Ετυμολογική

ΟΤΑΝ Η ΕΛΕΝΗ ΔΕΙΧΝΕΙ ΣΤΟΝ ΠΡΙΑΜΟΝ ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΟΔΥΣΣΕΥΣ ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΤΟ ΠΛΗΘΟΣ ΤΩΝ ΑΧΑΙΩΝ, ΤΟΝ ΛΟΓΟΝ ΠΑΙΡΝΕΙ Ο ΤΡΩΣ ΓΕΡΩΝ ΑΝΤΗΝΩΡ. Ο ΑΝΤΗΝΩΡ ΕΞΙΣΤΟΡΕΙ ΤΗΝ ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΤΟΥ ΑΠΟ ΤΟΝ ΜΕΝΕΛΑΟΝ ΚΑΙ ΤΟΝ ΟΔΥΣΣΕΑ ΟΤΑΝ ΕΚΕΙΝΟΙ ΕΙΧΑΝ ΠΑΕΙ ΣΤΗΝ ΤΡΟΙΑ ΠΡΟ ΤΟΥ ΤΡΩΙΚΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ ΓΙΑ ΝΑ ΖΗΤΗΣΟΥΝ ΤΗΝ ΑΡΠΑΧΘΕΙΣΑ ΕΛΕΝΗ. ΕΠΕΙΤΑ Η ΕΛΕΝΗ ΠΑΡΟΥΣΙΑΖΕΙ ΣΤΟΝ ΠΡΙΑΜΟΝ ΤΟΝ ΑΙΑΚΙΔΗ ΑΙΑΝΤΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΚΡΗΤΑ ΙΔΟΜΕΝΕΑ. ΣΥΝΑΜΑ ΑΝΑΖΗΤΕΙ ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΤΟ ΠΛΗΘΟΣ ΚΑΙ ΤΑ ΑΔΕΛΦΙΑ ΤΗΣ, ΤΟΥΣ ΔΙΟΣΚΟΥΡΟΥΣ, ΚΑΘΩΣ ΔΕΝ ΓΝΩΡΙΖΕΙ ΠΩΣ ΑΥΤΟΙ ΕΙΝΑΙ ΝΕΚΡΟΙ. Τὴν δ’ αὖτ’ Ἀντήνωρ πεπνυμένος ἀντίον ηὔδα· «ὦ γύναι, ἦ μάλα τοῦτο ἔπος νημερτὲς ἔειπες· ἤδη γὰρ καὶ δεῦρό ποτ’ ἤλυθε δῖος Ὀδυσσεὺς σεῦ ἕνεκ’ ἀγγελίης σὺν ἀρηϊφίλῳ Μενελάῳ· τοὺς δ’ ἐγὼ ἐξείνισσα καὶ ἐν μεγάροισι φίλησα, ἀμφοτέρων δὲ φυὴν ἐδάην καὶ μήδεα πυκνά. ἀλλ’ ὅτε δὴ Τρώεσσιν ἐν ἀγρομένοισιν ἔμιχθεν, στάντων μὲν Μενέλαος ὑπείρεχεν εὐρέας ὤμους, ἄμφω δ’ ἑζομένω γεραρώτερος ἦεν Ὀδυσσεύς· ἀλλ’ ὅτε δὴ μύθους καὶ μήδεα πᾶσιν ὕφαινον, ἤτοι μὲν Μενέλαος ἐπιτροχάδην ἀγόρευε, παῦρα μέν, ἀλλὰ μάλα λιγέως,

Η ΕΛΕΝΗ ΜΟΛΙΣ ΕΧΕΙ ΒΓΕΙ ΑΠΟ ΤΟ ΠΑΛΑΤΙ ΚΑΙ ΚΑΤΕΥΘΥΝΕΤΑΙ ΣΤΙΣ ΣΚΑΙΕΣ ΠΥΛΕΣ, ΟΠΟΥ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ Ο ΠΡΙΑΜΟΣ ΚΑΙ ΔΙΑΦΟΡΟΙ ΑΛΛΟΙ ΤΡΩΕΣ. Ο ΠΡΙΑΜΟΣ ΦΩΝΑΖΕΙ ΤΗΝ ΕΛΕΝΗ ΝΑ ΚΑΘΙΣΕΙ ΔΙΠΛΑ ΤΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΖΗΤΑ ΝΑ ΤΟΥ ΠΕΙ ΠΟΙΟΙ ΕΙΝΑΙ ΜΕΡΙΚΟΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΝΤΡΕΣ ΠΟΥ ΕΒΛΕΠΕ ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΤΟΥΣ ΑΧΑΙΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΕΙΧΑΝ ΤΡΑΒΗΞΕΙ ΤΟ ΒΛΕΜΜΑ. Η ΕΛΕΝΗ ΤΟΥ ΑΠΑΝΤΑ ΣΤΙΣ ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΕΤΣΙ ΣΥΣΤΗΝΕΙ ΣΤΟΝ ΕΚΥΡΟΝ ΤΗΣ ΤΟΝ ΑΓΑΜΕΜΝΟΝΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΟΔΥΣΣΕΑ... οἳ δ’ ὡς οὖν εἴδονθ’ Ἑλένην ἐπὶ πύργον ἰοῦσαν, ἦκα πρὸς ἀλλήλους ἔπεα πτερόεντ’ ἀγόρευον· «οὐ νέμεσις Τρῶας καὶ ἐϋκνήμιδας Ἀχαιοὺς τοιῇδ’ ἀμφὶ γυναικὶ πολὺν χρόνον ἄλγεα πάσχειν· αἰνῶς ἀθανάτῃσι θεῇς εἰς ὦπα ἔοικεν· ἀλλὰ καὶ ὧς τοίη περ ἐοῦσ’ ἐν νηυσὶ νεέσθω, μηδ’ ἡμῖν τεκέεσσί τ’ ὀπίσσω πῆμα λίποιτο.» Ὣς ἄρ’ ἔφαν, Πρίαμος δ’ Ἑλένην ἐκαλέσσατο φωνῇ· «δεῦρο πάροιθ’ ἐλθοῦσα φίλον τέκος ἵζευ ἐμεῖο, ὄφρα ἴδῃ πρότερόν τε πόσιν πηούς τε φίλους τε— οὔ τί μοι αἰτίη ἐσσί, θεοί νύ μοι αἴτιοί εἰσιν, οἵ μοι ἐφώρμησαν πόλεμον πολύδακρυν Ἀχαιῶν— ὥς μοι καὶ τόνδ’ ἄνδρα πελώριον ἐξονομήνῃς, ὅς τις ὅδ’ ἐστὶ

