Συνεχίζει ὁ Ἀθανάσιος Σταγειρίτης στὴν «Ὠγυγία ἤ ἀρχαιολογία» (τομ. Β', κεφ. Δ') περὶ τῆς Ἀθηνᾶς : «...Ἦλθεν ὁ Ποσειδῶν εἰς τὴν Ἀττικὴν πρῶτος καὶ κτυπήσας μὲ τὴν τρίαιναν εἰς τὴν μέσην τῆς Ἀκροπόλεως τῶν Ἀθηνῶν, ἔκαμε θάλασσαν, διὰ μαρτυρίαν, τὴν ὁποία ὠνόμαζον ὕστερον Ἐρεχθηΐδα· ἐλθοῦσα δὲ ὕστερον καὶ ἡ Ἀθηνᾶ ἐφύτευσεν ἐλαίαν, ἡ ὁποία ἐσώζετο ἔπειτα εἰς τὸ Πανδρόσιον, Ἱερὰ Ἐλαία ὀνομαζομένη· ἔπειτα ἐκάλεσε μάρτυρα τὸν Κέκροπα, ὁ ὁποῖος ἐβασίλευε τότε ἐκεῖ. Ὅθεν ἦλθον εἰς μεγάλην φιλονεικίαν μὲ τὸν Ποσειδῶνα, ὥστε ὁ Ζεὺς ἔταξε κριτάς, οὐχὶ τὸν Κέκροπα καὶ Κραναόν, ἤ τὸν Ἐρεχθέα, ὡς εἶπον τινές, ἀλλὰ τοὺς δώδεκα θεοὺς νὰ κρίνωσι τὴν διαφορὰν εἰς τὸν Ἄρειον Πάγον· ἐκέρδησεν ὅμως τὴν κρίσιν ἡ Ἀθηνᾶ, ἐπειδὴ εἶχε μάρτυρα τὸν Κέκροπα· ὅθεν ὠνόμασε τὴν πόλιν ἀφ' ἑαυτῆς· ὁ δὲ Ποσειδῶν ὁργισθεὶς ἐπλημμύρισε ὅλον τὸ Θριάσιον Πεδίον καὶ ἔκαμε ὕφαλον τὴν Ἀττικήν. (Ἡ φιλονεικία Ἀθηνᾶς καὶ Ποσειδῶνος ἀπεικονίζετο στὸ Δυτικὸν Ἀέτωμα τοῦ Παρθενῶνος, τὸ ὁποῖον διεσώζετο μέχρι τὸ 1674, πο
«Ἀρχὴ παιδεύσεως ἡ τῶν ὀνομάτων ἐπίσκεψις», Ἀντισθένης