Ετυμολογική

Ἀφορμὴ γι' αὐτὸ τὸ ἄρθρον στᾶθηκε ἕνα σχόλιον στὸ «Ὀνομαστικόν» (2,Β) τοῦ Ἰουλίου Πολυδεύκους, χωρίον τοῦ ὁποίου παραθέτει ἡ Ἄννα Τζιροπούλου στὸν «Ἐν τῇ λέξει λόγον». Ἀναφέρεται λοιπὸν στὸ «Ὀνομαστικόν» τὸ ἑξῆς σχόλιον :  «Ἑπτὰ εἰσὶν ἡλικίαι καθ' Ἱπποκράτην : πρώτη ἀπὸ ἑνὸς ἕως ἑπταετοῦς, ἥτις καὶ παιδίον λέγεται· δευτέρα ἀπὸ ἑπταετοῦς ἕως τετταρεσκαιδεκάτου, ἥτις καὶ παῖς λέγεται· τρίτη ἀπὸ τετταρεσκαιδεκάτου ἕως εἰκοστοῦ πρώτου, ἥτις καὶ μειράκιον λέγεται· τετάρτη ἀπὸ εἰκοστοῦ πρώτου ἕως εἰκοστοῦ ὀγδόου, ἥτις καὶ νεανίσκος λέγεται· πέμπτη ἀπὸ εἰκοστοῦ ὀγδόου ἕως τριακοστοῦ πέμπτου, ἥτις καὶ ἀνὴρ λέγεται· ἕκτη ἀπὸ τριακοστοῦ πέμπτου ἕως τετταρακοστοῦ δευτέρου, ἥτις καὶ πρεσβύτης λέγεται· ἑβδόμη ἀπὸ τετταρακοστοῦ δευτέρου ἕως τοῦ τέλους, ἥτις καὶ γεροντικὴ λέγεται».  ( =Σύμφωνα μὲ τὸν Ἱπποκράτη οἱ ἡλικίες εἶναι ἑπτά : πρώτη -εἶναι ἡ ἡλικία- ἀπὸ 1 ἕως 7 ἔτη, ἡ ὁποία λέγεται καὶ παιδίον/ κατὰ τὴν ὁποία ὁ ἄνθρωπος λέγεται καὶ μικρὸ παιδί· δευτέρα ἀπὸ 7 ἐτῶν ἕως 14, ἡ ὁποία λέγετα