὶ ἐγγονὸν τὸν Ἴωνα, -ἀπὸ τὸν ἄλλον του υἰόν, τὸν Ξοῦθον-, ὁ ὁποῖος ὠνόμασε τὴν Ἰωνική διάλεκτον. Θεωρεῖται ἑνιαία διάλεκτος -καὶ ὄχι ἀδίκως- μὲ τὴν Ἀτθική/Ἀττική ( < Ἀτθίς, κόρη τοῦ Κραναοῦ). Ὅλες οἱ διάλεκτοι τῆς ἑλληνικῆς εἶχαν ἐλάχιστες διαφοροποιήσεις μεταξύ τους, γι’ αὐτὸ καὶ ἦταν κατανοητὲς ἀπὸ ὅλους τοὺς Ἕλληνες, ὅπως μέχρι σήμερα π.χ. ὁ Κρὴς θὰ καταλάβει καὶ τὸν Λέσβιον καὶ τὸν Μακεδόνα καὶ τὸν Σπαρτιάτη καὶ τὸν Πόντιον καὶ τὸν Κύπριον καὶ τὸν Ἀθηναῖον κλπ. Γι’ αὐτὸ καὶ δὲν διεσπάσθηκαν σὲ ἐπιμέρους γλῶσσες, ὅπως οἱ «λατινογενεῖς», οἱ «σλαυικές» κλπ. Ἐπιπλέον ὅπως συμβαίνει μέχρι καὶ σήμερα οἱ διάλεκτοί μας βοηθοῦν στὴν ποικιλία τοῦ λεξιλογίου, στὴν λεξιπλασία καὶ στὶς διαφορετικὲς ἀποχρώσεις-ἔννοιες. Ἡ ἰωνικὴ-ἀττικὴ διάλεκτος φέρει γνωρίσματα καὶ τῶν ἄλλων ἀναφορικὰ μὲ τὶς ἰδιαιτερότητές της. Καὶ αὐτὴ γονιμοποίησε συνδυαστικῶς κ

  https://www.youtube.com/watch?v=2QIsiqEPLus ΤΑ ΒΑΣΙΚΟΤΕΡΑ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΑ ΤΗΣ ΔΩΡΙΚΗΣ ΔΙΑΛΕΚΤΟΥ Οἱ διαφοροποιήσεις τῆς αἰολικῆς διαλέκτου εἶναι σχεδὸν ἴδιες μὲ τῆς δωρικῆς ( < Δῶρος, ἀδελφὸς τοῦ Αἰόλου). Ἡ αἰολοδωρικὴ διάλεκτος εἶναι αὐτὴ ποὺ -τουλάχιστον- πρὶν ἀπὸ πολλὲς χιλιετίες γέννησε τὴν λατινικὴ γλῶσσα (βλ. προϊστορικὲς ἀποικίες στὴν Δύσιν, Οἴνωτρος, Τυρρηνοί, Ἀρκὰς Εὔανδρος καὶ ἀλφάβητον). Ἡ «λατινικὴ γλῶσσα» λοιπὸν δὲν εἶναι τίποτε περισσότερον ἀπὸ ἕνας ἐκβαρβαρισμὸς καὶ παραφθορὰ τῆς αἰολοδωρικῆς διαλέκτου. Ἔχοντας ἀναφέρει τὰ βασικότερα χαρακτηριστικὰ τῆς αἰολικῆς διαλέκτου, ἄς ἀναφερθοῦν καὶ τὰ κυριώτερα τῆς δωρικῆς, ἡ ὁποία σὲ γενικὲς γραμμὲς ὡμιλεῖτο στὴν Πελοπόννησον, στὴν Μακεδονία, στὴν Ἥπειρον, στὴν Κρήτη, στὰ νησιὰ τοῦ νοτίου Αἰγαίου καὶ στὰ ἀπέναντι παράλια τῆς Ἰωνίας, στὰ δυτικὰ τῆς σημερινῆς Στερεᾶς Ἑλλάδος, στὴν Κύπρον -ἀρκαδοκυπριακή-,στὴν Μεγάλη Ἑλλάδα, στὸν Ἑλλήποντον -βλ. Τσάκωνες < Λάκωνες-, στὴν βόρειον Ἀφρική). Αὐτὰ εἶναι : Α ἀντὶ Ε (ἱαρός ἀντὶ ἱερό

https://www.youtube.com/watch?v=R4w5_7bbaZo Μὲ ἀφορμὴ τὴν μαγνητοσκόπησιν τῆς Τζιροπούλου, ἄς γραφτοῦν κάποια πράγματα. Πρῶτον, πὼς εἰδικότερα οἱ Ἕλληνες ποὺ κρατοῦν τὴν καθαρὴ ἐντοπιολαλιά τους, φυλάττουν πραγματικῶς Θερμοπύλες καὶ πρέπει ὑπερήφανοι νὰ στέκονται ὡς ἄλλοι πολεμιστὲς ἀπέναντι στὴν ἰσοπέδωσιν ποὺ -καὶ μὲ τὶς εὐλογίες τῶν «ἐγκρίτων»- ἀπειλεῖ τὴν γλῶσσα μας. Διότι ἀφ’ ἑνὸς κρατοῦν ἐν ζωῇ λήμματα καὶ κατ’ ἐπέκτασιν ἔννοιες ποὺ χάνονται [π.χ. ὅταν κάποιος λέγει στὴν διάλεκτόν του «ἀζουδιά» τὴν κακοτυχία ( < στερ. ἀ + ζώδιον), συγκρατεῖ ζωντανὴ στὴν συλλογικὴ μνήμη τὴν ἀρχαία παράδοσιν καὶ ἐπιστημονικότητα τῶν Ἑλλήνων, τῶν οἰωνοσκόπων ποὺ παρετήρουν καὶ συνελογίζοντο κυττώντας τὸν οὐρανόν. Ὅταν λέγει «ἔδωκα, ηὗρα, εἴμι, ἔξηψα, ἐτσιδά-ἐτσά, δά ( =γῆ), χώλωσα, τσοῦπρα ( < κύπρις), κοτάω » ἀντὶ «ἔδωσα, βρῆκα, εἴμαι, κάηκα, ἔτσι ὅπως ἐδῶ -στὴν δᾶ, νευρίασα, κορίτσι, ὁργίζομαι» κ.ἄ παρόμοια κρατεῖ ζωντανὲς μνῆμες καὶ μάλιστα ὁμηρικές. Ὅταν χτυπᾶ το διπλό τ σὲ λέξεις ποὺ τὸ π

