Εὑρισκόμεθα πάλι στὶς ἡμέρες ποὺ γίνεται ὁρατὸν στὸν οὐρανόν τὸ φαινόμενον τῶν Λυρίδων (μέσα Ἀπριλίου καὶ κορυφώνεται περὶ τὰ μέσα τοῦ τρίτου δεκαημέρου τοῦ Ἀπριλίου, δηλαδὴ στὴν ἀρχὴ τοῦ Μουνιχιῶνος, μηνὸς άφιερωμένου στὴν Μουνιχία Ἄρτεμιν. Ἡ νέα σελήνη, ἄρα καὶ νουμηνία-ἀρχὴ Μουνιχιῶνος εἶναι στὶς 20 Ἀπριλίου φέτος καὶ συμπίπτει μὲ ὁλικὴ ἔκλειψιν Ἡλίου). Καὶ ἐπειδὴ τὸ σύμπαν δὲν ἀνελύθη, δὲν ἐπεξηγήθη, δὲν ἀλληγορήθη καὶ πόσῳ μᾶλλον δὲν φθέγγεται οὔτε ἑβραϊκῶς, ὅπως προσπαθοῦν πολὺ νὰ μᾶς πείσουν οἱ ἁβρααμικὲς θρησκεῖες· οὔτε «ἰνδοευρωπαϊκῶς», ὅπως ὑπαγορεύουν οἱ «ἐπιστήμονες»· παρὰ γίνεται ἀντιληπτὸν μόνον μέσῳ τῆς ἑλληνικῆς κοσμοθεάσεως καὶ τῆς ἑλληνικῆς αὐδῆς, τῆς συμπαντικῆς γλώσσης μας, ἀς γίνει ἕνα μικρὸ ἀφιέρωμα γι' αὐτὲς τὶς μέρες τῶν λυρίδων καὶ τοῦ ἀστερισμοῦ τῆς Λύρας, ἐξ οὗ ὠνομάσθησαν. Γράφει ὁ μεγάλος Ἕλλην ἀστρονόμος (καὶ ὄχι μόνον) Ἐρατοσθένης ὁ Κυρηναῖος στοὺς «Καταστερισμούς» του (ἤ «Ἀστροθεσίαι»), περὶ τῆς Λύρας : «Αὕτη ἐνάτη κεῖται καί ἐστι Μουσῶν· κατασκευ
«Ἀρχὴ παιδεύσεως ἡ τῶν ὀνομάτων ἐπίσκεψις», Ἀντισθένης