Ετυμολογική

  26. Ἔπειτα τελετουργικὰ ἀπὸ τὰ Ἐλευσίνεια καὶ τὰ Καβείρια μυστήρια φαίνεται πὼς ἔφτασαν καὶ αὐτὰ ὑπὸ ἀλλότριον μανδύα στὶς μέρες μας. Ὡς μῦστες τῶν Καβειρίων μυστηρίων μᾶς ἀντελάμβανον οἱ νομάδες ἀπὸ τὰ βάθη τῆς Ἀσίας, Τουρκαλβανοὶ καὶ ὅταν ἐγκατεστάθησαν στὴν εὑρύτερη περιοχὴ, ἐπειδὴ θεωροῦσαν τοὺς Ἕλληνες ἀπίστους στὸν Μωαμεθανισμὸν τὸν ὁποῖον οἱ ἴδιοι ἠσπάζοντο, ἔδωσαν τὸ προσωνύμιον «Γκιαούρης» στοὺς ἐχθρούς των, Ἕλληνες (Καβείρια > ἀραβ. Γκαβίρ > Γκιαΰρ > Γκιαούρ), ὁ ὁποῖος συνυφάνθη μὲ τοὺς πιστοὺς τῆς χριστιανικῆς θρησκείας, ἡ ὁποία θρησκεία εἶχε ἤδη ἐπιβληθεῖ στὴν Ἑλλάδα, τὴν ἐποχὴ ποὺ αὐτοὶ ξεκίνησαν τὴν ἀπόβασίν τους ἀπὸ τὰ βάθη τῆς Ἀσίας στὰ  πατρογονικὰ  ἐδάφη μας. … «Διὰ τὸ μυστήριον τῆς ἐξομολογήσεως λ.χ., ὁ Decharme στὴν «Μυθολογία τῆς Ἀρχαίας Ἑλλάδος» γράφει: «Ὁ ἠθικὸς χαρακτὴρ τοῦ καθαρμοῦ τούτου ‐τῆς ἐξομολογήσεως‐ ἐκφράζεται σαφῶς ἐν τοῖς μυστηρίοις τῆς Σαμοθράκης ‐Καβείρια‐, ἐν οἷς ἱερεὺς εἰδικός, ὄνομα Κόης ( < κοῶ= ἀκούω, νοῶ, βλ. Λαοκόων, ἐξ ο

26. Πέραν ἀπὸ τὶς συμπτώσεις στὰ γεγονότα συναντῶμεν καὶ πανομοιότυπους στίχους μεταξὺ τῶν ἀρχαίων κειμένων μας καὶ τῶν χωρίων τῆς Βίβλου (Τὰ ἀποσπάσματα πρὸς σύγκρισιν προέρχονται ἀπὸ τὸ βιβλίον τῆς Ἄννης Τζιροπούλου- Εὐσταθίου «Ἡ καταστροφὴ τῶν ἑλληνικῶν βιβλιοθηκῶν». Οἱ ἀγκύλες καὶ οἱ ἀστερίσκοι ἀποτελοῦν δικές μου προσθῆκες). Πρὸς σύγκρισιν : ««Ὦ Πάτερ Ζεῦ, σοῦ μὲν οὐρανοῦ κράτος», (Ἀρχίλοχος, Ἀπόσπ. 87) Χριστιανικὲς Ἀναπαραγωγὲς καὶ Διαιωνίσεις :  «Ὅτι σοῦ μὲν τὸ κράτος καὶ ἡ δύναμις καὶ ἡ δόξα». … «Δία παγγενέτην... ὑπὸ αὐτοῦ τὰ πάντα τελεῖται», (Ὀρφ. Ὕμνος Διὸς ΧΧ) *[Κι ὁ Διογένης ὁ Λαέρτιος (Ζήνων, 147) γράφει : «Δία μὲν γάρ φασι δι' ὃν τὰ πάντα»] Χριστιανικὲς Ἀναπαραγωγὲς καὶ Διαιωνίσεις :  «Δι’ οὗ τὰ πάντα ἐγένετο». … «Τὸν μὲν θεῶν Πατέρα τῶν πάντων καὶ ποιητήν», (Πλάτων, Τίμαιος 28c) *[Καὶ ὁ Αἰσχύλος στὸν «Ἀγαμέμνονα» (ἀπόσπ. 588) γράφει : «Ζεὺς ἐστὶν αἰθήρ, Ζεὺς δὲ γῆ, Ζεὺς δ’ οὐρανός, Ζεὺς τὰ πάντα». Καὶ στὸν Λέσβιον Τέρπανδρον συναντῶμεν : «(Δία) πάντων ἀρχή, πάντων ἀ