Ετυμολογική

ΕΣΘ' ΗΜΑΡ, ΟΤΕ ΦΟΙΒΟΣ ΚΑΙ ΠΑΛΙΝ ΕΛΕΥΣΕΤΑΙ ΚΑΙ ΕΣ ΑΕΙ ΕΣΤΑΙ.  Ὁ  Ἀπόλλων εἶναι υἰὸς τοῦ Διὸς καὶ τῆς Λητοῦς*1 καὶ συμβολίζει τὴν ἔκφανσιν τοῦ θείου στον Ἥλιον. Δίδυμος ἀδελφή του διόλου τυχαίως εἶναι ἡ Ἄρτεμις, ἡ συμβολίζουσα τὴν Σελήνην.  «Εἶναι ὁ θεὸς τοῦ φωτός (ἐξ οὗ καὶ Ἥλιος), τῆς μαντικῆς (φέρει εἰς φῶς τὰ μελλούμενα), τῆς ἁρμονίας (ἁρμονικὴ πορεία πλανητῶν πέριξ τοῦ Ἡλίου), ἀλλὰ καὶ ἰατρός (διὰ τῶν ἰῶν =βελῶν, ἀκτινῶν ἰαίνει = θερμαίνει καὶ ἰᾶται = γιατρεύει).  Τὸ ὄνομα «Ἀπόλλων» προέρχεται πιθανὸν ἐκ τῆς ἐνδεχομένης ἐνίοτε φθοροποιοῦ δυνάμεως τοῦ θεοῦ Ἡλίου, ἐξ οὗ καὶ ὁ ὀρφικὸς στίχος :  «θεῶν ὀλοώτατε πάντων» (Ὀλοός = ὀλέθριος)».  Γράφει δὲ καὶ ὁ Εὐριπίδης στὸν «Φαέθοντα» τὰ λόγια τῆς Κλυμένης, μητρὸς τοῦ Φαέθοντος ποὺ ἔχασε τὸν υἰόν της, ὅταν ἔπεσε ἀπὸ τὸ ἅρμα τοῦ πατρός του, Ἡλίου :  «ὦ καλλιφεγγὲς Ἥλι' ὡς μ' ἀπώλεσας καὶ τόνδ' Ἀπόλλων δ' ἐν βροτοῖς ὀρθῶς καλῇ, ὅστις τὰ σιγῶντ' ὀνόματ' οἶδε δαιμόνων».   ( = Ἥλιε ποὺ λάμπεις ὄμορφα, πῶς μᾶς κατέστρ