Ετυμολογική

ΠΕΡΙ ΤΩΝ ΣΥΝΗΘΕΙΩΝ ΤΩΝ ΑΝΔΡΩΝ Γράφει ἡ Ἄννα Τζιροπούλου στὸ βιβλίον «Ὁ ἐν τῇ λέξει λόγος» :  «Ἰδιαιτέραν σημασίαν ἔδιναν εἰς τὴν περιποίησιν τῆς ΚΟΜΗΣ , καὶ αὐτὸ τὸ μαρτυρεῖ ἡ ἴδια ἡ λέξις, ἐκ τοῦ ῥ. κομέω-ῶ, περιποιοῦμαι ἰδιαιτέρως κι αὐτὸ ἐκ τοῦ κάμνω =κοπιάζω, πασχίζω. Πρέπει νὰ ἔχης φθάσει σὲ πολὺ ὑψηλὸν σημεῖον πολιτισμοῦ γιὰ νὰ ὀνομάσῃς τὶς τρίχες τῆς κεφαλῆς, ἀλλὰ καὶ τῆς γενειάδος, κόμη.  «κομᾷ τὴν κεφαλήν, ὅτι Ἕλλην, οὐ βάρβαρος» , ὑπογραμμίζει ὁ Ἀπολλώνιος.  «κομέειν : τὸ ἐπιμελείας ἀξιοῦν».  «Κομᾶν...ἐλευθερίας σημεῖον», γράφει ὁ Ἀριστοτέλης. Τὸ «κείρεσθαι χαίτας» ( =τὸ νὰ κουρεύεις τὴν χαίτη) ἀπεκαλεῖτο «ἀνδραποδώδης θρίξ» ( =δουλικὴ τρίχα)».  Καὶ ἐδῶ πρέπει νὰ ξεκαθαρισθεῖ :  «Ἄλλος γυναικὸς κόσμος, ἄλλος ἀρσένων» , Τραγ. ἀδέσπ., σπαραγμ., 439.  «Κοσμεῖσθαι καὶ ψιμυθίῳ χρίεσθαι καὶ χρυσίον περιάπτεσθαι, τῷ μὲν ἀνδρί ΑΙΣΧΡΟΝ, τῇ δὲ γυναικὶ ΚΑΛΟΝ» , Δισσοὶ Λόγοι, 1,42.  Αὐτὸ ποὺ γίνεται σήμερα, στὴν ἐποχὴν τῆς ἐκθηλύνσεως καὶ ἐκπουστεύσεως τῶν άνδρῶν, ποὺ τοὺς βλέπεις νὰ σ