Ετυμολογική

ΕΙΣΑΓΩΓΙΚΑ/ ΠΕΡΙ ΦΘΟΓΓΩΝ ΚΑΙ ΠΡΟΣΩΔΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΓΛΩΣΣΗΣ Δυστυχῶς, τοὺς τελευταίους αἰῶνες ἔχει καθιερωθεῖ ἡ λεγομένη ἐρασμική/ ἐράσμια/ ἐρασμιακὴ προφορά, ὅσον ἀφορᾶ στὴν ἀρχαία μορφὴ τῆς γλώσσης μας. Καὶ καλᾶ οἱ ἀλλόθροοι βαρβαρόμυθοι νὰ πιστεύουν σὲ αὐτό, ἀλλὰ τὸ χειρότερον εἶναι πὼς τὴν δεχόμεθα καὶ ἑμεῖς οἱ χρῆστες της.  Μᾶς ἔχουν πείσει πλέον πολλοὶ  «ἐπαΐοντες», «φύλακες» τῆς γλώσσης μας, «ἐπιστήμονες» * 1 ,  πὼς οἱ κανόνες ἁρμονίας καὶ μουσικῆς ποὺ μᾶς μετελαμπάδευσαν οἱ πρόγονοί μας εἶναι μία πλάνη καὶ πὼς οἱ ἀρχαῖοι  Ἕλληνες δὲν προέφεραν -σχεδὸν- ὅπως σήμερα τῆν γλῶσσα μας!  Οἱ Ἕλληνες, οἱ φιλόμουσοι σὲ ὅλα, οἱ ἄριστοι ῥήτορες , τοὺς ὁποίους συνηθροίζοντο οἱ Ῥωμαῖοι νὰ ἀκούσουν, γιατὶ τοὺς φαινόταν πὼς « ἐλάλουν ὡς ἀηδόνες». Οἱ Ἕλληνες, οἱ ὁποῖοι πέραν τοῦ ὅτι ἦταν πρωτοπόροι σ’αὐτὸ ποὺ συνολικῶς ὄνομάζουμε «μουσικὴ», εἶχαν ὡς κύριον μέλημά τους μὲ ὁ,τι ἡσχολοῦντο, αὐτὸ νὰ ἔχει ἁρμονία, μέτρον, ῥυθμὸν καὶ κάλλος, γι’αὐτὸ καὶ ἤδη ἀπὸ τὰ πρῶτα χρόνια τῆς ζωῆς τους ἔστε