Γράφει ὁ Ἀθανάσιος Σταγειρίτης (Ὠγυγία ἤ Ἀρχαιολογία, Β', 10) περὶ τοῦ Ἀπόλλωνος : «Ἐλθὼν δὲ ποτὲ εἰς τὴν Λακεδαίμονα καὶ ἰδὼν τὸν Ὑἀκινθον, ἠγάπησεν αὐτὸν ἐμπαθέστατα, ἀλλ' ἐπειδὴ κατὰ δυστυχίαν ἐφόνευσεν αὐτόν, ὡς ῥηθήσεται ἐκεῖ, καὶ φοβούμενος τοὺς γονεῖς καὶ συγγενεῖς αὐτοῦ, ἔφυγεν εἰς τὴν Τρωάδα, ἐνδεὴς καὶ δυστυχὴς ὤν εἰς ἄκρον, καὶ εὕρεν ἐκεῖ καὶ τὸν Ποσειδῶνα δυστυχέστερον· ὅθεν ἐμίσθωσαν εἰς τὸν Λαομέδοντα καὶ ἔκτισαν τὰ τείχη τῆς Τρωάδος. Κατ' ἄλλους δὲ ὁ Ποσειδῶν ἔκτιζε τὰ τείχη καὶ ὁ Ἀπόλλων ἔβοσκε τὰς ἀγελὰς τοῦ Λαομέδοντος· καὶ διὰ τοῦτο ὠνομάσθη Νόμιος ὁ Ἀπόλλων, ἐπειδὴ ἐχρημάτισε πολλῶν νομεὺς καὶ φύλαξ τῶν θρεμμάτων. Κατ' ἄλλους δὲ καὶ οἱ δύο ἔκτιζον τὸ τεῖχος καὶ ἐπειδὴ ἦτον πεπρωμένον νὰ πορθηθῇ καὶ νὰ ἐμπρησθῇ ἡ πόλις αὐτή, ἔλαβον καὶ τὸν Αἰακὸν συνεργόν, διὰ νὰ εἶναι ἁλώσιμον τὸ μέρος ἐκεῖνο τὸ ὁποῖον ἔκτιζε αὐτός. Ἐπειδὴ τὰ ἔργα τῶν θεῶν εἶναι ἀνάλωτα καὶ ἄφθαρτα* καὶ οὔτως ἔπρεπε νὰ ἐργάζωνται αὐτοὶ ἐναντίον εἰς τὴν ἀπόφασιν τῆς Εἰμαρμένης. Ἀφ&#
«Ἀρχὴ παιδεύσεως ἡ τῶν ὀνομάτων ἐπίσκεψις», Ἀντισθένης