Ο ΕΚΤΩΡ ΣΥΜΦΩΝΕΙ ΜΕ ΤΑ ΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΠΑΡΙΔΟΣ ΚΑΙ ΠΗΓΑΙΝΕΙ ΣΤΟ ΠΕΔΙΟΝ ΤΗΣ ΜΑΧΗΣ, ΩΣΤΕ ΝΑ ΖΗΤΗΣΕΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΧΑΙΟΥΣ ΝΑ ΑΝΑΜΕΤΡΗΘΟΥΝ ΜΟΝΟΝ Ο ΠΑΡΙΣ ΚΑΙ Ο ΜΕΝΕΛΑΟΣ ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΝΙΚΗ ΕΝΟΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΔΥΟ ΝΑ ΚΡΙΘΕΙ ΚΑΙ ΤΟ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ. ΟΙ ΥΠΟΛΟΙΠΟΙ ΣΤΡΑΤΙΩΤΕΣ ΘΑ ΣΕΒΑΣΤΟΥΝ ΤΟ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ, ΘΑ ΑΠΟΔΩΣΟΥΝ ΣΤΟΝ ΝΙΚΗΤΗ ΤΗΝ ΕΛΕΝΗ, ΤΑ ΚΤΗΜΑΤΑ ΚΑΙ ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΚΑΙ ΜΕΤΑΞΥ ΤΩΝ ΔΥΟ ΣΤΡΑΤΟΠΕΔΩΝ ΘΑ ΓΙΝΟΥΝ ΟΡΚΟΙ ΕΙΡΗΝΗΣ. Ο ΜΕΝΕΛΑΟΣ ΣΥΜΦΩΝΕΙ ΚΑΙ ΕΤΣΙ ΕΤΟΙΜΑΖΟΥΝ ΤΙΣ ΣΠΟΝΔΕΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΘΥΣΙΕΣ ΣΤΗΝ ΓΗ, ΣΤΟΝ ΗΛΙΟΝ ΚΑΙ ΣΤΟΝ ΔΙΑ, ΩΣΤΕ ΝΑ ΕΠΙΣΦΡΑΓΙΣΟΥΝ ΤΟΥΣ ΟΡΚΟΥΣ. ΦΩΝΑΖΟΥΝ ΚΑΙ ΤΟΝ ΠΡΙΑΜΟΝ ΝΑ ΕΠΙΚΥΡΩΣΕΙ ΤΗΝ ΣΥΜΦΩΝΙΑ, ΔΙΟΤΙ ΑΦ' ΕΝΟΣ ΗΤΑΝ Ο ΓΗΡΑΙΟΤΕΡΟΣ ΤΩΝ ΤΡΩΩΝ, ΑΡΑ ΚΑΙ Ο ΠΙΟ ΜΥΑΛΩΜΕΝΟΣ, ΑΦ' ΕΤΕΡΟΥ ΛΟΓΩ ΤΩΝ ΠΑΙΔΩΝ ΤΟΥ ΕΙΧΑΝ ΦΤΑΣΕΙ ΣΕ ΑΥΤΟ ΤΟ ΣΗΜΕΙΟΝ.  ΣΥΝΑΜΑ Η ΙΡΙΣ, ΕΧΟΝΤΑΣ ΠΑΡΕΙ ΤΗΝ ΜΟΡΦΗ ΤΗΣ ΛΑΟΔΙΚΗΣ, ΤΗΣ ΓΑΛΟΩ (ΚΟΥΝΙΑΔΑΣ) ΤΗΣ ΕΛΕΝΗΣ, ΤΡΕΧΕΙ ΣΤΟ ΜΕΓΑΡΟΝ ΝΑ ΒΡΕΙ ΤΗΝ ΕΛΕΝΗ. Η ΙΡΙΣ ΤΗΝ ΒΡΙΣΚΕΙ ΝΑ ΥΦΑΙΝΕΙ ΣΤΟΝ ΑΡΓΑΛΕΙΟ ΚΑΙ ΤΗΣ ΛΕΕΙ ΝΑ ΑΦΗΣΕΙ ΤΙΣ ΕΡΓΑΣΙΕΣ ΤΗΣ, ΕΝΗΜΕΡΩΝΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΓΙΑ ΤΑ ΟΣΑ ΣΥΜΒΑΙΝΟΥΝ ΚΑΙ ΘΑ ΣΥΜΒΟΥΝ ΜΕΤΑ

ΤΡΩΕΣ ΚΑΙ ΑΧΑΙΟΙ ΜΑΖΕΥΟΝΤΑΙ ΣΥΣΤΡΑΤΕΥΜΕΝΟΙ ΣΤΟ ΠΕΔΙΟΝ ΤΗΝ ΜΑΧΗΣ. ΟΙ ΜΕΝ ΤΡΩΕΣ ΕΠΟΡΕΥΟΝΤΟ ΜΕ ΚΛΑΓΓΗ ΚΑΙ ΦΩΝΕΣ, ΟΙ ΔΕ ΑΧΑΙΟΙ ΑΜΙΛΗΤΟΙ ΑΛΛΑ ΑΠΟΠΝΕΟΝΤΕΣ ΜΕΝΟΣ ΕΚΙΝΟΥΝΤΟ ΣΑΝ ΘΥΕΛΛΑ, ΣΗΚΩΝΟΝΤΑΣ ΣΚΟΝΗ ΜΕ ΤΑ ΠΟΔΙΑ ΤΟΥΣ. ΟΤΑΝ ΕΦΤΑΣΑΝ ΚΟΝΤΑ Ο ΕΝΑΣ ΣΤΡΑΤΟΣ ΣΤΟΝ ΑΛΛΟΝ, ΣΤΟΥΣ ΤΡΩΕΣ ΠΡΟΜΑΧΙΖΕ Ο ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ-ΠΑΡΙΣ, ΦΟΡΩΝΤΑΣ ΣΤΟΥΣ ΩΜΟΥΣ ΤΟΥ ΔΕΡΜΑ ΛΕΟΠΑΡΔΑΛΗΣ, ΟΠΛΙΣΜΕΝΟΣ ΜΕ ΤΟΞΑ ΚΑΙ ΞΙΦΟΣ, ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΔΥΟ ΔΟΡΑΤΑ ΦΙΝΙΡΙΣΜΕΝΑ ΜΕ ΧΑΛΚΟΝ. Ο ΠΑΡΙΣ ΠΡΟΚΑΛΟΥΣΕ ΤΟΥΣ ΑΡΙΣΤΟΥΣ ΤΩΝ ΑΡΓΕΙΩΝ ΝΑ ΑΝΑΜΕΤΡΗΘΟΥΝ ΜΑΖΙ ΤΟΥ ΣΕ ΜΑΧΗ.  ΟΤΑΝ ΤΟΝ ΠΗΡΕ ΕΙΔΗΣΙΝ Ο ΓΕΝΝΑΙΟΣ ΜΕΝΕΛΑΟΣ ΕΧΑΡΗ ΩΣ ΠΕΙΝΑΣΜΕΝΟΣ ΛΕΩΝ ΠΟΥ ΣΥΝΑΝΤΑ ΘΗΡΑΜΑ. ΚΑΙ ΚΑΘΩΣ Ο ΜΕΝΕΛΑΟΣ ΤΟΝ ΕΙΔΕ ΜΠΡΟΣΤΑ ΤΟΥ, ΕΛΕΓΕ ΠΩΣ ΘΑ ΤΟΝ ΤΙΜΩΡΗΣΕΙ ΚΑΙ ΠΗΔΗΞΕ ΜΟΝΟΜΙΑΣ ΣΤΗΝ ΓΗ ΑΠΟ ΤΟ ΑΡΜΑ ΤΟΥ ΠΑΝΟΠΛΟΣ. ΟΤΑΝ ΤΟΝ ΕΙΔΕ Ο ΠΑΡΙΣ ΧΛΩΜΙΑΣΑΝ ΤΑ ΜΑΓΟΥΛΑ ΤΟΥ ΚΑΙ ΕΤΡΕΜΕ Η ΚΑΡΔΙΑ ΤΟΥ ΚΑΙ ΕΤΣΙ ΟΠΙΣΘΟΧΩΡΗΣΕ ΑΜΕΣΩΣ ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΤΟ ΥΠΟΛΟΙΠΟΝ ΣΤΡΑΤΕΥΜΑ ΤΩΝ ΤΡΩΩΝ ΓΙΑ ΝΑ ΓΛΥΤΩΣΕΙ ΑΠΟ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΟΥ ΜΕΝΕΛΑΟΥ (ΕΞ ΟΥ ΚΑΙ ΕΝΑΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ ΠΟΥ Ο ΟΜΗΡΟΣ ΤΟΝ ΜΕΤOΝΟΜΑΖΕΙ ΣΕ ΠΑΡΙΝ = ΔΕΙΛΟΝ).  ΟΤΑΝ ΕΙΔΕ Ο ΕΚΤΩΡ ΤΟΝ ΑΔΕ

