ΤΑ ΔΩΔΕΚΑ ΒΕΛΗ ΤΟΥ ΕΡΩΤΟΣ ΠΟΥ ΧΤΥΠΗΣΑΝ ΤΟΝ ΔΙΑ ΚΑΙ ΟΙ ΚΑΡΠΟΙ ΤΩΝ ΕΡΩΤΩΝ ΤΟΥ ΜΕ ΤΙΣ ΔΩΔΕΚΑ ΕΠΙΧΘΟΝΙΕΣ ΓΥΝΑΙΚΕΣ
Στὸ ἕβδομον βιβλίον τῶν «Διονυσιακῶν» τοῦ Νόννου τοῦ Πανοπολίτου, ὅπου γίνεται ἐκτενὴς ἀναφορὰ στὴν ἱκεσία τοῦ Χρόνου στὸν Δία γιὰ νὰ κατευνάσει τὶς συμφορὲς τῶν ἀνθρώπων (ὅπου καὶ ἐξηγεῖται ἡ προσφορὰ τοῦ Διονύσου-οἴνου στὸν βίον τῶν ἀνθρώπων)· στὸν ἔρωτα τοῦ Διὸς γιὰ τὴν Σεμέλη καὶ στὸν καρπὸν τοῦ ἔρωτός τους, Διόνυσον, ἀλλὰ καὶ στὰ κατορθώματα-ταξίδια του, τὸν πόλεμον στὴν Ἰνδία, ὅπου μετὰ ἀπὸ αὐτὸν θὰ διαδεχθεῖ ὁ αἰθὴρ τὸν Διόνυσον καὶ θὰ ἀστράφτει μαζὶ μὲ τὸν πατέρα του, συνταξιδιώτης στὰ ἄστρα· στὴν τεράστια σημασία τοῦ Ἔρωτος ( < εἴρω= συνδέω, ἡ παγκόσμιος ἕλξις) στὰ τῆς φύσεως, ἀλλὰ καὶ στὰ τοῦ ῥοῦ τῆς ἱστορίας, καθῶς ὁ Ἔρως, ὡς γεωργὸς τῆς φιλότητος ἤροσε μὲ τὸ ἄροτρόν του τὸν ἄσπαρτον κόσμον καὶ ἔσμιξε τὸ ἀρσενικὸν σπέρμα μὲ τὸ θηλυκὸ αὐλάκι, δίνοντας καρπούς ποὺ ἀνανεώνονται συνεχῶς ( «μὲ τὸ νεῦμα τῆς Δηοῦς, ποὺ διαφεντεύει τὰ πλατιὰ ἁλώνια, ἡ γῆ χαραγμένη ἀπὸ τὸν σιδερένιον μνηστῆρα τοῦ σταχυοῦ, γέννησε τὸν ξηρὸν καρπὸν τοῦ σιτοφόρου ἐδάφους» , Διονυσιακά, 7, 82-4)· γίν