Ετυμολογική

Ὁ Πλάτων πέραν ἀπὸ τὸν «Τίμαιον» ( Η ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΚΑΤΑ ΤΟΝ ΤΙΜΑΙΟΝ ΤΟΥ ΠΛΑΤΩΝΟΣ (ΜΕΡΟΣ 1ον) Η ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΚΑΤΑ ΤΟΝ ΤΙΜΑΙΟΝ ΤΟΥ ΠΛΑΤΩΝΟΣ (ΜΕΡΟΣ 2ον) Η ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΚΑΤΑ ΤΟΝ ΤΙΜΑΙΟΝ ΤΟΥ ΠΛΑΤΩΝΟΣ (ΜΕΡΟΣ 3ον) Η ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΚΑΤΑ ΤΟΝ ΤΙΜΑΙΟΝ ΤΟΥ ΠΛΑΤΩΝΟΣ (ΜΕΡΟΣ 4ον) Η ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΚΑΤΑ ΤΟΝ ΤΙΜΑΙΟΝ ΤΟΥ ΠΛΑΤΩΝΟΣ (ΜΕΡΟΣ 5ον) ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΕΠΑΝΕΝΣΑΡΚΩΣΕΩΣ ΤΩΝ ΠΡΩΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΣΤΟΝ «ΤΙΜΑΙΟΝ» ΤΟΥ ΠΛΑΤΩΝΟΣ ) ἔχει ἀναφερθεῖ στὰ περὶ Δημιουργίας, θείου, ψυχῆς καὶ μετενσαρκώσεώς της καὶ σὲ ἄλλον διάλογόν του στὸν «Φαῖδρον».  Γράφει λοιπὸν ὁ Πλάτων στὸν «Φαῖδρον» (245-250) :  «Κάθε ψυχὴ εἶναι ἀθάνατη. Διότι ἐκεῖνο ποὺ πάντα κινεῖται εἶναι ἀθάνατον, ἐνῶ ἐκεῖνον ποὺ κινεῖ κάποιο ἄλλο, ἐφ΄ ὅσον ἔχει παῦσιν στὴν κίνησίν του, ἔχει καὶ στὴν ζωή του. Μόνον λοιπὸν ἐκεῖνο ποὺ κινεῖται μόνον του, ἐπειδὴ δὲν ἀφήνει ποτέ τὸν ἑαυτόν του, δὲν παύει ποτέ καὶ νὰ κινεῖται, ἀλλὰ αὐτὸ εἶναι ἡ πηγὴ καὶ ἡ ἀρχὴ καὶ γιὰ τὴν κίνησιν τῶν ἄλλων ὅσα κινοῦνται. Ἡ ἀρχὴ ὅμως εἶναι ἀγέννητη,