ΣΤΗΝ ΑΓΟΡΑ Ο ΟΔΥΣΣΕΥΣ ΤΣΑΚΩΝΕΤΑΙ ΜΕ ΤΟΝ ΑΜΕΤΡΟΕΠΗ ΘΕΡΣΙΤΗ ΠΟΥ ΒΡΙΖΕΙ ΤΟΝ ΑΓΑΜΕΜΝΟΝΑ. Ο ΟΔΥΣΣΕΥΣ ΧΤΥΠΑ ΤΟΝ ΘΕΡΣΙΤΗ ΚΑΙ ΕΚΕΙΝΟΣ ΥΠΟΧΩΡΕΙ. ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΔΙΕΝΕΞΙΝ, Ο ΟΔΥΣΣΕΥΣ ΒΓΑΖΕΙ ΛΟΓΟΝ ΣΤΗΝ ΠΑΝΣΤΡΑΤΕΙΑ ΤΩΝ ΑΧΑΙΩΝ   «...ἑλὼν γὰρ ἔχει γέρας αὐτὸς ἀπούρας. ἀλλὰ μάλ’ οὐκ Ἀχιλῆϊ χόλος φρεσίν, ἀλλὰ μεθήμων· ἦ γὰρ ἂν Ἀτρεΐδη νῦν ὕστατα λωβήσαιο».  Ὣς φάτο νεικείων Ἀγαμέμνονα ποιμένα λαῶν, Θερσίτης· τῷ δ’ ὦκα παρίστατο δῖος Ὀδυσσεύς, καί μιν ὑπόδρα ἰδὼν χαλεπῷ ἠνίπαπε μύθῳ· «Θερσῖτ’ ἀκριτόμυθε, λιγύς περ ἐὼν ἀγορητής, ἴσχεο, μηδ’ ἔθελ’ οἶος ἐριζέμεναι βασιλεῦσιν· οὐ γὰρ ἐγὼ σέο φημὶ χερειότερον βροτὸν ἄλλον ἔμμεναι, ὅσσοι ἅμ’ Ἀτρεΐδῃς ὑπὸ Ἴλιον ἦλθον. τὼ οὐκ ἂν βασιλῆας ἀνὰ στόμ’ ἔχων ἀγορεύοις, καί σφιν ὀνείδεά τε προφέροις, νόστόν τε φυλάσσοις. οὐδέ τί πω σάφα ἴδμεν ὅπως ἔσται τάδε ἔργα, ἢ εὖ ἦε κακῶς νοστήσομεν υἷες Ἀχαιῶν. τὼ νῦν Ἀτρεΐδῃ Ἀγαμέμνονι ποιμένι λαῶν, ἧσαι ὀνειδίζων, ὅτι οἱ μάλα πολλὰ διδοῦσιν ἥρωες Δαναοί· σὺ δὲ κερτομέων ἀγορεύεις. ἀλλ’ ἔκ τοι ἐρέω, τὸ δὲ καὶ τετελεσμένον ἔσται· εἴ

Ο ΟΔΥΣΣΕΥΣ ΚΑΤΑΦΕΡΝΕΙ ΝΑ ΑΓΕΙΡΕΙ ΠΑΛΙ ΤΟ ΣΤΡΑΤΕΥΜΑ ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΑΠΟΣΥΡΘΕΙ ΣΤΑ ΠΛΟΙΑ ΓΙΑ ΝΑ ΦΥΓΕΙ. ΣΤΗΝ ΑΓΟΡΑ Ο ΘΕΡΣΙΤΗΣ ΒΡΙΖΕΙ ΤΟΝ ΑΓΑΜΕΜΝΟΝΑ  «δαιμόνι’ οὔ σε ἔοικε κακὸν ὣς δειδίσσεσθαι, ἀλλ’ αὐτός τε κάθησο καὶ ἄλλους ἵδρυε λαούς· οὐ γάρ πω σάφα οἶσθ’ οἷος νόος Ἀτρεΐωνος· νῦν μὲν πειρᾶται, τάχα δ’ ἴψεται υἷας Ἀχαιῶν  ἐν βουλῇ δ’ οὐ πάντες ἀκούσαμεν οἷον ἔειπε; μή τι χολωσάμενος ῥέξῃ κακὸν υἷας Ἀχαιῶν· θυμὸς δὲ μέγας ἐστὶ διοτρεφέων βασιλήων, τιμὴ δ’ ἐκ Διός ἐστι, φιλεῖ δέ ἑ μητίετα Ζεύς.  Ὃν δ’ αὖ δήμου τ’ ἄνδρα ἴδοι βοόωντά τ’ ἐφεύροι, τὸν σκήπτρῳ ἐλάσασκεν ὁμοκλήσασκέ τε μύθῳ· δαιμόνι’ ἀτρέμας ἧσο καὶ ἄλλων μῦθον ἄκουε, οἳ σέο φέρτεροί εἰσι, σὺ δ’ ἀπτόλεμος καὶ ἄναλκις οὔτέ ποτ’ ἐν πολέμῳ ἐναρίθμιος οὔτ’ ἐνὶ βουλῇ· οὐ μέν πως πάντες βασιλεύσομεν ἐνθάδ’ Ἀχαιοί· οὐκ ἀγαθὸν πολυκοιρανίη· εἷς κοίρανος ἔστω, εἷς βασιλεύς, ᾧ δῶκε Κρόνου πάϊς ἀγκυλομήτεω σκῆπτρόν τ’ ἠδὲ θέμιστας, ἵνά σφισι βουλεύῃσι. Ὣς ὅ γε κοιρανέων δίεπε στρατόν· οἳ δ’ ἀγορὴν δὲ αὖτις ἐπεσσεύοντο νεῶν ἄπο καὶ κλισιάων ἠχῇ,

