Ετυμολογική

(Ἑλικωτὸς κρατὴρ τοῦ Κλειτία, ἀπεικονίζων μεταξὺ ἄλλων τὸ κυνήγι τοῦ Καλυδωνίου κάπρου, τὴν ἁρματοδρομία πρὸς τιμὴν τοῦ νεκροῦ Πατρόκλου, τὸν γάμον τοῦ Πηλέως μὲ τὴν Θέτιν, τὴν καταδίωξιν τοῦ Τρωίλου ἀπὸ τὸν Ἀχιλλέα)  ΑΓΓΕΙΑ ΠΟΣΕΩΣ (Τ-Ω) ΚΑΙ ΑΓΓΕΙΑ ΠΑΡΑΓΩΓΗΣ ΚΑΙ ΨΥΞΕΩΣ ΤΟΥ ΚΡΑΣΙΟΥ  Ἄλλα ἀγγεῖα ποὺ χρησιμοποιοῦσαν οἱ πρόγονοί μας γιὰ νὰ πιοῦν ἦταν ὁ ΤΑΒΑΙΤΗΣ , ἕνα ξύλινον ἔκπωμα, ὅπως γράφει ὁ Ἀθήναιος (Δειπνοσοφιστές, 102), ὁ ΤΡΑΓΑΛΑΦΟΣ/ ΤΡΑΓΕΛΑΦΟΣ , ἤτοι ἕνα εἶδος ποτηρίου μὲ ἀνάγλυφη παράστασιν τραγελάφου ἤ μὲ σχῆμα ὅμοιον τραγελάφου, ἡ ΤΡΙΗΡΗΣ , ἄλλο εἶδος ἐκπώματος ὁμοιάζον μὲ τριήρη, τὸ ΥΣΤΙΑΚΟΝ ( «ποτήριον τί» , Μέγα Ἐτυμολογικόν), ἡ ΦΙΑΛΗ ( < πιάλη < πίειν ἅλις =ἀπλήστως, «πιάλη, ἡ τὸ πιεῖν ἅλις παρέχουσα, μείζων γὰρ τοῦ ποτηρίου» , Δειπν., 103). Ἐπρόκειτο γιὰ ἀβαθὲς ἀγγεῖον, τὸ ὁποῖον εἶχε εὐρεῖα χρῆσιν στὶς σπονδές.  Ἡ δὲ ΦΘΟΪΣ/ ΦΘΟΙΣ ἦταν ὀμφαλωτὴ φιάλη (Δειπν., 106), ἐνῶ ἡ ΦΙΛΟΤΗΣΙΑ ἦταν «κύλιξ τις ἣν κατὰ φιλίαν προὔπινον» , Δειπν., 106. Ὁ ΧΟΝΝΟΣ  ( < χέω, βλ.