Ετυμολογική

ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΚΑΛΛΙΟΠΗΣ  Ἡ Καλλιόπη εἶναι ἡ Μοῦσα τῆς Ἐπικῆς Ποιήσεως. Ἐτυμολογεῖται ἐκ τοῦ καλός + ἔπος ( =θεῖος λόγος), «διότι διὰ τοῦ ἔπους ἐξυμνοῦνται μεγάλες καὶ ἡρωϊκὲς πράξεις θεῶν καὶ θνητῶν. Εἶναι τὸ εἶδος ποιήσεως τὸ ὁποῖον πρῶτον ἔφτασε εἰς τὴν καλλίστην τελειότητα», Ὁ ἐν τῇ λέξει λόγος, Ἄννα Τζιροπούλου.   Γράφει ὁ Ἀθ. Σταγειρίτης (Ὠγυγία ἤ ἀρχαιολογία, Β', ΙΒ', θ' ) :  «Τὴν δὲ Καλλιόπην λέγουσιν Εὑρετὶν καὶ Προστάτιν τῶν Ἡρωϊκῶν ποιημάτων· ὅθεν ἐπεκαλοῦντο αὐτὴν οἱ ποιηταὶ τῶν τοιούτων ποιημάτων εἰς τὴν ἀρχὴν, ὡς ὁ Ὅμηρος, «μῆνιν ἄειδε Θεά» καὶ «ἄνδρα μοι ἔνεπε Μοῦσα» εἰς τὴν ἀρχὴν τῆς Ἰλιάδος καὶ Ὀδυσσείας. Κατ' ἄλλους δὲ ἦτον Ἔφορος καὶ Εὑρετὶς τῆς ῥητορικῆς καὶ ἐπειδὴ εἶχε φωνὴν καλήν, ὠνομάσθη Καλλιόπη, ἀπὸ τοῦ καλὴν τὴν ὄπα*1 ἔχειν· ἦτον δὲ ἡ ἐπισημοτάτη πασῶν τῶν ἄλλων ἀδελφῶν αὐτῆς καὶ συνώδευε πάντοτε τοὺς βασιλεῖς, οἱ ὁποῖοι δι' αὐτῆς, οἷον διὰ τῆς γλυκύτητος τῶν λόγων καὶ τῆς πειθοῦς, κατεμάλαττον τὰς καρδίας τῶν ἀνθρώπων καὶ ἔκλιναν εἰς ὑποταγὴν