Η ΑΘΗΝΑ ΤΡΕΧΕΙ ΣΤΙΣ ΝΗΕΣ ΤΩΝ ΑΧΑΙΩΝ ΝΑ ΤΟΥΣ ΕΜΠΟΔΙΣΕΙ ΝΑ ΠΑΛΙΝΝΟΣΤΗΣΟΥΝ ΚΑΙ ΝΑ ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΨΟΥΝ ΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟΝ. ΕΚΕΙ ΒΡΙΣΚΕΙ ΤΟΝ ΟΔΥΣΣΕΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΝΟΥΘΕΤΕΙ ΝΑ ΜΗΝ ΑΦΗΣΕΙ ΤΟΥΣ ΥΠΟΛΟΙΠΟΥΣ ΝΑ ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΨΟΥΝ ΤΗΝ ΤΡΟΙΑ. Ο ΟΔΥΣΣΕΥΣ ΤΡΕΧΕΙ ΣΤΟ ΣΤΡΑΤΕΥΜΑ ΚΑΙ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙ ΝΑ ΜΕΤΑΠΕΙΣΕΙ ΤΟΥΣ ΑΡΧΗΓΟΥΣ ΤΟΥ ΚΑΘΕ ΤΑΓΜΑΤΟΣ ΝΑ ΜΗΝ ΥΠΟΧΩΡΗΣΟΥΝ  Ἔνθά κεν Ἀργείοισιν ὑπέρμορα νόστος ἐτύχθη, εἰ μὴ Ἀθηναίην Ἥρη πρὸς μῦθον ἔειπεν· «ὢ πόποι αἰγιόχοιο Διὸς τέκος Ἀτρυτώνη, οὕτω δὴ οἶκον δὲ φίλην ἐς πατρίδα γαῖαν Ἀργεῖοι φεύξονται ἐπ’ εὐρέα νῶτα θαλάσσης, κὰδ δέ κεν εὐχωλὴν Πριάμῳ καὶ Τρωσὶ λίποιεν Ἀργείην Ἑλένην, ἧς εἵνεκα πολλοὶ Ἀχαιῶν ἐν Τροίῃ ἀπόλοντο φίλης ἀπὸ πατρίδος αἴης· ἀλλ’ ἴθι νῦν κατὰ λαὸν Ἀχαιῶν χαλκοχιτώνων· σοῖς ἀγανοῖς ἐπέεσσιν ἐρήτυε φῶτα ἕκαστον, μηδὲ ἔα νῆας ἅλα δ’ ἑλκέμεν ἀμφιελίσσας».  Ὣς ἔφατ’, οὐδ’ ἀπίθησε θεὰ γλαυκῶπις Ἀθήνη, βῆ δὲ κατ’ Οὐλύμποιο καρήνων ἀΐξασα· καρπαλίμως δ’ ἵκανε θοὰς ἐπὶ νῆας Ἀχαιῶν. εὗρεν ἔπειτ’ Ὀδυσῆα Διὶ μῆτιν ἀτάλαντον ἐσταότ’· οὐδ’ ὅ γε νηὸς ἐϋσσέλμοιο μελαίνης ἅπτετ’, ἐπεί

ΟΙ ΑΧΑΙΟΙ ΕΙΝΑΙ ΕΤΟΙΜΟΙ ΝΑ ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΨΟΥΝ ΤΗΝ ΤΡΟΙΑ ΚΑΙ ΝΑ ΠΑΛΙΝΝΟΣΤΗΣΟΥΝ. Η ΗΡΑ ΦΩΝΑΖΕΙ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ ΝΑ ΤΟΥΣ ΕΜΠΟΔΙΣΟΥΝ  Ἔνθά κεν Ἀργείοισιν ὑπέρμορα νόστος ἐτύχθη, εἰ μὴ Ἀθηναίην Ἥρη πρὸς μῦθον ἔειπεν· «ὢ πόποι αἰγιόχοιο Διὸς τέκος Ἀτρυτώνη, οὕτω δὴ οἶκον δὲ φίλην ἐς πατρίδα γαῖαν Ἀργεῖοι φεύξονται ἐπ’ εὐρέα νῶτα θαλάσσης, κὰδ δέ κεν εὐχωλὴν Πριάμῳ καὶ Τρωσὶ λίποιεν Ἀργείην Ἑλένην, ἧς εἵνεκα πολλοὶ Ἀχαιῶν ἐν Τροίῃ ἀπόλοντο φίλης ἀπὸ πατρίδος αἴης· ἀλλ’ ἴθι νῦν κατὰ λαὸν Ἀχαιῶν χαλκοχιτώνων· σοῖς ἀγανοῖς ἐπέεσσιν ἐρήτυε φῶτα ἕκαστον, μηδὲ ἔα νῆας ἅλα δ’ ἑλκέμεν ἀμφιελίσσας».  Τὸ ἠχητικὸν ἀπόσπασμα ἐδῶ :  ΟΜΗΡΟΥ ΙΛΙΑΣ, Β', 155-165

ΤΟ ΣΤΡΑΤΕΥΜΑ ΤΩΝ ΑΧΑΙΩΝ ΠΕΦΤΕΙ ΣΤΗΝ ΠΑΓΙΔΑ ΤΟΥ ΑΓΑΜΕΜΝΟΝΟΣ ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ ΕΤΟΙΜΟΝ ΝΑ ΓΥΡΙΣΕΙ ΣΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ. Η ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ ΚΑΙ Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΗΦΑΙΣΤΟΤΕΥΚΤΟΥ ΣΚΗΠΤΡΟΥ ΤΟΥ ΑΓΑΜΕΜΝΟΝΟΣ  μετὰ δέ σφισιν ὄσσα δεδήει ὀτρύνουσ’ ἰέναι Διὸς ἄγγελος· οἳ δ’ ἀγέροντο. τετρήχει δ’ ἀγορή, ὑπὸ δὲ στεναχίζετο γαῖα λαῶν ἱζόντων, ὅμαδος δ’ ἦν·  ἐννέα δέ σφεας κήρυκες βοόωντες ἐρήτυον, εἴ ποτ’ ἀϋτῆς σχοίατ’, ἀκούσειαν δὲ διοτρεφέων βασιλήων. σπουδῇ δ’ ἕζετο λαός, ἐρήτυθεν δὲ καθ’ ἕδρας παυσάμενοι κλαγγῆς· ἀνὰ δὲ κρείων Ἀγαμέμνων ἔστη σκῆπτρον ἔχων τὸ μὲν Ἥφαιστος κάμε τεύχων. Ἥφαιστος μὲν δῶκε Διὶ Κρονίωνι ἄνακτι, αὐτὰρ ἄρα Ζεὺς δῶκε διακτόρῳ ἀργεϊφόντῃ· Ἑρμείας δὲ ἄναξ δῶκεν Πέλοπι πληξίππῳ, αὐτὰρ ὃ αὖτε Πέλοψ δῶκ’ Ἀτρέϊ ποιμένι λαῶν· Ἀτρεὺς δὲ θνῄσκων ἔλιπεν πολύαρνι Θυέστῃ, αὐτὰρ ὃ αὖτε Θυέστ’ Ἀγαμέμνονι λεῖπε φορῆναι, πολλῇσιν νήσοισι καὶ Ἄργεϊ παντὶ ἀνάσσειν. τῷ ὅ γ’ ἐρεισάμενος ἔπε’ Ἀργείοισι μετηύδα· «ὦ φίλοι ἥρωες Δαναοὶ θεράποντες Ἄρηος Ζεύς με μέγα Κρονίδης ἄτῃ ἐνέδησε βαρείῃ σχέτλιος, ὃς πρὶν μέν μοι ὑπ

