«ΠΑΝ ΠΛΗΘΟΣ ΚΑΙ ΠΑΣ ΠΛΟΥΤΟΣ ΑΡΕΤΗι ΥΠΕΙΚΕΙ», Γράφει ὁ Πλάτων στὸν «Μενέξενον» (240) πὼς : «Ὅποιος ἀνατρέξει μὲ τὴν φαντασία του στοὺς καιροὺς ἐκείνους -τῆς μάχης τοῦ Μαραθῶνος- θὰ καταλάβει τί εἴδους ἄνδρες ἦταν στὸ φρόνημα καὶ στὴν ἀνδρεία οἱ Μαραθωνομάχοι, ποὺ ἐδέχθησαν πάνω τους καὶ ἀντιμετώπισαν ὅλην τὴν δύναμιν καὶ ὁρμὴν τῶν βαρβάρων καὶ ἐταπείνωσαν τὴν ὑπερηφάνεια ὁλοκλήρου τῆς Ἀσίας καὶ ἔστησαν πρῶτοι τρόπαια ἐναντίον τῶν βαρβάρων. Οἱ Μαραθωνομάχοι εἶναι αὐτοὶ ποὺ ἔγιναν μὲ τοὺς ἡρωϊκούς τους ἄθλους ἡγεμόνες καὶ διδάσκαλοι ὅλων τῶν ἄλλων στοὺς ἀγῶνες τους ἐναντίον τῶν Περσῶν κι αὐτοὶ ποὺ ἀπεκάλυψαν κι ἐδίδαξαν σὲ ὅλους ὅτι οἱ πολεμικὲς δυνάμεις τῶν Περσῶν δὲν ἦταν ἀκατανίκητες, ἀλλὰ ὅτι κάθε πλῆθος καὶ κάθε πλοῦτος ὑποχωρεῖ μπροστὰ στὴν ἀρετή. Ἐγὼ λοιπὸν λέγω πὼς ἐκεῖνοι οἱ ἄνδρες δὲν εἶναι μόνον πατέρες τῶν σωμάτων μας, ἀλλὰ καὶ τῆς ἐλευθερίας καὶ τῆς δικῆς μας, ἀλλὰ καὶ ὅλων τῶν κατοικούντων αύτὴν τὴν ἤπειρον. Διότι σὲ ἐκεῖνον τὸ ἔργον ἀποβλέψαντες ἐτόλμησαν νὰ ξεσηκωθοῦν ὑπ
«Ἀρχὴ παιδεύσεως ἡ τῶν ὀνομάτων ἐπίσκεψις», Ἀντισθένης