Ἕνα ὑψίστης σημασίας θέμα ποὺ περνᾶ καὶ αὐτὸ «στὰ ψιλά» καὶ ποὺ φέτος ἐξετάστηκε καὶ σὲ πανελλαδικὸν ἐπίπεδον, εἶναι καὶ τὸ ψεῦδος τοῦ ἰνδοευρωπαϊσμοῦ, ἤτοι τῆς ἰνδοευρωπαϊκῆς θεωρίας· τῆς «ἐπιστημονικῆς» ὑποθέσεως ποὺ θέλει ἕναν ἀνύπαρκτον λαόν, μὲ ἀνύπαρκτη γλῶσσα, πολιτισμόν, γραφή, ἄνευ οὐδενὸς ἀποδεικτικοῦ στοιχείου ὑπάρξεως νὰ προϋπάρχει τάχα στὴν εὑρυτέρα περιοχὴ Εὐρώπης (ἑλληνικότατον ὄνομα) καὶ Ἰνδοασίας (ἐξίσου ἑλληνικὰ ὀνόματα) καὶ νὰ δίδει τὶς ῥίζες τῶν γλωσσῶν τῶν λαῶν τῆς προαναφερθείσης εὑρυτέρου περιοχῆς! Γράφει τὸ βιβλίον τῶν λατινικῶν τὸ ὁποῖον οἱ μαθητὲς πρέπει νὰ ἀποστηθίσουν, ὥστε νὰ πᾶνε σὰν τὰ χαζὰ νὰ «διαπρέψουν» στὶς πανελλήνιες καὶ νὰ ἀνέβουν ἐπίπεδον μορφοποιήσεως, τὴν ἑξῆς ἀντιεπιστημονικὴ σαπίλα καὶ παραπληροφόρησιν : «Ἡ λατινικὴ γλῶσσα ἦταν ἡ διάλεκτος τῶν Λατίνων, δηλ. τῶν κατοίκων τῆς περιοχῆς τοῦ Λατίου, στὴν ὁποία βρίσκεται καὶ ἡ Ῥώμη. Ἡ διάλεκτος αὐτή, ὅπως καὶ ἄλλες διάλεκτοι τῆς ἀρχαίας Ἰταλίας (π.χ. Φαλισκική καὶ ἡ Ὀσκο-ουμβρική) ἀνήκει στὴν ἰνδο
«Ἀρχὴ παιδεύσεως ἡ τῶν ὀνομάτων ἐπίσκεψις», Ἀντισθένης