ΜΕΤΑ ΤΟΝ ΛΟΓΟΝ ΤΟΥ ΑΓΑΜΕΜΝΟΝΟΣ ΣΤΗΝ ΒΟΥΛΗ ΤΩΝ ΓΕΡΟΝΤΩΝ ΑΚΟΛΟΥΘΕΙ Ο ΛΟΓΟΣ ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΕΩΣ ΤΗΣ ΠΥΛΟΥ, ΝΕΣΤΟΡΟΣ. ΕΠΕΙΤΑ ΓΙΝΕΤΑΙ ΓΕΝΙΚΗ ΕΠΙΣΤΡΑΤΕΥΣΙΣ ΚΑΙ ΤΙΘΕΤΑΙ ΣΕ ΕΦΑΡΜΟΓΗ ΤΟ ΣΧΕΔΙΟΝ ΤΟΥ ΑΓΑΜΕΜΝΟΝΟΣ Ἤτοι ὅ γ’ ὣς εἰπὼν κατ’ ἄρ’ ἕζετο, τοῖσι δ’ ἀνέστη Νέστωρ, ὅς ῥα Πύλοιο ἄναξ ἦν ἠμαθόεντος, ὅ σφιν ἐὺ φρονέων ἀγορήσατο καὶ μετέειπεν· «ὦ φίλοι Ἀργείων ἡγήτορες ἠδὲ μέδοντες εἰ μέν τις τὸν ὄνειρον Ἀχαιῶν ἄλλος ἔνισπε ψεῦδός κεν φαῖμεν καὶ νοσφιζοίμεθα μᾶλλον· νῦν δ’ ἴδεν ὃς μέγ’ ἄριστος Ἀχαιῶν εὔχεται εἶναι· ἀλλ’ ἄγετ’ αἴ κέν πως θωρήξομεν υἷας Ἀχαιῶν».  Ὣς ἄρα φωνήσας βουλῆς ἐξῆρχε νέεσθαι, οἳ δ’ ἐπανέστησαν πείθοντό τε ποιμένι λαῶν σκηπτοῦχοι βασιλῆες· ἐπεσσεύοντο δὲ λαοί. ἠΰτε ἔθνεα εἶσι μελισσάων ἁδινάων πέτρης ἐκ γλαφυρῆς αἰεὶ νέον ἐρχομενάων, βοτρυδὸν δὲ πέτονται ἐπ’ ἄνθεσιν εἰαρινοῖσιν· αἳ μέν τ’ ἔνθα ἅλις πεποτήαται, αἳ δέ τε ἔνθα· ὣς τῶν ἔθνεα πολλὰ νεῶν ἄπο καὶ κλισιάων ἠϊόνος προπάροιθε βαθείης ἐστιχόωντο ἰλαδὸν εἰς ἀγορήν· μετὰ δέ σφισιν ὄσσα δεδήει ὀτρύνουσ’ ἰέναι Διὸς ἄγγελος· οἳ δ

Ο ΑΠΑΤΗΛΟΣ ΟΝΕΙΡΟΣ ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΔΙΑΤΑΓΗ ΤΟΥ ΔΙΟΣ ΠΗΓΑΙΝΕΙ ΣΤΗΝ ΣΚΗΝΗ ΤΟΥ ΑΓΑΜΕΜΝΟΝΟΣ. Ο ΟΝΕΙΡΟΣ ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΜΕΝΟΣ ΣΤΟΝ ΝΕΣΤΟΡΑ ΛΕΕΙ ΣΤΟΝ ΚΑΘΕΥΔΟΝΤΑ ΑΓΑΜΕΜΝΟΝΑ ΝΑ ΕΠΙΤΕΘΕΙ ΣΤΟΥΣ ΤΡΩΕΣ, ΔΙΑΒΕΒΑΙΩΝΟΝΤΑΣ ΤΟΝ ΠΩΣ ΟΙ ΘΕΟΙ ΠΛΕΟΝ ΕΙΝΑΙ ΟΛΟΙ ΜΕ ΤΟ ΜΕΡΟΣ ΤΩΝ ΑΧΑΙΩΝ «βάσκ’ ἴθι οὖλε ὄνειρε θοὰς ἐπὶ νῆας Ἀχαιῶν· ἐλθὼν ἐς κλισίην Ἀγαμέμνονος Ἀτρεΐδαο πάντα μάλ’ ἀτρεκέως ἀγορευέμεν ὡς ἐπιτέλλω· θωρῆξαί ἑ κέλευε κάρη κομόωντας Ἀχαιοὺς πανσυδίῃ· νῦν γάρ κεν ἕλοι πόλιν εὐρυάγυιαν Τρώων· οὐ γὰρ ἔτ’ ἀμφὶς Ὀλύμπια δώματ’ ἔχοντες ἀθάνατοι φράζονται· ἐπέγναμψεν γὰρ ἅπαντας Ἥρη λισσομένη, Τρώεσσι δὲ κήδε’ ἐφῆπται».  Ὣς φάτο, βῆ δ’ ἄρ’ ὄνειρος ἐπεὶ τὸν μῦθον ἄκουσε· καρπαλίμως δ’ ἵκανε θοὰς ἐπὶ νῆας Ἀχαιῶν, βῆ δ’ ἄρ’ ἐπ’ Ἀτρεΐδην Ἀγαμέμνονα· τὸν δὲ κίχανεν εὕδοντ’ ἐν κλισίῃ, περὶ δ’ ἀμβρόσιος κέχυθ’ ὕπνος. στῆ δ’ ἄρ’ ὑπὲρ κεφαλῆς Νηληΐῳ υἷι ἐοικώς Νέστορι, τόν ῥα μάλιστα γερόντων τῖ’ Ἀγαμέμνων· τῷ μιν ἐεισάμενος προσεφώνεε θεῖος ὄνειρος· «εὕδεις Ἀτρέος υἱὲ δαΐφρονος ἱπποδάμοιο· οὐ χρὴ παννύχιον εὕδειν βουληφόρον ἄνδρ

ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΛΟΓΟΜΑΧΙΑ ΔΙΟΣ-ΗΡΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΘΕΤΙΝ, ΑΚΟΛΟΥΘΕΙ ΦΑΓΟΠΟΤΙ ΚΑΙ ΥΣΤΕΡΑ ΑΠΑΝΤΕΣ ΟΙ ΘΕΟΙ ΑΠΟΣΥΡΟΝΤΑΙ ΣΤΑ ΔΩΜΑΤΙΑ ΤΟΥΣ ΓΙΑ ΝΑ ΚΟΙΜΗΘΟΥΝ. Ο ΖΕΥΣ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΚΟΙΜΗΘΕΙ, ΚΑΘΩΣ ΣΚΕΠΤΕΤΑΙ ΜΕ ΠΟΙΟΝ ΤΡΟΠΟΝ ΘΑ ΠΡΑΓΜΑΤΟΠΟΙΗΣΕΙ ΟΣΑ ΥΠΕΣΧΕΘΗ ΣΤΗΝ ΘΕΤΙΝ ΝΩΡΙΤΕΡΑ. ΑΠΟΦΑΣΙΖΕΙ ΤΕΛΙΚΩΣ ΝΑ ΣΤΕΙΛΕΙ ΤΟΝ ΑΠΑΤΗΛΟΝ ΟΝΕΙΡΟΝ ΣΤΟΝ ΑΓΑΜΕΜΝΟΝΑ, ΩΣΤΕ ΝΑ ΤΟΝ ΞΕΣΗΚΩΣΕΙ ΓΙΑ ΠΟΛΕΜΟΝ ΜΕ ΤΟΥΣ ΤΡΩΕΣ  μητρὶ δ’ ἐγὼ παράφημι καὶ αὐτῇ περ νοεούσῃ πατρὶ φίλῳ ἐπίηρα φέρειν Διί, ὄφρα μὴ αὖτε νεικείῃσι πατήρ, σὺν δ’ ἡμῖν δαῖτα ταράξῃ. εἴ περ γάρ κ’ ἐθέλῃσιν Ὀλύμπιος ἀστεροπητὴς ἐξ ἑδέων στυφελίξαι· ὃ γὰρ πολὺ φέρτατός ἐστιν. ἀλλὰ σὺ τὸν ἐπέεσσι καθάπτεσθαι μαλακοῖσιν· αὐτίκ’ ἔπειθ’ ἵλαος Ὀλύμπιος ἔσσεται ἡμῖν».  Ὣς ἄρ’ ἔφη καὶ ἀναΐξας δέπας ἀμφικύπελλον μητρὶ φίλῃ ἐν χειρὶ τίθει καί μιν προσέειπε· «Τέτλαθι, μῆτερ ἐμή, καὶ ἀνάσχεο κηδομένη περ, μή σε φίλην περ ἐοῦσαν ἐν ὀφθαλμοῖσιν ἴδωμαι θεινομένην , τότε δ’ οὔ τι δυνήσομαι ἀχνύμενός περ χραισμεῖν· ἀργαλέος γὰρ Ὀλύμπιος ἀντιφέρεσθαι· ἤδη γάρ με καὶ ἄλλοτ’ ἀλεξέμεναι μεμαῶτα ῥῖ

