Ο ΡΟΛΟΣ ΤΗΣ ΔΗΜΗΤΡΟΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΠΕΡΣΕΦΟΝΗΣ ΣΤΟΝ ΔΙΑΧΩΡΙΣΜΟΝ ΝΟΥ-ΨΥΧΗΣ-ΣΩΜΑΤΟΣ ΚΑΤΑ ΤΟΝ ΠΛΟΥΤΑΡΧΟΝ ΚΑΙ ΤΑ ΗΛΥΣΙΑ ΠΕΔΙΑ ΣΤΗΝ ΣΕΛΗΝΗ
«πᾶσα μὲν ἥδε πέριξ πυρὶ λάμπεται, ἐν δ' ἄρα μέσσῃ γλαυκότερον κυάνοιο φαείνεται ἠύτε κούρης ὄμμα καὶ ὑγρὰ μέτωπα. τὰ δὲ ῥέθει ἄντα ἔοικεν», Ἀγησιάναξ, Περὶ τοῦ τῆς σελήν. ἐμφαιν. προσώπ, 2, Πλούταρχος ( =Ὁλόκληρη περίγυρα λάμπει μὲ φωτιά, μέσα της πιὸ γαλανὸ ἀπὸ πέτρα κυανὴ φαίνεται μιᾶς κόρης τὸ μάτι καὶ τὸ ὑγρὀ της μέτωπον. Κυττάζοντάς την μοιάζει μὲ πρόσωπον). Στὴν συνέχεια τοῦ προαναφερθέντος συγγράμματος τοῦ Πλουτάρχου (Περὶ τοῦ τῆς σελήνης ἐμφαιν. προσ., 27/ βλ. ΤΑ ΠΑΝΑΡΧΑΙΑ ΤΑΞΙΔΙΑ ΚΑΙ ΑΠΟΙΚΙΕΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΣΤΗΝ ΑΜΕΡΙΚΗ ), ὁ Σύλλας συνεχίζει τὴν ἀφήγησιν τῶν ὅσων ἔμαθε ἀπὸ τὸν ὑπηρέτη τοῦ Κρόνου-ξένον στὴν Καρχηδόνα : ΣΥΛΛΑΣ : «Καθῶς ἐγῶ ἀποροῦσα καὶ ζητοῦσα νὰ ἀκούσω πράγματα πιὸ ξεκάθαρα, εἶπε : Πολλὰ Σύλλα, λένε οἱ Ἕλληνες γιὰ τοὺς θεούς, δὲν λέγονται ὅμως πάντα καλῶς. Ἀμέσως γιὰ παράδειγμα, ἐνῶ ἀποκαλοῦν μὲ τὰ σωστὰ ὀνόματα τὴν Δἠμητρα καὶ τὴν Κόρη, δὲν κάνουν σωστὰ νὰ πιστεύουν πὼς σχετίζονται καὶ οἱ δύο μὲ τὸν ἴδιον τόπον. Ἡ μία εἶναι στὴν γῆ καὶ κυρία τ