Ετυμολογική

  (Ἥραιον Ὀλυμπίας, 1877)  Η ΚΑΤΑΡΓΗΣΙΣ ΤΩΝ ΟΛΥΜΠΙΑΚΩΝ ΑΓΩΝΩΝ ΚΑΙ Η ΑΝΑΒΙΩΣΙΣ ΤΟΥΣ ΑΙΩΝΕΣ ΑΡΓΟΤΕΡΑ  Οἱ Ὀλυμπιακοὶ Ἀγῶνες κατηργήθησαν μία μέρα τοῦ 394-3 μ.Χ ὡς εἰδωλολατρικὸν ἔθιμον. Ἦταν ὁ Ἰσπανὸς Θεοδόσιος Α’ ὁ Μέγας! (καταστροφεύς), ὁ ὁποῖος ἐκτὸς αύτοῦ καὶ θέλοντας «ἅπαντα τὰ τῶν Ἑλλήνων ἐς ἔδαφος φέρειν», ἀπηγόρευσε κάθε τὶ ποὺ θύμιζε τὴν παλαιὰν θρησκεία καὶ ἀντιλήψεις τῶν «Ἐθνικῶν» (ὁ ὅρος Ἕλλην εἶχε ἀπαγορευτεῖ, ἔτσι οἱ ἐπιμένοντες στὸ ἔθνος τους, Ἕλληνες, ὠνομάστηκαν ὑποτιμητικὰ -σὰν νὰ εἶναι κάτι κακὸν-, ἑθνικοί -κάτι ἀντίστοιχον τῶν σημερινῶν ἐπιμενόντων στὸ ἔθνος τους καὶ ἀντισταθέντων στὴν παγκόσμια ἀνεθνικὴν μαζοποίησιν, οἱ ὁποῖοι χαρακτηρίζονται «ἐθνικιστές»- ). Ἔτσι ἀπαγορεύτηκαν οἱ θυσίες καὶ τὰ μυστήρια· οἱ ναοὶ κατεδαφίστηκαν καὶ συλήθηκαν, τὰ ἀγάλματά μας δὲν εἶχαν καλλίτερη μοῖρα (κατὰ μία ἐκδοχὴ λέγεται πὼς τὸ χρυσελεφάντινον ἄγαλμα τῆς θεᾶς Ἀθηνᾶς, ποὺ εἶχε φτιάξει ὁ Φειδίας, κατέληξε νὰ γίνει νομίσματα ἀπὸ τὸν Θεοδόσιον. Κατὰ ἄλλην ἐκδοχὴ κατέληξε νὰ καεῖ «τυχα

  ΑΛΛΑ ΔΡΩΜΕΝΑ ΚΑΙ ΤΙΜΕΣ Στοὺς ὀλυμπιακοὺς ἀγῶνες δὲν συναντοῦσες μόνον ἀθλητὲς μὲ τεράστια σωματικὴ ἰσχὺν καὶ ἀντοχή, ἀλλὰ ἦταν μία καλὴ εὐκαιρία νὰ ἔλθεις σὲ ἐπαφὴ καὶ μὲ τὰ ἔργα μεγάλων ἀνθρώπων τοῦ πνεύματος. Κι αὐτὸ διότι σὲ αὐτοὺς παρουσιάζοντο καὶ πνευματικοὶ ἄνδρες, ὅπως συγγραφεῖς, ῥήτορες, φιλόσοφοι, οἱ ὁποῖοι παρουσίαζαν στὸ κοινὸν τὰ ἔργα τους. Λέγεται πὼς ὁ Ἡρόδοτος διάβασε στὴν   Ὀλυμπία μέρος τῶν Ἱστοριῶν του καὶ αὐτὸ ἦταν κάτι ποὺ ἀνέφλεξε τὸν ζῆλο τοῦ Θουκυδίδου. Οἱ ῥήτορες Γοργίας καὶ Λυσίας, ὁ σοφιστὴς Ἱππίας ὁ Ἡλεῖος κ.ἄ ἠγόρευσαν ἀπὸ τὸν ὀπισθόδομον τοῦ ναοῦ τοῦ Διός. Διάφοροι ζωγράφοι ἐξέθεταν ἐπίσης τὰ ἔργα τους.   Στοὺς Ὀλυμπιακοὺς ἀγῶνες κέρδισε καὶ ὁ Θεμιστοκλῆς τὸν μεγάλον ἔπαινόν του, ὅταν τὸ 476 π.Χ (4 χρόνια μετὰ τὴν ναυμαχία τῆς Σαλαμῖνος), εἰσερχόμενος εἰς τὸ στάδιον, τὸ πλῆθος σηκώθηκε γιὰ νὰ τὸν τιμήσει καὶ τὸν ἐπευφημοῦσε ὡς ἥρωα τῆς ναυμαχίας στὴν Σαλαμῖνα «καὶ γὰρ Θεμιστοκλέους ἐς τιμὴν ἐπανέστη τὸ ἐν Ὀλυμπίᾳ θέατρον.». Προφανῶς καὶ μετὰ ἀπὸ α