Η ΗΡΑ ΠΑΙΡΝΕΙ ΕΙΔΗΣΙΝ ΤΗΝ ΣΥΖΗΤΗΣΙΝ ΠΟΥ ΕΙΧΕ Ο ΖΕΥΣ ΜΕ ΤΗΝ ΘΕΤΙΝ. ΤΟ ΖΕΥΓΑΡΙ ΚΑΤΑΛΗΓΕΙ ΝΑ ΤΣΑΚΩΝΕΤΑΙ ΑΣΧΗΜΑ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΣΤΑΜΑΤΑ Ο ΗΦΑΙΣΤΟΣ, Ο ΟΠΟΙΟΣ ΠΑΡΑΚΑΛΕΙ ΤΗΝ ΜΗΤΕΡΑ ΤΟΥ ΝΑ ΟΠΙΣΘΟΧΩΡΗΣΕΙ. ΟΙ ΤΟΝΟΙ ΠΕΦΤΟΥΝ, ΑΚΟΛΟΥΘΟΥΝ ΓΕΛΙΑ ΚΑΙ ΓΕΥΜΑ ΜΕΤΑ ΟΙΝΟΥ ΚΑΙ ΜΟΥΣΙΚΗΣ. ΥΣΤΕΡΑ ΟΙ ΘΕΟΙ ΑΠΟΣΥΡΟΝΤΑΙ ΣΤΑ ΔΩΜΑΤΑ ΤΟΥΣ ΚΑΙ Ο ΖΕΥΣ ΚΑΙ Η ΗΡΑ ΚΟΙΜΟΥΝΤΑΙ ΜΑΖΙ ΣΥΜΦΙΛΙΩΜΕΝΟΙ  «...ἀλλὰ σὺ μὲν νῦν αὖτις ἀπόστιχε μή τι νοήσῃ Ἥρη· ἐμοὶ δέ κε ταῦτα μελήσεται ὄφρα τελέσσω· εἰ δ’ ἄγε τοι κεφαλῇ κατανεύσομαι ὄφρα πεποίθῃς· τοῦτο γὰρ ἐξ ἐμέθεν γε μετ’ ἀθανάτοισι μέγιστον τέκμωρ· οὐ γὰρ ἐμὸν παλινάγρετον οὐδ’ ἀπατηλὸν οὐδ’ ἀτελεύτητον ὅ τί κεν κεφαλῇ κατανεύσω».  Ἦ καὶ κυανέῃσιν ἐπ’ ὀφρύσι νεῦσε Κρονίων· ἀμβρόσιαι δ’ ἄρα χαῖται ἐπεῤῥώσαντο ἄνακτος κρατὸς ἀπ’ ἀθανάτοιο· μέγαν δ’ ἐλέλιξεν Ὄλυμπον. Τώ γ’ ὣς βουλεύσαντε διέτμαγεν· ἣ μὲν ἔπειτα εἰς ἅλα ἆλτο βαθεῖαν ἀπ’ αἰγλήεντος Ὀλύμπου, Ζεὺς δὲ ἑὸν πρὸς δῶμα·  θεοὶ δ’ ἅμα πάντες ἀνέσταν ἐξ ἑδέων σφοῦ πατρὸς ἐναντίον· οὐδέ τις ἔτλη μεῖναι ἐπερχόμενον, ἀλλ’ ἀντίοι ἔσταν ἅπαν

Ο ΖΕΥΣ ΜΕ ΒΑΡΙΑ ΚΑΡΔΙΑ ΣΥΓΚΑΤΑΝΕΥΕΙ ΣΕ ΟΣΑ ΤΟΝ ΠΑΡΕΚΑΛΕΙ Η ΘΕΤΙΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΥΙΟΝ ΤΗΣ  -ἡ Θέτις- εὗρεν δ’ εὐρύοπα Κρονίδην ἄτερ ἥμενον ἄλλων ἀκροτάτῃ κορυφῇ πολυδειράδος Οὐλύμποιο· καί ῥα πάροιθ’ αὐτοῖο καθέζετο, καὶ λάβε γούνων σκαιῇ, δεξιτερῇ δ’ ἄρ’ ὑπ’ ἀνθερεῶνος ἑλοῦσα λισσομένη προσέειπε Δία Κρονίωνα ἄνακτα· «Ζεῦ πάτερ, εἴ ποτε δή σε μετ’ ἀθανάτοισιν ὄνησα ἢ ἔπει ἢ ἔργῳ, τόδε μοι κρήηνον ἐέλδωρ· τίμησόν μοι υἱὸν ὃς ὠκυμορώτατος ἄλλων ἔπλετ’· ἀτάρ μιν νῦν γε ἄναξ ἀνδρῶν Ἀγαμέμνων ἠτίμησεν· ἑλὼν γὰρ ἔχει γέρας αὐτὸς ἀπούρας. ἀλλὰ σύ πέρ μιν τῖσον Ὀλύμπιε μητίετα Ζεῦ· τόφρα δ’ ἐπὶ Τρώεσσι τίθει κράτος ὄφρ’ ἂν Ἀχαιοὶ υἱὸν ἐμὸν τίσωσιν ὀφέλλωσίν τέ ἑ τιμῇ·.  Ὣς φάτο· τὴν δ’ οὔ τι προσέφη νεφεληγερέτα Ζεύς, ἀλλ’ ἀκέων δὴν ἧστο· Θέτις δ’ ὡς ἥψατο γούνων ὣς ἔχετ’ ἐμπεφυυῖα, καὶ εἴρετο δεύτερον αὖτις· «Νημερτὲς μὲν δή μοι ὑπόσχεο καὶ κατάνευσον ἢ ἀπόειπ’, ἐπεὶ οὔ τοι ἔπι δέος, ὄφρ’ ἐῢ εἰδῶ ὅσσον ἐγὼ μετὰ πᾶσιν ἀτιμοτάτη θεός εἰμι».  Τὴν δὲ μέγ’ ὀχθήσας προσέφη νεφεληγερέτα Ζεύς· «Ἦ δὴ λοίγια ἔ

