Ετυμολογική

Ὁ Λαερτιάδης Ὀδυσσεὺς ἐνῷ ἔβλεπε τοὺς μνηστῆρες νὰ κατακρεουργοῦν καὶ νὰ νοσφίζονται τὸ βιός του, ὑπομονετικός, ὁργισμένος μὰ συνάμα συνετὸς ἐνελόχευε λανθάνων μὲ τὴν βοήθεια τῆς Ἀθηνᾶς (σοφίας), περιμένοντας τὴν κατάλληλη στιγμὴ ποὺ θὰ ἔφερνε ὁ Κρόνος-χρόνος γιὰ νὰ ὑπερασπιστεῖ μὲ τὴν ἀνδρεία του κι ὄχι γονατισμένος μυξοκλαίγοντας, ὅσα προσπάθησαν νὰ τοῦ κλέψουν οἱ μνηστῆρες. Ὅταν ἦλθε ἡ ὥρα ξεκίνησε τὴν ἐκκαθάρισιν ἀπὸ τὸν Ἀντίνοον ( < ἀντί + νοῦς) , τὸν υἰὸν τοῦ Εὐπείθου ( < εὖ + πείθω). Ἐνῷ ὁ Ἀντίνους κατασπαταλοῦσε καὶ ἀπέλαυε τὴν ξένη περιουσία, κι ἑνῷ ἦταν ἕτοιμος νὰ ἁρπάξει τὸ χρυσοῦν ἄμφωτον γιὰ νὰ πιεῖ γιὰ ἀκόμη μία φορὰ τὸν οἶνον τοῦ Ὀδυσσέως, ὁ Λαερτιάδης ἄναξ τοῦ τρύπησε μὲ βέλος τὸ λαρύγγι (στὸ ὁποῖον παράγεται ἡ φωνή) τὸ ὁποῖον τρύπησε μέχρι καὶ τὸν αὐχένα του καὶ ὁ Εὐπειθιάδης Ἀντίνους βγάζοντας αἷμα ἀπὸ τὰ ῥουθούνια ἔπεσε νεκρός. Ὁ Ὀδυσσεὺς ἤξερε πὼς χωρὶς τὴν ὑπακοὴ στὴν παραφροσύνη ποὺ ἀντιπροσώπευε ὁ προαναφερθεὶς μνηστήρ, ἡ ἐκκαθάρισις τῆς βρωμιᾶς ποὺ μαζεύτη