Ετυμολογική

Ὅταν κάποιος ἐρωτᾶται πόσες γλῶσσες ὁμιλεῖ, ἡ ἀπάντησις στὴν πραγματικότητα εἶναι περιττή, καθῶς δὲν ὑπάρχει ἄλλη γλῶσσα πέραν τῆς ἑλληνικῆς. Οἱ βαρβαροποιημένες υποδιάλεκτοί της εἶναι καὶ πάλι ἑλληνικά, ἁπλῶς βαρβαροποιημένα, παρεφθαρμένα· ἄλλοτε περισσότερον (ὅπως οἱ ὑποδιάλεκτοι τῶν Ἀνατολιτῶν ἤ τῶν βορειοευρωπαίων) καὶ ἄλλοτε λιγότερον (ὅπως οἱ ὑποδιάλεκτοι τῆς ἑλληνικῆς δυτικῶς τῆς Ἑλλάδος, ὅπως ὁμιλοῦνται στὴν γῆν τοῦ Πανός, Ἰσπανία ἤ στὴν γῆν τοῦ Ἡρακλείδου Γαλάτου, Γαλλία ἤ στὴν γῆν τοῦ Τηλεγονίδου Ἰταλοῦ, Ἰταλία). Καὶ ἔτσι ἐξηγεῖται καὶ ἡ «ἀπροσδόκητος» κατανόησις τῶν ὑποδιαλέκτων αὐτῶν ὑπὸ πολλὼν Ἑλλήνων, χωρὶς νὰ τὶς ἔχουν διδαχθεῖ, ἀλλὰ καὶ ἡ εὔκολη γλωσσομάθεια τοῦ λαοῦ μας, καθῶς ὁ νοῦς ἀντιλαμβάνεται πολὺ περισσότερα ἀπὸ ὅσα κανεὶς συνειδητῶς νομίζει ὅτι κατανοεῖ. Ἡ ἐκμάθησις ἀρχαίων ἑλληνικῶν σὲ συνδυασμὸν μὲ τὴν ἐκμάθησιν τῶν διαλέκτων τῆς ἑλληνικῆς (ἡ ὁποία δὲν διδάσκεται εἰς βάθος σὲ κανένα πανεπιστήμιον, οὔτε κὰν στὶς «φιλοσοφικὲς σχολές», παρὰ διδάσκονται οἱ μέλλον

Σήμερα σχεδὸν κανεὶς δὲν χρησιμοποιεῖ τὶς λέξεις «μαγνητοσκόπησις, ταινία, ὀπτικογράφημα» ἤ «μαγνητοσκόπιο, ὀπτικογράφος» ( ἄν ἀναφερόμαστε στὴν συσκευή) καί «ἦχος» , « αὐδ ή»   ὅ ταν θέλει νὰ περιγράψει τὶς ἔννοιες video καὶ  audio . Καὶ λέω σχεδὸν κανεὶς γιατὶ ἡ λέξις «ήχος» ἴσως καὶ νὰ ἔχει χρησιμοποιηθεῖ ἐλάχιστες φορὲς ἀπὸ κάποιους. Καὶ καμμιὰ φορὰ ἀναρωτιέμαι τί εἶναι καταστροφικότερον γιὰ τὴν γλῶσσα μας; Τὸ νὰ χρησιμοποιοῦμε στὸν λόγον μας λέξεις ποὺ νομίζουμε γιὰ ἀλλοδαπὲς ἤ τὸ νὰ μὴ ξέρουμε πὼς δὲν εἶναι ἀλλοδαπές; Οἱ ἀρχαῖοι Ἕλληνες τό «διακρίνω, βλέπω» τὸ ἔλεγον καὶ  F είδω. Τὸ δίγαμμα τὸ ὁποῖον προεφέρετο σὰν ἕνα πολὺ ἐλαφρύ, ἀνεπαίσθητον -φ/-β (συνήθως) ἦταν ἕνας τόσο λεπτὸς φθόγγος ποὺ οἱ Λατῖνοι δὲν μποροῦσαν νὰ τὸν προσαρμόσουν στὴν λαλιά τους καὶ τὸ προέφεραν βαρύγδουπα [v] . Δὲν εἶναι καὶ πολὺ δύσκολον νὰ τὸ διανοηθοῦμε αὐτό , ἄ ν ἔχουμε ἀκούσει ἔστω καὶ μία φορά στὴν ζωή μας ἀλλοδαπὸν νὰ προφέρει τοὺς φθόγγους  - γ, -δ, -χ, -θ κλπ. Ἔτσι λοιπὸν τό «Ἐγώ F ε

Ἡ λέξις humour θὰ ἔλεγε κανεὶς πὼς ἀνάγεται σὲ ἀγγλικὸ ἔτυμον καὶ σηματοδοτεῖ κάτι ποὺ σχετίζεται ξεκάθαρα μὲ τὸ γέλιο. Εἶναι ὅμως ἀλήθεια; Κι ἄν ὄχι, ποῦ βρίσκεται τὸ ψέμα, στὸ ὅτι δὲν εἶναι ἀγγλικὴ ἤ στὸ ὅτι δὲν σηματοδοτεῖ τὸ γέλιο; Ἡ ἀπάντησις εἶναι πὼς δὲν εἶναι ἀλήθεια καὶ γιὰ τοὺς δύο λόγους! Κι αὐτὸ διότι προέρχεται ἀπὸ ἀμιγῶς ἑλληνικὸν ἔτυμον καὶ σχετίζεται μὲ τὴν ἰδιοσυγκρασία τοῦ ἀτόμου. Γιὰ τὴν ἀκρίβεια ἡ λέξις humour προέρχεται ἀπὸ τὴν ἑλληνικοτάτη λέξιν «ΧΥΜΟΣ». Χυμὸς κατὰ κυριολεξία εἶναι ὁ ὑγρός ( βλ. ὑμήττιος Ζεύς = ὁ ὑγρὸς Ζεύς < ὕω=βρέχω, μὲ τροπὴ τῆς δασεῖας σέ «χ»). Στὸν «Κρατύλο (περὶ ὀνομάτων ὀρθότητος) » τοῦ Πλάτωνος ἀναφέρεται πὼς στὴν εὐβοϊκὴ διάλεκτο τὸ τελικό -ς προφέρεται -ρ. Αὐτὸ τὸ φαινόμενον ὀνομάζεται ῥωτακισμὸς καὶ δὲν ἦταν μόνον ἴδιον τῆς εὐβοϊκῆς διαλέκτου. Στὴν δωρικὴ Ἡλεία ἀλλὰ καὶ στὴν Λακωνία μετὰ τὸν 4ο αἰ. π.Χ εἶναι σύνηθες φαινόμενον καὶ γι’αὐτὸ καὶ στὰ κείμενα ἐκείνης τῆς ἐποχῆς συναντᾶται μονίμως τό -ρ ἀντὶ τοῦ -σ στὴν κατάληξιν (