ΤΗΝ ΕΠΟΜΕΝΗ ΗΜΕΡΑ ΤΩΝ ΣΠΟΝΔΩΝ ΣΤΟΝ ΑΠΟΛΛΩΝΑ, Ο ΟΔΥΣΣΕΥΣ ΕΠΙΣΤΡΕΦΕΙ ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΟΥΣ ΥΠΟΛΟΙΠΟΥΣ ΣΥΝΤΡΟΦΟΥΣ ΤΟΥ ΑΠΟ ΤΗΝ ΧΡΥΣΑ ΣΤΟ ΣΤΡΑΤΟΠΕΔΟΝ ΤΩΝ ΑΧΑΙΩΝ.  Ὣς ἔφατ’ εὐχόμενος, τοῦ δ’ ἔκλυε Φοῖβος Ἀπόλλων. αὐτὰρ ἐπεί ῥ’ εὔξαντο καὶ οὐλοχύτας προβάλοντο, αὐέρυσαν μὲν πρῶτα καὶ ἔσφαξαν καὶ ἔδειραν, μηρούς τ’ ἐξέταμον κατά τε κνίσῃ ἐκάλυψαν δίπτυχα ποιήσαντες, ἐπ’ αὐτῶν δ’ ὠμοθέτησαν· καῖε δ’ ἐπὶ σχίζῃς ὁ γέρων, ἐπὶ δ’ αἴθοπα οἶνον λεῖβε· νέοι δὲ παρ’ αὐτὸν ἔχον πεμπώβολα χερσίν. αὐτὰρ ἐπεὶ κατὰ μῆρε κάη καὶ σπλάγχνα πάσαντο, μίστυλλόν τ’ ἄρα τἆλλα καὶ ἀμφ’ ὀβελοῖσιν ἔπειραν,  ὤπτησάν τε περιφραδέως, ἐρύσαντό τε πάντα. αὐτὰρ ἐπεὶ παύσαντο πόνου τετύκοντό τε δαῖτα δαίνυντ’, οὐδέ τι θυμὸς ἐδεύετο δαιτὸς ἐΐσης. αὐτὰρ ἐπεὶ πόσιος καὶ ἐδητύος ἐξ ἔρον ἕντο, κοῦροι μὲν κρητῆρας ἐπεστέψαντο ποτοῖο, νώμησαν δ’ ἄρα πᾶσιν ἐπαρξάμενοι δεπάεσσιν· οἳ δὲ πανημέριοι μολπῇ θεὸν ἱλάσκοντο καλὸν ἀείδοντες Παιήονα/παιήονα κοῦροι Ἀχαιῶν μέλποντες ἑκάεργον· ὃ δὲ φρένα τέρπετ’ ἀκούων.  Ἦμος δ’ ἠέλιος κατέδυ καὶ ἐπὶ κνέ

Ο ΑΧΙΛΛΕΥΣ ΕΞΙΣΤΟΡΕΙ ΣΤΗΝ ΜΗΤΕΡΑ ΤΟΥ, ΘΕΤΙΝ ΟΣΑ ΕΧΟΥΝ ΣΥΜΒΕΙ ΚΑΙ ΤΗΣ ΛΕΕΙ ΝΑ ΠΑΕΙ ΝΑ ΠΑΡΑΚΑΛΕΣΕΙ ΤΟΝ ΔΙΑ ΝΑ ΒΟΗΘΗΣΕΙ ΤΟΥΣ ΤΡΩΕΣ, ΩΣΤΕ ΝΑ ΚΑΤΑΛΑΒΕΙ Ο ΑΓΑΜΕΜΝΩΝ ΤΗΝ ΑΤΙΜΩΣΙΝ ΠΟΥ ΤΟΥ ΕΚΑΝΕ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΞΙΑ ΤΟΥ ΩΣ ΠΟΛΕΜΙΣΤΟΥ. Η ΘΕΤΙΣ ΤΟΝ ΕΙΣΑΚΟΥΕΙ ΚΑΙ ΤΟΥ ΥΠΟΣΧΕΤΑΙ ΟΤΙ ΜΕ ΤΟ ΠΟΥ ΓΥΡΙΣΕΙ Ο ΖΕΥΣ ΑΠΟ ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ ΤΟΥ ΣΤΗΝ ΑΙΘΙΟΠΙΑ, ΘΑ ΤΟΝ ΠΑΡΑΚΑΛΕΣΕΙ ΝΑ ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΗΣΕΙ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥ ΥΙΟΥ ΤΗΣ «ἄμμι δὲ μάντις εὖ εἰδὼς ἀγόρευε θεοπροπίας Ἑκάτοιο. αὐτίκ’ ἐγὼ πρῶτος κελόμην θεὸν ἱλάσκεσθαι· Ἀτρεΐωνα δ’ ἔπειτα χόλος λάβεν, αἶψα δ’ ἀναστὰς ἠπείλησεν μῦθον ὃ δὴ τετελεσμένος ἐστί· τὴν μὲν γὰρ σὺν νηῒ θοῇ ἑλίκωπες Ἀχαιοὶ ἐς Χρύσην πέμπουσιν, ἄγουσι δὲ δῶρα ἄνακτι· τὴν δὲ νέον κλισίηθεν ἔβαν κήρυκες ἄγοντες κούρην Βρισῆος τήν μοι δόσαν υἷες Ἀχαιῶν ἀλλὰ σὺ εἰ δύνασαί γε περίσχεο παιδὸς ἑῆος· ἐλθοῦσ’ Οὔλυμπον δὲ Δία λίσαι, εἴ ποτε δή τι ἢ ἔπει ὤνησας κραδίην Διὸς ἠὲ καὶ ἔργῳ. πολλάκι γάρ σεο πατρὸς ἐνὶ μεγάροισιν ἄκουσα εὐχομένης ὅτ’ ἔφησθα κελαινεφέϊ Κρονίωνι οἴη ἐν ἀθανάτοισιν ἀεικέα λοιγὸν ἀμῦναι, ὁππότε μιν ξυν

Ο ΑΧΙΛΛΕΥΣ ΔΙΝΕΙ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗΜΕΝΗ ΤΟΥ ΒΡΙΣΗΙΔΑ ΣΤΟΝ ΑΓΑΜΕΜΝΟΝΑ. ΕΠΕΙΤΑ ΑΠΟΣΥΡΕΤΑΙ ΔΑΚΡΥΣΜΕΝΟΣ ΣΤΗΝ ΠΑΡΑΛΙΑ, ΩΣΤΕ ΝΑ ΜΕΙΝΕΙ ΜΟΝΟΣ ΤΟΥ. ΕΚΕΙ ΣΥΝΟΜΙΛΕΙ ΜΕ ΤΗΝ ΝΗΡΗΙΔΑ ΜΗΤΕΡΑ ΤΟΥ, ΘΕΤΙΝ, Η ΟΠΟΙΑ ΑΝΑΔΥΕΤΑΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΒΥΘΟΝ ΓΙΑ ΝΑ ΡΩΤΗΣΕΙ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΤΗΣ ΓΙΑΤΙ ΚΛΑΙΕΙ «Ἔρχεσθον κλισίην Πηληϊάδεω Ἀχιλῆος· χειρὸς ἑλόντ’ ἀγέμεν Βρισηΐδα καλλιπάρῃον· εἰ δέ κε μὴ δώῃσιν ἐγὼ δέ κεν αὐτὸς ἕλωμαι ἐλθὼν σὺν πλεόνεσσι· τό οἱ καὶ ῥίγιον ἔσται».  Ὣς εἰπὼν προΐει, κρατερὸν δ’ ἐπὶ μῦθον ἔτελλε· τὼ δ’ ἀέκοντε βάτην παρὰ θῖν’ ἁλὸς ἀτρυγέτοιο, Μυρμιδόνων δ’ ἐπί τε κλισίας καὶ νῆας ἱκέσθην, τὸν δ’ εὗρον παρά τε κλισίῃ καὶ νηῒ μελαίνῃ ἥμενον· οὐδ’ ἄρα τώ γε ἰδὼν γήθησεν Ἀχιλλεύς. τὼ μὲν ταρβήσαντε καὶ αἰδομένω βασιλῆα στήτην, οὐδέ τί μιν προσεφώνεον οὐδ’ ἐρέοντο· αὐτὰρ ὃ ἔγνω ᾗσιν ἐνὶ φρεσὶ φώνησέν τε· «Χαίρετε, κήρυκες, Διὸς ἄγγελοι ἠδὲ καὶ ἀνδρῶν, ἆσσον ἴτ’· οὔ τί μοι ὔμμες ἐπαίτιοι ἀλλ’ Ἀγαμέμνων, ὃ σφῶϊ προΐει Βρισηΐδος εἵνεκα κούρης. ἀλλ’ ἄγε διογενὲς Πατρόκλεες ἔξαγε κούρην καί σφωϊν δὸς ἄγειν· τὼ δ’ αὐτὼ μάρτυροι