  Δυστυχῶς μὲ τὴν γραμματικὴ ποὺ διδάσκονται σήμερα τὰ ἑλληνόπουλα, ὄχι μόνον δὲν μαθαίνουν νὰ προφέρουν καὶ νὰ γράφουν σωστὰ τὴν γλῶσσα μας, ὄχι μόνον δὲν μποροῦν νὰ βροῦν τὴν ἐτυμολογία μίας λέξεως, ὥστε νὰ καταλάβουν τί σημαίνουν ἀκόμη καὶ ἄγνωστες ἐκ πρώτης ὄψεως λέξεις,  ἀλλὰ κατὰ τὴν σύνθεσιν τῶν λέξεων ἤ κατὰ τὴν ἔκθλιψιν συνήθως ἀκούγονται κάτι παραφωνίες καὶ κάτι βαρβαρομυθίες ποὺ εἶναι νὰ τραβᾶς τὰ μαλλιά σου! Καὶ τὸ χειρότερον ὅλων εἶναι ὅτι πλέον αὐτὴ ἡ παραφωνία ὄχι ἁπλῶς δὲν διορθώνεται ἀλλὰ συμπεριλαμβάνεται καὶ στὶς νεοελληνικὲς «γραμματικές», διδάσκεται ἀπὸ τοὺς ἑκουσίως/ἀκουσίως συγκατανεύοντες «δασκάλους» ποὺ κυττάζουν ἄπραγοι τοὺς ἐγκρίτους νὰ παραποιοῦν τὴν γλῶσσα, ὑπὸ τὸν φόβον τῆς ἀνεργίας καὶ περνάει στὰ ψιλὰ ἀπὸ τοὺς περισσοτέρους Ἕλληνες, εἴτε ἀπὸ ἄγνοια, εἴτε ὑπὸ τὴν δικαιολογία ὅτι πιέζονται τὰ παιδιὰ νὰ ἀποστηθίζουν κανόνες! Καὶ ἔτσι καταλήξαμε νὰ βαρβαροφωνοῦμε, νὰ μὴ ξέρουμε τί λέμε, νὰ παράγουμε ἕνα ἀκαλαίσθητον λεξιλόγιον, νὰ ἔχει χαθεῖ κάθε λογικὴ στ

  ΕΞ ΑΙΤΙΑΣ, ΧΑΡΙΣ ΣΕ, ΕΝΕΚΑ/ΕΝΕΚΕΝ Ή ΛΟΓΩι; Ἕνα ἀπὸ τὰ πιὸ συνηθισμένα λάθη ποὺ γίνονται ὅταν θέλουμε νὰ ὑποδείξουμε ποιός/τί εἶναι ὑπεύθυνος/ο γιὰ κάτι ποὺ συμβαίνει εἶναι ἡ ἐσφαλμένη χρῆσις τῶν λέξεων τοῦ τίτλου. Ἀναλυτικότερα, τὸ ΕΞ ΑΙΤΙΑΣ ( > ἐκ +αἰτία) + γενική , ὑποδηλώνει τὴν αἰτία ποὺ εἶχε ὡς ἀποτέλεσμα νὰ συμβεῖ κάτι ἀρνητικόν, κάτι δυσάρεστον καὶ ἀνεπιθύμητον. Π.χ. 1.: Λιποθύμησε ἐξ αἰτίας τῆς πολλῆς ζέστης. Π.χ. 2.: Ἔχασε τὴν περιουσία του ἐξ αἰτίας τοῦ ἐθισμού του στὸν τζόγο. Τὸ ἀρνητικὸν ἐννοιολογικόν του φορτίον δὲν τὸ ἀπέκτησε τυχαίως, ἐπειδὴ ἔτσι συμβατικῶς συνεννοήθηκαν οἱ συνδιαλεγόμενοι μεταξύ τῶν, ἀλλὰ ἐπειδὴ κρύβει μέσα του τὴν λέξιν ΑΙΤΙΑ. Ἄλλωστε τὸ ὑποδηλοῖ σαφέστατα: ΕΚ τῆς τάδε ΑΙΤΙΑΣ συνέβη κάτι. Τί σημαίνει αἰτία; Ἡ αἰτία κυριολεκτικῶς εἶναι ἡ ἀπαίτησις, ἡ αποζήτησις αὐτοῦ ποὺ σοῦ ἀναλογεῖ καὶ συνεκδοχικῶς πῆρε καὶ τὴν ἔννοια τῆς κατηγορίας, τῆς ζήλειας, τοῦ φθόνου καὶ τῆς χαιρεκακίας, ἐξ ἧς καὶ τὸ ῥῆμα αἰτιῶμαι ( =κατηγορῶ, μέμφομαι ἐπειδὴ ἔχω ἀδικηθε