ΜΕΓΑΛΟΙ ΟΛΥΜΠΙΟΝΙΚΕΣ Μερικοὶ ἀπὸ τοὺς μεγάλους ὀλυμπιονίκες, τῶν ὁποίων οἱ ἀνδριάντες ηὑρίσκοντο στὴν ἱερὰν   Ἅλτιν τῆς   Ὀλυμπίας ἦταν:  (Διαγόρας ὁ Ῥόδιος) Α. ὁ ΔΙΑΓΟΡΑΣ ὁ ΡΟΔΙΟΣ , «ὁ ἀήττητος καὶ εὐθύμαχος» (Εὐθύμαχος, διότι δὲν ἔσκυβε ποτὲ στὰ πλάγια καὶ δὲν ἀπέφευγε ποτὲ τὸν ἀντίπαλον). Σύμφωνα μὲ τὸν Πίνδαρον ἦταν «πελώριος» καὶ εἶχε ὕψος 2,20μ.! Ἦταν γιγαντόσωμος, μὲ ὀμορφον πρόσωπον, ὑπερήφανον περπάτημα καὶ εὐθυτενής. Παιδιά του ἦταν οἱ ἐπίσης ὀλυμπιονίκες ΔΩΡΙΕΥΣ (3 φορὲς νικητὴς στὸ παγκράτιον, 8 φορὲς Ἰσθμιονίκης, 7 Νεμεονίκης καὶ μία Πυθιονίκης), ΑΚΟΥΣΙΛΑΟΣ (παγκράτιον) καὶ ΔΑΜΑΓΗΤΟΣ (παγκράτιον, πυγμή) καὶ ἐγγονοί του οἱ ὀλυμπιονίκες ΕΥΚΛΗΣ (ἀπὸ τὴν θυγατέρα του, Φερενίκη. Νίκησε στὴν πυγμή) και ΠΕΙΣΙΡΟΔΟΣ (ἀπὸ τὴν θυγατέρα του, Καλλιπάτειρα. Νίκησε στὴν πυγμὴ παίδων). Ὀ Διαγόρας ἦταν ΠΕΡΙΟΔΟΝΙΚΗΣ [ < περίοδος ( = τὸ χρονικὸν διάστημα ἐντὸς τοῦ ὁποίου διοργανώνονταν   οἱ μεγαλύτερες ἀθλητικὲς ὀργανώσεις, Ὀλύμπια-Νέμεα-Πύθια-Ἴσθμια) + νίκη]. Εἶχε κερδίσει λοιπὸν

