Τὸ ἀρχεῖον ἐδῶ : ΛΥΣΙΣΤΡΑΤΗ (ΜΕΡΟΣ 1ον, στ. 1-179) ΕΙΣΑΓΩΓΙΚΑ Ἕνα ἀπὸ τὰ ὡραιότερα ἔργα τοῦ Ἀριστοφάνους σὲ ἐπεξήγησιν καὶ σύγχρονη ἀπόδοσιν τῆς Ἄννης Τζιροπούλου. Ὁ Ἀριστοφάνης μὲ τὸν μοναδικόν του τρόπον διδάσκει ἀλήθειες καὶ μέσῳ τῆς κωμωδίας καὶ τοῦ ἀφθόνου γέλιου ποὺ προκαλεῖ μὲ τὰ ἐρωτικὰ κυρίως ὑπονοούμενά του, περιγράφει μὲ ἐναργέστατον τρόπον, τὴν διαχρονικὴ καὶ μεγαλυτέρα τραγωδία ποὺ ζεῖ ἀνέκαθεν αὐτὸ τὸ ἔθνος, τὸν ἐμφύλιον σπαραγμόν. Οἱ Ἕλληνες διεκδικοῦντες καὶ πολεμῶντες πάντοτε γιὰ τὸ ἀνώτερον καὶ τὸ καλλίτερον, πολλάκις ἁλληλοσφάζονται, διαιροῦνται καὶ συνεπῶς ἀποδυναμώνονται. Ὁ μὲν Ἡρόδοτος στὶς Ἱστορίες του (Η', 157) ὑπογραμμίζει τὴν μεγάλη αὐτὴν διαπίστωσιν, γράφοντας πὼς «ἁλὴς μὲν γὰρ γενομένη πᾶσα ἡ Ἑλλὰς χεὶρ μεγάλη συνάγεται, καὶ ἀξιόμαχοι γινόμεθα τοῖσι ἐπιοῦσι» · οἱ Ἕλληνες ὅταν ἑνωθοῦν συνάγεται μεγάλη δύναμις καὶ εἶναι ἀξιόμαχοι σὲ ὅποιον καὶ ἄν ἔρθει ἀπέναντί τους· κι ὁ Ἀριστοφάνης στὴν «Λυσιστράτην» «χτυπᾶ» καὶ ὑπενθυμίζει στὸ κοινὸν ποὺ παρακολουθεῖ,
«Ἀρχὴ παιδεύσεως ἡ τῶν ὀνομάτων ἐπίσκεψις», Ἀντισθένης