Ο ΑΓΑΜΕΜΝΩΝ ΔΙΑΤΑΖΕΙ ΤΟΝ ΤΑΛΘΥΒΙΟΝ ΚΑΙ ΤΟΝ ΕΥΡΥΒΑΤΗ ΝΑ ΤΟΥ ΦΕΡΟΥΝ ΑΠΟ ΤΗΝ ΣΚΗΝΗ ΤΟΥ ΑΧΙΛΛΕΩΣ ΤΗΝ ΒΡΙΣΗΙΔΑ. ΤΟΥΣ ΛΕΕΙ ΠΩΣ ΑΝ ΔΕΝ ΤΟΥΣ ΤΗΝ ΔΩΣΕΙ ΝΑ ΤΟΥ ΜΗΝΥΣΟΥΝ ΠΩΣ ΘΑ ΠΑΕΙ Ο ΙΔΙΟΣ ΜΕ ΤΟΝ ΣΤΡΑΤΟΝ ΤΟΥ ΝΑ ΤΗΝ ΠΑΡΕΙ. Ο ΑΧΙΛΛΕΥΣ ΔΙΝΕΙ ΤΗΝ ΒΡΙΣΗΙΔΑ ΣΤΟΥΣ ΦΟΒΙΣΜΕΝΟΥΣ ΚΗΡΥΚΕΣ ΚΑΙ ΩΣ ΕΚΔΙΚΗΣΙΝ ΣΤΟΝ ΑΤΡΕΙΔΗ, ΑΠΟΣΥΡΕΤΑΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟΝ. Οἳ μὲν ἔπειτ’ ἀναβάντες ἐπέπλεον ὑγρὰ κέλευθα, λαοὺς δ’ Ἀτρεΐδης ἀπολυμαίνεσθαι ἄνωγεν· οἳ δ’ ἀπελυμαίνοντο καὶ εἰς ἅλα λύματα βάλλον, ἕρδον δ’ Ἀπόλλωνι τεληέσσας ἑκατόμβας ταύρων ἠδ’ αἰγῶν παρὰ θῖν’ ἁλὸς ἀτρυγέτοιο· κνίση δ’ οὐρανὸν ἷκεν ἑλισσομένη περὶ καπνῷ. Ὣς οἳ μὲν τὰ πένοντο κατὰ στρατόν· οὐδ’ Ἀγαμέμνων λῆγ’ ἔριδος τὴν πρῶτον ἐπηπείλησ’ Ἀχιλῆϊ, ἀλλ’ ὅ γε Ταλθύβιόν τε καὶ Εὐρυβάτην προσέειπε, τώ οἱ ἔσαν κήρυκε καὶ ὀτρηρὼ θεράποντε· «Ἔρχεσθον κλισίην Πηληϊάδεω Ἀχιλῆος· χειρὸς ἑλόντ’ ἀγέμεν Βρισηΐδα καλλιπάρῃον· εἰ δέ κε μὴ δώῃσιν ἐγὼ δέ κεν αὐτὸς ἕλωμαι ἐλθὼν σὺν πλεόνεσσι· τό οἱ καὶ ῥίγιον ἔσται». Ὣς εἰπὼν προΐει, κρατερὸν δ’ ἐπὶ μῦθον ἔτελλε· τὼ δ’ ἀέκοντε β

Η ΑΠΑΝΤΗΣΙΣ ΤΟΥ ΑΓΑΜΕΜΝΟΝΟΣ ΣΤΟΝ ΝΕΣΤΟΡΑ ΚΑΙ ΤΟ ΞΕΚΑΘΑΡΙΣΜΑ ΤΟΥ ΑΧΙΛΛΕΩΣ ΣΤΟΝ ΑΤΡΕΙΔΗ ΠΩΣ ΑΝ ΤΟΛΜΗΣΕΙ ΝΑ ΤΟΥ ΞΑΝΑΠΑΡΕΙ ΤΙΠΟΤΑ ΑΠΟ ΟΣΑ ΤΟΥ ΑΝΗΚΟΥΝ, ΘΑ ΤΟΝ ΣΚΟΤΩΣΕΙ. Ο ΑΓΑΜΕΜΝΩΝ ΕΠΙΣΤΡΕΦΕΙ ΤΗΝ ΧΡΥΣΗΙΔΑ ΣΤΟΝ ΠΑΤΕΡΑ ΤΗΣ  «Ἀτρεΐδη σὺ δὲ παῦε τεὸν μένος· αὐτὰρ ἔγωγε λίσσομ’ Ἀχιλλῆϊ μεθέμεν χόλον, ὃς μέγα πᾶσιν ἕρκος Ἀχαιοῖσιν πέλεται πολέμοιο κακοῖο».  Τὸν δ’ ἀπαμειβόμενος προσέφη κρείων Ἀγαμέμνων· «Ναὶ δὴ ταῦτά γε πάντα γέρον κατὰ μοῖραν ἔειπες· ἀλλ’ ὅδ’ ἀνὴρ ἐθέλει περὶ πάντων ἔμμεναι ἄλλων, πάντων μὲν κρατέειν ἐθέλει, πάντεσσι δ’ ἀνάσσειν, πᾶσι δὲ σημαίνειν, ἅ τιν’ οὐ πείσεσθαι ὀΐω· εἰ δέ μιν αἰχμητὴν ἔθεσαν θεοὶ αἰὲν ἐόντες τοὔνεκά οἱ προθέουσιν ὀνείδεα μυθήσασθαι;»  Τὸν δ’ ἄρ’ ὑποβλήδην ἠμείβετο δῖος Ἀχιλλεύς· «Ἦ γάρ κεν δειλός τε καὶ οὐτιδανὸς καλεοίμην εἰ δὴ σοὶ πᾶν ἔργον ὑπείξομαι ὅττί κεν εἴπῃς· ἄλλοισιν δὴ ταῦτ’ ἐπιτέλλεο, μὴ γὰρ ἔμοιγε σήμαιν’· οὐ γὰρ ἔγωγ’ ἔτι σοὶ πείσεσθαι ὀΐω. ἄλλο δέ τοι ἐρέω, σὺ δ’ ἐνὶ φρεσὶ βάλλεο σῇσι· χερσὶ μὲν οὔ τοι ἔγωγε μαχήσομαι εἵνεκα κούρης οὔτε σοὶ