  ΤΑ ΑΓΩΝΙΣΜΑΤΑ « Δῆλον δέ: ἐξ οὗ γὰρ τὸ συνεχὲς ταῖς μνήμαις ἐπὶ ταῖς Ὀλυμπιάσιν ἐστί, δρόμου μὲν ἆθλα ἐτέθη πρῶτον, καὶ Ἠλεῖος Κόροιβος ἐνίκα…Ὀλυμπιάδι δὲ ὕστερον τετάρτῃ καὶ δεκάτῃ προσετέθη σφίσι δίαυλος: Ὕπηνος δὲ ἀνὴρ Πισαῖος ἀνείλετο ἐπὶ τῷ διαύλῳ τὸν κότινον... ἐπὶ δὲ τῆς ὀγδόης καὶ δεκάτης Ὀλυμπιάδος πεντάθλου καὶ πάλης ἀφίκοντο ἐς μνήμην: καὶ τοῦ μὲν Λάμπιδι ὑπῆρξεν, Εὐρυβάτῳ δὲ ἡ νίκη τῆς πάλης, Λακεδαιμονίοις καὶ τούτοις. Τρίτῃ δὲ Ὀλυμπιάδι καὶ εἰκοστῇ πυγμῆς ἆθλα ἀπέδοσαν: Ὀνόμαστος δὲ ἐνίκησεν ἐκ Σμύρνης συντελούσης ἤδη τηνικαῦτα ἐς Ἴωνας. Πέμπτῃ δὲ ἐπὶ ταῖς εἴκοσι κατεδέξαντο ἵππων τελείων δρόμον, καὶ ἀνηγορεύθη Θηβαῖος Παγώνδας κρατῶν ἅρματι. ὀγδόῃ δὲ ἀπὸ ταύτης Ὀλυμπιάδι ἐδέξαντο παγκρατιαστήν τε ἄνδρα καὶ ἵππον κέλητα: ἵππος μὲν δὴ Κραννωνίου Κραυξίδα παρέφθη… τὰ δὲ ἐπὶ τοῖς παισὶν ἐς μὲν τῶν παλαιοτέρων οὐδεμίαν ἥκει μνήμην, αὐτοὶ δὲ ἀρέσαν σφίσι κατεστήσαντο Ἠλεῖοι. δρόμου μὲν δὴ καὶ πάλης ἐτέθη παισὶν ἆθλα ἐπὶ τῆς ἑβδόμης καὶ τριακοστῆς Ὀλυμπιάδος, καὶ Ἱπποσθένης

  ΠΟΥ ΚΑΙ ΠΟΤΕ ΞΕΚΙΝΗΣΑΝ ΟΙ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ Γράφει ὁ Παυσανίας στὸ «Ἑλλάδος Περιήγησις, Ἡλειακά, Α: «Διὸς δὲ τεχθέντος ἐπιτρέψαι Ῥέαν τοῦ παιδὸς τὴν φρουρὰν τοῖς  Ἰδαίοις Δακτύλοις, καλουμένοις δὲ τοῖς αὐτοῖς τούτοις καὶ Κούρησιν: ἀφικέσθαι δὲ αὐτοὺς ἐξ  Ἴδης τῆς Κρητικῆς, [πρὸς] Ἡρακλέα καὶ Παιωναῖον καὶ Ἐπιμήδην καὶ Ἰάσιόν τε καὶ Ἴδαν:  τὸν δὲ Ἡρακλέα παίζοντα--εἶναι γὰρ δὴ αὐτὸν πρεσβύτατον ἡλικίᾳ--συμβαλεῖν τοὺς ἀδελφοὺς ἐς ἅμιλλαν δρόμου καὶ τὸν νικήσαντα ἐξ αὐτῶν κλάδῳ στεφανῶσαι κοτίνου: παρεῖναι δὲ αὐτοῖς πολὺν δή τι οὕτω τὸν κότινον ὡς τὰ χλωρὰ ἔτι τῶν φύλλων ὑπεστρῶσθαι σφᾶς καθεύδοντας. κομισθῆναι δὲ ἐκ τῆς Ὑπερβορέων γῆς τὸν κότινόν φασιν ὑπὸ τοῦ Ἡρακλέους ἐς  Ἕλληνας, εἶναι δὲ ἀνθρώπους οἳ ὑπὲρ τὸν ἄνεμον οἰκοῦσι τὸν Βορέαν.» Συνοπτικῶς μᾶς ἐνημερώνει δηλαδὴ πὼς ὅταν γέννησε ἡ Ῥέα τὸν Δία ἐμπιστεύτηκε τὴν ἀνατροφή του, ἀλλὰ καὶ τὴν προστασία του στοὺς Κουρῆτες (κατὰ τὸν Στράβωνα ἦταν νέοι σὲ ἡλικία, λατρεύοντες τὸν Δία δι’ἐνόπλων ὀρχήσεων (βλ. πυρρίχιος) καὶ κρότων διαφ