Γράφει ὁ Ἀθανάσιος Σταγειρίτης (Ὠγυγία ἤ Ἀρχαιολογία, Β', 10) περὶ τοῦ Ἀπόλλωνος : «-ὁ Ἀπόλλων- ἐνομίζετο δὲ εὑρετὴς τῆς ἰατρικῆς*1, μουσικῆς, ποιητικῆς, μαντικῆς, τοῦ τόξου καὶ τῶν βελῶν· ὅθεν ἦτον καὶ προστάτης τούτων τῶν τεχνῶν· ἀλληγορικῶς δὲ λαμβάνεται καὶ ἀντὶ τοῦ Ἡλίου. Ὅθεν ἐζωγράφιζον αὐτὸν νέον, ἀγένειον, κομήτην καὶ ἐφ' ἅρματος καθἠμενον, ὡς εἴρηται περὶ τοῦ Ἡλίου. Ἦτον δὲ καὶ μὲ δάφνην ἐστεμμένος, ἐκράτει καὶ τὴν λύραν εἰς τὴν χεῖρα, εἶχε καὶ τὸν ζωδιακὸν διὰ τῶν ὤμων αὐτοῦ διερχόμενον*2. Ἐζωγράφιζον δὲ αὐτὸν καὶ ὡς μουσικόν, καθήμενον εἰς τὸν Ἐλικῶνα ὑπὸ τὰς δάφνας καὶ τὰς Μούσας περὶ αὐτὸν ἔχοντα, ἐπειδὴ ἐκεῖ ἐδίδασκεν αὐτὰς τὴν μουσικήν· ἐνίοτε δὲ καὶ μὲ γένεια καὶ τρίποδα χρυσοῦν εἰς τὴν κεφαλὴν ἔχοντα καὶ ἄλλως διαφόρως». *1 Τὸ ἰάομαι ( =θεραπεύω) καὶ τὸ ἰαίνω ( =θερμαίνω) δὲν εἶναι τυχαίως τῆς ἴδιας ῥίζης. «Ἀπὸ τῆς ἰήσεως ( =ῥίψεως) τῶν βελῶν τοῦ Ἀπόλλωνος Ἡλίου», ὁ ὁποῖος ὀνομάζεται «Ἰήιος, ὡς ἐκ τῆς ἀφέσεως τῶν βελῶν, ἐκ τοῦ ἵημι» , Ὁ ἐν τῇ λέξει λόγος
«Ἀρχὴ παιδεύσεως ἡ τῶν ὀνομάτων ἐπίσκεψις», Ἀντισθένης